Της Ιωάννας Μπινιάρη,
Δίνεις, δίνεις και δίνεις… Αλλά δεν παίρνεις! Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι περισσότεροι νοιάζονται μόνο να παίρνουν κάτι από σένα και δεν δείχνουν μια ελάχιστη προθυμία να σου ανταποδώσουν το «καλό» που τους έχεις κάνει; Γιατί κάποιος θα ξεχάσει όλες τις αρετές σου και όλα όσα του έχεις προσφέρει τη στιγμή που κάνεις κάποιο λάθος ή μια απροσεξία; Είναι πράγματι ένα λάθος, είτε μικρό είτε μεγάλο, ικανό να ισοπεδώσει όλα τα θετικά στοιχεία που έχεις σαν άνθρωπος;
Αναπάντητα ερωτήματα είναι αυτά που κρύβουν μια πίκρα! Επειδή όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση. Και όταν συμβαίνει αυτό, μας κατακλύζει η μελαγχολία, η λύπη, ίσως και οι ενοχές, αν νιώθουμε ότι φταίμε, και κυριαρχεί ένα παράπονο. Σκέφτεσαι ότι κάνεις το καλύτερο που μπορείς, αλλά και τα λάθη είναι μέσα στο πρόγραμμα σε αυτή τη ζωή. Άλλωστε, πώς θα μάθουμε αν δε διαπράττουμε λάθη οποιασδήποτε φύσεως; Και πάλι όμως… γιατί δεν εκτιμά κάποιος την προσπάθειά σου να προσφέρεις το καλύτερο και γιατί δεν αναγνωρίζει την ανιδιοτέλεια και την αυτοθυσία με την οποία έχεις δώσει κάτι;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι πρέπει αυτό να είναι το κίνητρό μας. Αλίμονο! Οτιδήποτε λέμε και κάνουμε στη ζωή μας πρέπει να είναι μονάχα από αγάπη και φιλότιμο, καλή διάθεση και όρεξη για προσφορά. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ανάγκη την επιβράβευση. Το χρειαζόμαστε το «μπράβο», το «ευχαριστώ» και το «εκτιμώ πολύ όσα κάνεις για μένα». Όχι για να καλύψουμε τις ανασφάλειές μας, ούτε για να ενισχύσουμε την οποιαδήποτε αλαζονεία μας ούτε επειδή πρέπει να εξαρτόμαστε από τη γνώμη που έχουν άλλοι για εμάς, αλλά για να βελτιωθούμε σε αυτό που κάνουμε, για να γίνουμε εν τέλει όχι απλά καλύτεροι, αλλά ΟΙ καλύτεροι, αλλά και για να αυξηθεί η αυτοεκτίμησή μας. Εκεί, άλλωστε, δεν αποσκοπούμε όλοι; Σε μια συνεχή αυτοβελτίωση, είτε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις είτε στην ακαδημαϊκή μας πορεία είτε στην επαγγελματική μας ζωή;
Και για αυτό το λόγο μάλιστα, -για να είμαστε σωστοί- πρέπει ο καθένας από εμάς να δέχεται τις επισημάνσεις, τις παρατηρήσεις και την κριτική. Ξέρω, είναι σκληρή η τελευταία λέξη και σίγουρα δεν είναι όλοι δεκτικοί απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή κριτικής, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να υπάρξει βελτίωση. Ίσως το ιδανικότερο θα ήταν να γίνεται ένας συνδυασμός παρατήρησης και επιβράβευσης. Και για να νιώσουμε ότι αναγνωρίζονται οι κόποι μας, αλλά και για να πάρουμε οποιοδήποτε ‘’feedback’’ που μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση της απόδοσής μας. Για παράδειγμα, είναι ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε επισήμανση από το αφεντικό μας για ένα λάθος που κάναμε στη δουλειά, αλλά ιδανικά θα θέλαμε και να συνοδεύεται από ένα: «τα πας πολύ καλά, απλά χρειάζεται να διορθώσεις αυτό». Και το λέω με σιγουριά. Μόλις ακούσεις αυτά τα λόγια θα γίνεις «χαλί να σε πατήσει» ο άλλος. Θα θελήσεις να προσφέρεις περισσότερα, ακριβώς επειδή «γεμίζεις» από περηφάνεια, πεισμώνεις με τον εαυτό σου, αναθεωρείς και σκέφτεσαι ότι θα ξεπεράσεις όλα τα προβλήματα που ενδεχομένως υπάρχουν.
Αν όμως τελικά δεν συμβεί κάτι από τα παραπάνω, τι συναισθήματα θα βιώσεις μετά; Δεν χρειάζεται να νιώσεις πολλά, η απογοήτευση που θα έρθει και μόνο, αρκεί. Έτσι και αισθανθείς έστω και ένα ίχνος απογοήτευσης, τότε σειρά έχει η μελαγχολία, η αίσθηση της μοναξιάς και ίσως η ματαιότητα, αλλά το χειρότερο που μπορεί να ακολουθήσει είναι η διάθεση να τα παρατήσεις. Θα το δεχτεί όμως, ο εγωισμός σου να τα παρατήσεις; Ίσως με μια πρώτη ματιά η σκέψη του να τα παρατήσεις φαντάζει ένδειξη δειλίας και αδυναμίας, αλλά μήπως τελικά, πίσω από την κίνηση να τα παρατήσεις υποβόσκει θάρρος και ένδειξη αγάπης προς τον εαυτό σου; Διότι, σε τελική ανάλυση, με ό,τι καταπιανόμαστε στη ζωή μας πρέπει να μας δίνει χαρά και ικανοποίηση, όχι δυσαρέσκεια, άγχος και πίεση. Σίγουρα, και τα αρνητικά αυτά στοιχεία δεν μπορούν να αποφευχθούν σε κάποιες στιγμές -μην είμαστε ιδεαλιστές, δεν είναι όλα «ρόδινα» πάντα- αλλά όταν αυτά υπάρχουν σε μόνιμη βάση, τότε υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί εσένα τελικά βλάπτεις.
Άρα φρόντισε τον εαυτό σου! Κάνε τον χαρούμενο! Μην τον πιέζεις συνέχεια να κάνει την υπέρβαση. Συνέχιζε να δίνεις, αν αυτός είναι ο χαρακτήρας σου. Και αν δεν πάρεις τίποτα ή τουλάχιστον δεν παίρνεις κάτι όπως και στο βαθμό που θα ήθελες, ξέρω ότι θα στεναχωρηθείς και θα νιώσεις ότι οι άλλοι είναι αχάριστοι ή ότι δεν δείχνουν εκτίμηση και κατανόηση, αλλά ο καθένας είναι μοναδικός και έχει το δικό του χαρακτήρα και τη δική του προσωπικότητα. Οπότε υποθέτω ότι μάλλον δεν πειράζει! Έτσι ήταν πάντα, έτσι είναι και τώρα. Σημασία έχει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας και να συνεχίζουμε να δίνουμε, εφόσον αυτό μας αρέσει. Και ας μην πάρουμε.
Κάτι ήξερε η Κική Δημουλά με την ακόλουθη ρήση της:
«Κερδισμένος είναι αυτός που αγαπάει, όχι αυτός που αγαπιέται…»
