Της Μόνικας Κοράκη,
Όλα άρχισαν περίπου 16 χρόνια πίσω, δηλαδή στα 4 μου χρόνια, όταν άρχισα να πηγαίνω στο προ-νήπιο και από εκεί να ξεκινήσω την εκπαιδευτική διαδικασία και πορεία μου ως μαθήτρια και πλέον ως φοιτήτρια. Πολλά γεγονότα και στιγμές έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου, ενώ άλλα έχουν ξεθωριάσει, έως και σβήσει. Κάποιες εμπειρίες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες, εμπειρίες που ενδεχομένως έχουν βιώσει πολλά παιδιά ή και όχι. Από κάθε τάξη και εκπαιδευτική βαθμίδα, από κάθε κτήριο, αίθουσα που έχουμε περάσει και κάθε μαθητής ή δάσκαλος/καθηγητής και κατ’ επέκταση ενήλικας που συναναστραφήκαμε, συνέβαλε καθοριστικά στην τελική διαμόρφωση της εικόνας που έχει το κάθε παιδί για τα μαθητικά του χρόνια. Χωρίς να θέλω να υπονομεύσω την σημαντικότητα των πρώτων τάξεων που εισέρχεται ένα παιδί στα αρχικά στάδια της ζωής του, δεν θα σταθώ εκεί, αλλά θα εστιάσω στα τελευταία μου χρόνια ως μαθήτρια και συγκεκριμένα όταν διεκπεραίωνα την τρίτη λυκείου, με τον, γνωστό στους περισσότερους, Γολγοθά των πανελληνίων, όπου συνάντησα δύο πολύ σημαντικές προσωπικότητες για εμένα, καθηγήτριες και οι δύο, οι οποίες με καθόρισαν ως άνθρωπο και με ενέπνευσαν να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Θα ξεκινήσω με την αξιαγάπητη και θα μπορούσα να πω άξια θαυμασμού, στα δικά μου μάτια αλλά και την κατά κοινή ομολογία των τότε συμμαθητών μου -και όχι μόνο- καθηγήτρια στο τότε σχολείο μου. Είναι φιλόλογος και την είχα στα αρχαία κατεύθυνσης και σε κάποια άλλα μαθήματα, αν και «έκλεβε» ώρες για να βγάλουμε σύντομα και σωστά την ύλη μας και να μας προετοιμάσει καταλλήλως για τις πανελλήνιες. Η συγκεκριμένη διδάσκουσα, θα έλεγε κανείς πως είναι πάντα καθώς πρέπει, ευπρεπέστατη, ευγενέστατη, ενώ εμπνέει ένα ανεπιτήδευτο δέος προς το πρόσωπό της, που δεν έχει να κάνει με την ιεραρχική της ανωτερότητα προς εμάς, ούτε με την ηλικιακή μας διαφορά, αλλά με τη στάση της, την συμπεριφορά της, τη σοφία της και την αύρα της ως άνθρωπος. Μας εφοδίαζε πάντα με καθαρογραμμένες, οργανωμένες, πλήρεις και πάνω από όλα κατανοητές σημειώσεις, ακόμα και για τον πιο «αδύναμο» μαθητή. Μας ωθούσε όλους μας να ρωτάμε και να συμμετέχουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Το χιούμορ της ήταν διακριτικό, ιδιαίτερο και κατά περιπτώσεις καυστικό, ιδανικό για να ένα μικρό ευχάριστο διάλλειμα και για την αποφόρτιση της πίεσης που ενδεχομένως υπήρχε. Ο λόγος της ήταν ευθύβολος και ποτέ περιττός, κάθε της λέξη είχε λόγο ύπαρξης, είτε στο πλαίσιο του μαθήματος, είτε έξω από αυτό. Ήταν αγαπητή σε όλους τους μαθητές, κανείς ποτέ δεν υπήρξε ασεβής απέναντί της και ακόμα και οι πιο ζωηροί μαθητές εξέφραζαν και έδειχναν εμπράκτως τον θαυμασμό τους και τον σεβασμό τους προς εκείνη. Η αλήθεια είναι πως μας έβαζε, πολύ συχνά τεστ και μικρά διαγωνισματάκια και, παρόλο που δεν μας άρεσε, γνωρίζαμε πως το έκανε για το καλό μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μετά από κάθε δοκιμασία, προσέφερε σε όλους μας σοκολατάκια ή κάποια λιχουδιά. Μάλιστα, ακόμα και την ημέρα των πανελληνίων, στην αναμονή για την παράδοση των θεμάτων εισήλθε απρόσμενα –λόγω της αυστηρότητας της διαδικασίας- στην τάξη, δίνοντας στον καθέναν από εμάς από ένα σοκολατάκι υγείας. Και χωρίς υπερβολή, η αίθουσα γέμισε με την πιο γλυκιά αίσθηση, ενώ έκδηλα όλοι μας νιώσαμε μία άμεση ασφάλεια και συγκίνηση. Δικαιωματικά λοιπόν, κέρδισε μία θέση στην καρδιά όλων των μαθητών και ελπίζω και εμείς στην δική της.
Και τώρα θα αναφερθώ στην καθηγήτρια που μπορώ να πω με επηρέασε, με καθοδήγησε και με καθόρισε ως τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Η συνεργασία μας ξεκίνησε στο φροντιστήριο που πήγαινα τότε, καλοκαίρι της πρώτης λυκείου προς δευτέρα, όπου κάναμε κάποια δοκιμαστικά-βοηθητικά μαθήματα και η οποία έληξε με το τέλος της τρίτης λυκείου. Θα την χαρακτήριζα ως μία πολύ έντονη και δυναμική προσωπικότητα, με ευαισθησία και απεριόριστη κρίση και κριτική σκέψη. Μία επιβλητική και έντονη παρουσία, η οποία γέμιζε πάντα την τάξη με μία ζωηρή, παιγνιώδη αλλά και απαιτητική διάθεση. Φιλόλογος και εκείνη, μας έκανε έκθεση και εγώ έκανα μαζί της και ιδιαίτερα στα αρχαία, που αντιμετώπιζα μία παραπάνω δυσκολία. Γι’ αυτό, κιόλας, τολμώ να πω πως είχαμε και μία πιο ιδιαίτερη, διαπροσωπική σχέση. Το μάθημα μαζί της ήταν πάντα ευχάριστο, καθώς γινόταν με διάλογο-συζήτηση και εποικοδομητικό, εφόσον στο τέλος του μαθήματος ένιωθα πάντα οπλισμένη με νέες γνώσεις και προβληματισμούς. Μου άρεσε πάρα πολύ διότι έδινε υπόσταση στον κάθε μαθητή ξεχωριστά, τον ενθάρρυνε και έδινε βαρύτητα στον λόγο του. Μας αντιμετώπιζε όλους ισότιμα και σαν μικρούς ενήλικες θα μπορούσε να πει κανείς, πράγμα το οποίο έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση σε όλους μας. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να μας κάνει να νιώθουμε άνετα και οικεία μαζί της, να της μιλήσουμε για ό,τι μας απασχολούσε, ενώ ενδιαφερόταν και φρόντιζε -σε ό,τι τουλάχιστον αφορούσε το έργο της/μας και όχι μόνο- για την ψυχολογική μας υγεία και ισορροπία, διότι η Τρίτη λυκείου κατά κοινή ομολογία συνιστά μία από τις πιο δύσκολες χρονιές των μαθητών στα σχολικά χρόνια. Συνάμα, λόγω της λίγο πιο ιδιαίτερης σχέσης που είχαμε, τολμώ να πω πως την θαυμάζω και την εκτιμώ απεριόριστα, καθώς με βοήθησε πάρα πολύ, τόσο στις μαθητικές μου αποδόσεις, αλλά πολύ περισσότερο στο να πάρω καίριες αποφάσεις για εμένα, τις οποίες αν δεν τις είχα, δεν θα ήμουν, ούτε θα βρισκόμουν εδώ που είμαι σήμερα. Η καθοδήγησή της, η συμβολή της και η αγάπη που έδειξε προς το πρόσωπο μου είναι κάτι παραπάνω από ανεκτίμητες για εμένα και θα τις έχω για πάντα στην καρδιά μου και στην μνήμη μου.
Θα κλείσω αυτό το άρθρο, λέγοντας πως οι άνθρωποι που συναντάμε στην ζωή μας έρχονται για να μας μάθουν κάτι, έρχονται για κάποιον λόγο και είναι πολύ πιθανό να μη μάθουμε ποτέ ποιος είναι αυτός. Ποσώς δε μάλλον, οι άνθρωποι που ερχόμαστε σε επαφή στα τρυφερά μαθητικά χρόνια της ανάπτυξης και της αναζήτησης του «εαυτού» μας. Ο ρόλος του δασκάλου-καθηγητή δεν πρέπει ποτέ να υποτιμηθεί, διότι εκτός από τον ρόλο του εκπαιδευτικού έχει και την ιδιότητα του συνοδοιπόρου στην αμφίρροπη, προκλητική και μακρά πορεία προς την ενηλικίωση. Πέραν τα όσα μου δίδαξαν και μου έμαθαν -τα οποία είναι αναρίθμητα- οι προαναφερθείσες καθηγήτριες, για εμένα συνιστούν κάτι παραπάνω από υγιή πρότυπα, η εκτίμησή μου, ο σεβασμός μου και η αγάπη μου προς εκείνες είναι απεριόριστα. Για εμένα, αποτελούν ένα ζωντανό παράδειγμα ανθρώπων που έχουν πάθος, αγάπη και μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, σεβόμενοι πρώτα τον εαυτό τους και έπειτα τους άλλους.
Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στην κυρία Ε.Ζ. και στην κυρία Κ.Π. Σας εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε με το ίδιο πάθος, ενέργεια και αισιοδοξία αυτό που κάνετε και να έχετε την ίδια θετική επιρροή στα παιδιά που είχατε και σε εμένα. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα!
