Της Δέσποινας Χρίστινα,
Στεφανόπουλος, Παπούλιας, Παυλόπουλος και μετά για πρώτη φορά μια γυναίκα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Αυτό το φύλο χρειαζόταν στο συγκεκριμένο αξίωμα για να θιχτεί από μια τέτοια θέση για ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα, όπως οι γυναικοκτονίες; Ή μήπως δεν δολοφονούνταν γυναίκες πριν από την ανάληψη της θέσης αυτής από γυναίκα; Φυσικά και γίνονταν. Το έγκλημα του Φραντζή, ένα από τα πιο ειδεχθή στην ελληνική ιστορία συνέβη το 1987, με Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Χρήστο Σαρτζετάκη. Καμία δήλωση! Να σκεφτούμε κάτι πιο πρόσφατο; Η Ελένη Τοπαλούδη βιάστηκε ομαδικώς και δολοφονήθηκε το 2018. Στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας τότε; Ο Προκόπης Παυλόπουλος. Σιγή ιχθύος και από εκείνον.
Και ευλόγως θα τεθεί τώρα το ερώτημα: Είναι αναγκαίο να κάνει δήλωση ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Σε τι θα χρησιμεύσει μια τοποθέτηση του; Προφανώς και η στάση του θα είναι καταδικαστέα απέναντι σε τέτοιες πράξεις. Δεν το αμφισβητώ και ούτε βέβαια υπονοώ ότι οι προηγούμενοι, που δεν προέβησαν σε κάποια δήλωση, επιδοκίμαζαν τέτοια φαινόμενα. Απλά, σε τέτοιες περιόδους κρίσης, καθώς κρίσεις δεν είναι μονάχα οι οικονομικές αλλά εξίσου σημαντικές είναι και οι κοινωνικές, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα, είναι τουλάχιστον σημαντικό τα θύματα και αυτά που μελλοντικά μπορεί να βρεθούν σε τέτοια θέση, να νιώθουν ότι έχουν τη στήριξη κάθε φορέα εξουσίας της χώρας. Από κάθε πολίτη μέχρι το ανώτερο ιεραρχικά όργανο της πολιτείας. Ποια η αφορμή, λοιπόν, γι’ αυτό το άρθρο;
Άλλη μια γυναικοκτονία σημειώθηκε. Άλλη μια γυναίκα, η Γαρυφαλλιά, δολοφονήθηκε από χέρια που εμπιστεύτηκε και αγάπησε. Άλλη μια γυναίκα μετά την Καρολάιν, μετά την Ελένη Τοπαλούδη, μετά, μετά, μετά και τη λίστα να μην έχει τελειωμό. Σε αυτό το έγκλημα, όμως, συνέβη κάτι διαφορετικό. Για πρώτη φορά -και επιτέλους- πήρε θέση η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και με δήλωσή της καταδίκασε αυτά τα περιστατικά. Άνθρωπος του δικαίου, έχοντάς το υπηρετήσει για χρόνια ένιωσε πια πως το ποτήρι έχει ξεχειλίσει και η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Συγκεκριμένα, δήλωσε πως: «Περιστατικά σαν και αυτά μας αφήνουν άφωνους, συγκλονισμένους κα μας προκαλούν και ακόμη βαθύτερη θλίψη. Ταυτόχρονα, όμως, γεννούν σοβαρές ανησυχίες για την έκταση των φαινομένων αυτών στη χώρα μας». Την ίδια στιγμή τονίζει πως θα χρειαστεί χρόνος και μεγάλη προσπάθεια, ώστε να εξαλειφθούν τα στερεότυπα που πηγάζουν από την ανισότητα των φύλων και που δημιουργούν συλλογική ανεκτικότητα απέναντι σε πράξεις ηθικά και ποινικά κολάσιμες. Εν τέλει καταλήγει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε στη κουλτούρα της βίας να κυριαρχήσει ούτε να αφήσουμε στις οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις να εμφιλοχωρεί η ανισότητα, η κακοποίηση και ο φόβος.
Επομένως, για πρώτη φορά δόθηκε ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνία πως τέτοιου είδους πράξεις, οι οποίες δεν χρειάζεται κάθε φορά να έχουν το χειρότερο αποτέλεσμα, εκείνο του θανάτου, είναι άκρως αποκρουστικές, απευκταίες και -φυσικά- καταδικαστέες. Η κυρία Σακελλαροπούλου άφησε για λίγα λεπτά -όσο χρειάζεται για να δημοσιευτεί μια κοινοποίηση στο Facebook- τον ρόλο της Προέδρου και ενήργησε ως γυναίκα, που βλέπει τα δικαιώματα του φύλου της να καταπατώνται κατά τρόπο τόσο εμφανή. Κρίνω θλιβερό το γεγονός ότι οι προηγούμενοι που είχαν καταλάβει το ίδιο αξίωμα δεν προέβησαν σε κάποια δήλωση και θεωρώ αδιανόητο να πρέπει να βρίσκεται μια γυναίκα σε αυτή τη θέση, προκείμενου να υπάρχει παρέμβαση.
Άλλωστε, κανείς δεν μας εγγυάται πως από εδώ και πέρα θα αναδεικνύονται Πρόεδροι μονάχα γυναίκες. Αυτό, αμέσως, τι σημαίνει; Πως όταν καταλαμβάνει τη θέση αυτή ένας άντρας εννοείται πως καταδικάζει τέτοιες πράξεις, ακόμη και αν δεν αντιδρά; Συγγνώμη, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η απάθεια λογίζεται ως ενέργεια καταδίκης τέτοιων φαινομένων; Η γνώμη μου είναι πως σε καμία περίπτωση δεν αρκεί. Πρέπει να το εκφράσεις. Με όλη σου τη φωνή, με όποια λέξη μένει για να το περιγράψεις, με όση δύναμη σου απομένει, βλέποντας τα δικαιώματα του συνανθρώπου σου να καταπατώνται. Γιατί δεν έχει σημασία, αν είσαι του ίδιου φύλου ή όχι. Πάνω από όλα είσαι συνάνθρωπος. Και ως τέτοια ακριβώς εκτίμησε η κυρία Σακελλαροπούλου την Γαρυφαλλιά. Ως όφειλε, δηλαδή, απέναντι στη μνήμη της κοπέλας και κάθε κοπέλας, που βίωσε οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης και είτε ήταν τυχερή και γλίτωσε είτε ήταν για εκείνην οι πράξεις αυτές μοιραίες για τη ζωή της. Στάθηκε δίπλα και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Το κίνημα #meToo απέκτησε έμπρακτη υποστήριξη.
