Της Μαντώς Γιαννή,
Τι είναι η αγάπη; Οι Judd Apatow, Lesley Arfin, Paul Rust και μια ομάδα ακόμη από σεναριογράφους συνδράμουν με τις πένες τους στη δημιουργία μιας rom com σειράς, η οποία πραγματεύεται αυτό ακριβώς το ερώτημα. Η σειρά με τον τίτλο «Αγάπη» (“Love”) ξεκίνησε το 2016 και τελείωσε το 2018, κρατώντας τρεις σεζόν, δέκα έως δώδεκα επεισόδια στον κάθε κύκλο.
Η χαρακτηριστική ευφυΐα της σειράς έγκειται στην κατάρριψη όλων των στερεοτύπων, που συνοδεύουν τις σχέσεις και όχι μόνο. Μια ιδιότητα που περιγράφει το έργο του Judd Apatow γενικότερα, είναι αυτή η εναλλακτική διάθεση να απαθανατίζει στιγμές που δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Η ιστορία του Gus (Paul Rust) και της Mickey (Gillian Jacobs) δεν συμπίπτει με τις προδιαγραφές μιας ρομαντικής ιστορίας, έτσι όπως την έχουμε μάθει να αναπαράγεται σε πληθώρα σειρών και ταινιών. Η ιστορία τους ζωγραφίζεται μπροστά στο φόντο της καθημερινότητας χωρίς δραματικές καμπές και σε συνδυασμό και με άλλα γεγονότα που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, εξίσου έμφαση δίνεται στα εργασιακά περιβάλλοντα και των δυο τους και στις σχέσεις τους με τους συναδέλφους ή τους φίλους τους. Ποια ιστορία, όμως, δεν έχει δευτερεύοντες χαρακτήρες;
Το μαγικό συστατικό πρέπει να βρίσκεται στην κωμωδία, καθιστώντας την σειρά ανάλαφρη και ταυτόχρονα ρομαντική. Όλα αυτά που φαντάζουν αυτονόητα σε μια σχέση, είναι όλα αυτά στα οποία δίνεται η περισσότερη έμφαση. Για παράδειγμα, ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Mickey ένα κρύωμα που την καταβάλλει και την καθηλώνει στο κρεβάτι, είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο του Gus. Η σειρά διατηρεί ένα ανθρώπινο στυλ κάποιων στιγμών που ακόμα και στην πραγματική ζωή δεν θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο “cheesy”. Η στιγμή που λες «σ’ αγαπώ» στον άλλον είναι μοναδική μπροστά και πίσω από τον φακό. Προς το τέλος του επεισοδίου “I’m sick” (επεισόδιο 4o, Γ’ κύκλος), και αφού έχει προηγηθεί ένας παρατεταμένος καβγάς, αυτή η συζήτηση βρίσκει τη θέση της και το ζευγάρι επιβεβαιώνει την αγάπη του ενός στον άλλον. Τόσο η υπερβολή και η υπερδραματοποίηση όσο και η υποτίμηση των καταστάσεων παρουσιάζεται ως προβληματική.
Η «Αγάπη» αναδεικνύει μια μη προβλέψιμη ισορροπία ανάμεσα στις διαφορετικές εκφάνσεις των ίδιων συναισθημάτων. Η Mickey είναι κουλ και αναφέρεται σχεδόν σε όλους με το υποκοριστικό “dude”, ενώ ο Gus είναι το κλασικό «φυτό» που μιλάει συνεχώς με αναφορές σε ταινίες. Έμφαση δίνεται στις προσπάθειες που κάνει η Mickey –αλκοολική– να ξεπεράσει την εξάρτηση της, σε συνάρτηση και με την νέα της σχέση. Ο χαρακτήρας της μπορεί να δείχνει ο πιο «σκληρός», αλλά στην πραγματικότητα είναι ο πιο ευάλωτος. Η Mickey είναι το αντίθετο του κλασικού “femme fatale”, με το οποίο έχουμε εξοικειωθεί αρκετά. Από την άλλη πλευρά, ο Gus είναι το αντρικό πρότυπο που δεν βλέπεις συχνά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μεγάλες ανασφάλειες και πολλές άβολες στιγμές διακρίνουν τον χαρακτήρα του και συνήθως, πατώντας πάνω στις αδυναμίες της Mickey, εντείνει τις ανασφάλειες του. Παρ’ όλ’ αυτά, η αισιοδοξία που εκπέμπει τον βοηθάει να βρει τις ευκαιρίες που του αξίζουν. Οι δύο χαρακτήρες αλληλοσυμπληρώνονται με ένα πολύ συνηθισμένο, φυσικό και οικείο τρόπο.
Το σκηνικό είναι αρκετά κοινότυπο, διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και κινηματογραφικά στούντιο. Ένα σκηνικό τελείως «του χώρου», ραμμένο και κομμένο με έμφαση σε άβολες αντιδράσεις και περίεργες στιγμές, τις περισσότερες εκ των οποίων τις συναντάμε σίγουρα και σε πραγματικούς χρόνους.
Στιγμές στις οποίες δεν θέλεις απαραίτητα να αναλώσεις χρόνο, όπως όταν η Mickey προσπαθεί να σύρει τη βαλίτσα έξω από το διαμέρισμα του Gus, αλλά επειδή τα ροδάκια δεν είναι στην ευθεία της παίρνει περισσότερο χρόνο, είναι στιγμές που βρίσκουν το χώρο να ξεδιπλωθούν. Ακόμα, ερωτήσεις που προκαλούν τους πιο απαιτητικούς θεατές, όπως: «Τι έγινε με τις σακούλες του σουπερμάρκετ;» ή «Ποιος έκλεισε τα φώτα τελικά;», διεκπεραιώνονται με ένα πολύ φυσικό τρόπο μπροστά στην κάμερα, επισημαίνοντας τη σπουδαιότητα τους.
Όμως, για να αποφύγουμε τον εκθειασμό της, η «Αγάπη» είναι μια σειρά που βρίσκεται αρκετά εντός των ορίων της συμβατικότητας. Πολλές φορές τα αστεία που θα ειπωθούν είναι αναμενόμενα, ενώ η πλοκή είναι υπερβολικά εμφανής. Πολλά επεισόδια περιλαμβάνουν αυτό που ονομάζουμε κινηματογραφικές ακολουθίες με διαφορετικά πλάνα, τα οποία συνοδεύονται από κάποιο εύθυμο τραγούδι συνήθως. Μερικές φορές βρίσκουν τη θέση τους, άλλες φορές προδίδεται ο πλεονασμός τους. Οι τσακωμοί, τα γεγονότα, οι αντιδράσεις αποτελούν όλα προβλέψιμες εξελίξεις και δεν αφήνουν περιθώριο για σασπένς. Εν ολίγοις, ο θεατής μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπει φτάνει το ταβάνι, αλλά δεν πάει πιο πάνω.
Μερικοί θεατές απολαμβάνουν αυτή την απλότητα στην πλοκή, αντλώντας διασκέδαση από τις μικρές επισημάνσεις. Άλλοι μπορεί να μην το εκτιμούν τόσο. Σε κάθε περίπτωση, η «Αγάπη» είναι αυτό που ήταν από την αρχή: μια σειρά με ένα πολύ διακριτικό τίτλο, ανάλαφρη υπόσταση και αντισυμβατική μέσα στη συμβατικότητα της. Μερικές φορές αυτό είναι από μόνο του αρκετό, όπως και η ίδια η αγάπη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Love, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
