Της Ελένης Παπανικολάου,
Σύμφωνα με την κοινωνιολογία, η κοινωνία αντιπροσωπεύει ένα σύνολο συνειδητών ανθρωπίνων σχέσεων που βασίζονται σε κοινές πολιτισμικές παραστάσεις. Μέσα σε αυτές περιλαμβάνεται και η οικογένεια, η οποία είναι ο πυρήνας για την πλάση του ανθρωπίνου νου και εκείνη είναι που θα αναθρέψει το παιδί και θα του δώσει τις σωστές βάσεις, έτσι ώστε να γίνει ένας σωστός και ενάρετος πολίτης.
Μέσα στην κοινωνία ο πολίτης είναι αυτός που καθορίζει όλες τις στιγμές της καθημερινότητάς του, όπως και τις κοινωνικές του συναναστροφές, τις οποίες μπορεί να διακόψει όποτε εκείνος το επιθυμεί. Έχοντας αυτές ως δεδομένες και γνωρίζοντας έτσι πως θα είναι για πάντα δίπλα του οποιαδήποτε στιγμή νιώσει πως χρειάζεται βοήθεια ή θελήσει να βγει έξω να διασκεδάσει, θα μπορέσει να απευθυνθεί στους φίλους και την οικογένειά του.
Συνήθως, όταν κάτι συμβαίνει και χάσει κάποιος κάτι που το θεωρούσε δεδομένο και σημαντικό στην ζωή του, όπως παραδείγματος χάριν τη δουλειά του ή ακόμη κάποιον από το στενό του περιβάλλον, τότε τον περικυκλώνει το άγχος εξαιτίας των δεδομένων που άλλαξαν μόλις στη ζωή του. Χωρίς να γνωρίζει, επίσης, ποιο θα πρέπει να είναι το επόμενό του βήμα για να μπορέσει να ανταπεξέλθει και παράλληλα να επιβιώσει εξαιτίας των καινούργιων συνθηκών, καθώς δεν ήταν προετοιμασμένος για μια τέτοια αλλαγή, αφού δεν πίστευε πως μπορεί να αλλάξει η ζωή του μέσα σε λίγες μέρες ή ακόμη και ώρες.
Κι όμως τα δεδομένα, οι συνθήκες ζωής και επιβίωσης άλλαξαν πριν από ένα χρόνο, όταν ο γνωστός σε όλους μας κορωνοϊός χτύπησε ανελέητα τη χώρα μας, αλλά και όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Ενώ επέφερε πάνω από τέσσερα εκατομμύρια θανάτους, με μεγάλες και δραστικές αλλαγές σε διάφορες πτυχές της ζωής του ανθρώπου, μετατρέποντας έτσι το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, το οποίο αποτελεί παράδοση για το ελληνικό έθνος, μια μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος. Ακόμη, μάθαμε πως η ελευθερία εξόδου, η καθημερινή παρουσία στην σχολική αίθουσα ή η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ μπορεί είτε να απαγορευθούν είτε να κάνουν τους ανθρώπους να φοβούνται για αυτή τους την ενέργεια.
Οδηγώντας όλους τους ανθρώπους σε παγκόσμιο επίπεδο να παραμείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους για μεγάλο χρονικό διάστημα, αγνοώντας τι πρόκειται να συμβεί αργότερα. Κάνοντας υπομονή, αποχαιρέτησαν για λίγο την «κανονική» τους ζωή και έμειναν μακριά από τα δικά τους άτομα, έτσι ώστε να διασφαλίσουν αρχικά τη δική τους υγεία, αλλά και την υγεία των συμπολιτών τους, καθώς ο ιός μεταδίδεται με την επαφή με άλλους ανθρώπους και χαρακτηρίζεται ακόμα πιο μεταδοτικός πρωτίστως με άτομα του περιβάλλοντος του κάθε πολίτη λόγω της συχνής τους επαφής.
Εξαιτίας των συνεχόμενων εγκλεισμών για την εξασφάλιση της μη μετάδοσης του ιού, η ζωή των πολιτών «πάγωσε». Έτσι, αυξήθηκε η χρήση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης αλλά και η θέληση επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους, όχι μόνο εντός της χώρα αλλά και παγκοσμίως. Παράλληλα, αυξήθηκαν οι πιθανότητες εμφάνισης ψυχολογικών διαταραχών καθώς και η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, γεγονός στο οποίο σημειώθηκε αύξηση κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας.
Συνεπώς, με αφορμή την τρέχουσα πανδημία, μάθαμε πως δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο στη ζωή μας και πως πρέπει να μένουμε δυνατοί και αισιόδοξοι, όταν διαταράσσονται οι ισορροπίες μας!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Κοινωνία, el.m.wikipedia.org, διαθέσιμο εδώ
