Του Γιώργου Πασσά,
Η πρόσφατη συγκέντρωση αντιμεβολιαστών στην Αθήνα ήταν άκρως ευχάριστη και διασκεδαστική. Με τους συγκετρωμένους να φτάνουν με τα χίλια ζόρια τους 4.000, οι πρωτοστάτες (ή αλλιώς, οι καμερολάγνοι) προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αποδείξουν το μεγαλείο της παράνοιάς τους, και το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό.
Πρώτα απ’ όλα, αξίζει κανείς να θαυμάσει όλο αυτό το κράμα διαφόρων στοιχείων, τις πανέμορφες αντιθέσεις και τα τόσο γοητευτικά οξύμωρα σχήματα που δημιουργούνται. Άτομα κατ’ εξοχήν ατομικιστικά, που συνασπίζονται υπό την αρχή του «ένας για έναν και κανένας για όλους», επικαλούμενοι τα δόγματα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, που θέτει σε προτεραιότητα το ενδιαφέρον και την αγάπη προς τους άλλους, προωθούν το «εγώ» σε βάρος του «εμείς». Aλλά επικαλούμενοι και θεμελιώδη δικαιώματα από ένα Σύνταγμα, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα ποτέ δεν διάβασαν ή, από την άλλη, καταρρίπτοντας κάθε επιστημονικότητα και τεκμηριωμένη άποψη, χάριν μιας φωνασκίας που ζητάει σεβασμό στα οποιαδήποτε «θέλω» του καθενός, ακόμη και αν αυτά είναι ενός τρελού. Καπηλευόμενοι κάθε στοιχείο κύρους, από τη θρησκεία μέχρι το Σύνταγμα, ισοπεδώνουν κάθε έννοια λογικής και διασπείρουν αυτό που τους ενδιαφέρει να διασπείρουν: τον διχασμό, την ανωμαλία, το μπάχαλο.
Τέτοια άτομα αποτελούν εξαιρετικά ενδιαφέροντες τύπους ανθρώπων. Πιθανότατα, ή και σχεδόν βεβαιότατα, λίγοι ή και οι περισσότεροι από αυτούς θα διαμαρτύρονταν προ ετών για τα ανεμβολίαστα προσφυγόπουλα, ζητώντας τον αποκλεισμό τους από τα σχολεία. Οι ίδιοι που τώρα επικαλούνται την αυτοδιάθεση και τα συναφή, είναι αυτοί που απεχθάνονται τους ομοφυλόφιλους, τις αμβλώσεις και τα σχετικά. Όλοι αυτοί που υιοθετούν τέτοια ρητορική και στάση, πιστεύουν σε όλα όσα λένε και διαδίδουν; Εννοείται πως όχι, τουλάχιστον όχι ως προς τη θεμελίωσή τους, η οποία κατά περίπτωση μεταβάλλεται και συχνότατα αυτοαναιρείται. Μα και αυτό μικρή σημασία έχει. Κανένας ημιμαθής ρατσιστής ποτέ δεν στηρίζεται σε κάποια ηθική αρχή, κάποιο επιστημονικό δεδομένο, κάποια, οποιουδήποτε είδους, λογική βάση. Ο σκοπός είναι ένας: να διαμορφώσεις την πραγματικότητα έτσι όπως τη φαντάζεσαι εσύ, με τη στρεβλή αντίληψή σου, με τις σκοταδιστικές απόψεις σου, γιατί τα πιστεύω σου ανήκουν στον Μεσαίωνα και, όπως και να το κάνουμε, θέλεις να κάψεις λίγες μάγισσες στην πυρά ρε παιδί μου, ακόμη και αν πρέπει προηγουμένως να τις δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος. Χρειάζεσαι έναν αποδιοπομπαίο τράγο, όπως ακριβώς κάθε ημιμαθής ή και αμαθής ταλαίπωρος έχει ανάγκη από έναν νοητό εχθρό, ο οποίος λύνει εμμέσως τα υπάρχοντα προβλήματά σου, μόνο και μόνο επειδή συσσωρεύει στις πλάτες του την ευθύνη. Εάν δεν υπήρχε αυτός ο προκλητής κάθε κακού, όλα, είναι απολύτως σίγουρο, θα ήταν καλύτερα στη ζωή σου.
Όσο φουντώνεις στο μυαλό σου το παραμύθι, τόσο καλύτερο και πιο πιστευτό καθίσταται αυτό και για εσένα τον ίδιο. «Να δεχθώ ένα σκεύασμα από αυτούς που θέλουν τον αφανισμό μου;» άκουσα πρόσφατα, φράση που μαζί με το «η χουντική κυβέρνηση θα με έχει για πάντα με μέτρα, για να κρατήσει σκλαβωμένο το πνεύμα και το σώμα μου», δημιουργεί μία τέλεια, πρωτοφανή, και πρωτίστως εκρηκτική έκφανση εγωπάθειας.
Έτσι, είτε ο κακός είναι ο ομοφυλόφιλος, ο μαύρος, ο Εβραίος, ο κομμουνιστής, ο εμβολιασμένος, ο προωθών τον εμβολιασμό κ.ο.κ., η ρητορική θα προσαρμόζεται πάντα και πάντοτε αποτελεσματικά σαν ευμετάβλητη κοίτη ποταμού, η οποία όμως έχει τη δυνατότητα να συμπαρασύρει πολλά στον διάβα της, προσαρμοζόμενη κατά περίπτωση στα όσα θέλει να ακούσει αυτή η μάζα φερεφώνων, προκειμένου οικειοθελέστατα να κατευθυνθεί, να ουρλιάξει, να σπάσει, να γκρεμίσει. Μάζα φερεφώνων μάλιστα διπλά επικίνδυνη, καθώς εκλαμβάνεται εαυτόν ως το πλέον μέσο για την εκδήλωση μίας επαναστατικής αντισυστημικότητας, ακόμη και αν εκφραστεί μέσα από την υπονόμευση της δημόσιας υγείας. Και το καλύτερο όλων, το κερασάκι στην τούρτα που της προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη γλύκα και χαρακτηριστική επίγευση, είναι η κατηγορία προς τον αντίλογο πως αυτός ρίχνει λάδι στη φωτιά του διχασμού.
Είναι επικίνδυνοι αυτοί οι 4.000; Εννοείται πως ναι, κυρίως επειδή έχουν πρωτοφανή άγνοια κινδύνου, ενώ ταυτοχρόνως παίρνουν στον λαιμό τους και κάθε άτυχο που μπορεί να βρεθεί στον δρόμο τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι τόσο πολλοί και αυτό επειδή, φανατισμένοι γαρ, οι ομοϊδεάτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανταποκρίνονται στο κάλεσμα. Αποκαρδιωτικές οι εικόνες με τους σταυρούς και τις εικόνες της Παναγίας σε τέτοια χρήση, τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις, θρησκευτικές και όχι μόνο, με όλα να συναποτελούν ένα τόσο cult και κραυγαλέο γαϊτανάκι άρνησης, μα, όπως και να το κάνουμε, τέτοιες φωνές πάντα θα υπάρχουν.
Όπως εύχονται και οι ίδιοι, ας πάρουμε αυτούς τους ανθρώπους-φαινόμενα ως παράδειγμα. Ας δεχθούμε την επιρροή τους. Κι έτσι, ας τους θεωρήσουμε ως την έμπρακτη απόδειξη, την περίτρανη, αδιαμφισβήτητη πιστοποίηση του πόσο ανάγκη έχουμε σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τη γνώση, την αλληλεγγύη, το θάρρος, την πίστη σε ιδανικά, την πίστη στην επιστήμη.
