Της Μαριτίνας Γκίνη,
Το 1948 υπογράφηκε η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία των κοινωνικών συνόλων. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, που οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει σε πολλές περιπτώσεις ένα άπιαστο όνειρο. Τα τελευταία φρικτά γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί μας έχουν κάνει όλους να αναρωτιόμαστε, πόσο βαθιά είναι η ρίζα της κοινωνικής παθογένειας. Έχουμε γίνει θεατές και μάρτυρες της καταπάτησης κάθε ατομικού δικαιώματος.
Με πλήρη αυθαιρεσία κάποιοι τολμούν να στερούν από τους γύρω τους το θεμελιώδες δικαίωμα της ζωής, να τους στερούν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, να θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των συνανθρώπων τους γιατί «χάλασε η φάση», όπως ακούσαμε πρόσφατα ως δικαιολογία. Το ερώτημα που θέτω εγώ ακόμα και στον εαυτό μου είναι: ως πότε θα επιτρέπουμε τέτοιες συμπεριφορές;
Τα φαινόμενα βίας είναι καθημερινά, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός προς την ανθρώπινη ύπαρξη, ακόμα και μία διαφωνία για το αν θα ακολουθήσεις τον/την σύντροφό σου στη βραδινή έξοδο μπορεί να γίνει η αφορμή για να χάσεις τη ζωή σου γιατί «ήταν η κακιά στιγμή». Δεν είναι δυνατόν, όμως, κάθε φορά που κάποιος θα βρίσκεται σε μία κακιά στιγμή ή που δεν θα μπορεί να ελέγξει τον θυμό του, να χάνεται μία ανθρώπινη ζωή και να προκαλείται τόσος πόνος. Η αξία της ζωής μας είναι ανεκτίμητη είτε είμαστε γυναίκες είτε άντρες, κανενός η ζωή δεν είναι πιο σημαντική από του άλλου. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου στερήσει το πιο όμορφο δώρο που σου δόθηκε.
Είναι η ώρα να επισημάνουμε και πάλι σε κάποιους ότι οφείλουν να σέβονται τους ανθρώπους. Οι γονείς πρέπει να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους έτσι, ώστε οποιαδήποτε διαφωνία ή σύγκρουση έχουν με τον συνάνθρωπό τους να λύνεται με τον διάλογο, όχι με τη βία. Να μάθουν να ακούν και τις επιθυμίες των άλλων ανθρώπων και να μην δρουν αυταρχικά, να είναι σε θέση να κρατήσουν τη ψυχραιμία τους ακόμα και τη στιγμή που βράζουν από θυμό. Οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο και να μην εκρήγνυνται, αλλά να τους εξηγούν τα λάθη τους, ακόμα και η μεταξύ τους επικοινωνία θα πρέπει να βασίζεται στον διάλογο και όχι στις φωνές, στους τσακωμούς και στη βία.
Οφείλουμε να αποτελούμε παράδειγμα για τις επόμενες γενιές και να βγούμε από τον κοινωνικό μεσαίωνα στον οποίο, δυστυχώς, έχουμε επιστρέψει. Ο διάλογος με τον συνάνθρωπο, ο σεβασμός στο πρόσωπο του μπορεί να γίνει η κινητήριος δύναμη για να φύγουμε από αυτό το τέλμα της κοινωνικής βίας. Η κοινωνία μας πρέπει να μας παρέχει ασφάλεια, να νιώθουμε ελεύθεροι χωρίς φόβο, να μην εκμεταλλεύεται κανένας την αδυναμία του άλλου. Η λέξη κλειδί για να γίνει η ζωή μας πιο όμορφη και η κοινωνία μας πιο λειτουργική είναι ο σεβασμός και ήρθε ο καιρός να ξαναθυμηθούν κάποιοι τη σημασία του και την αξία του.
