Του Γιώργου Πασσά,
Τα όσα αποκαλύφθηκαν αναφορικά με την επί σειρά ετών κακοποίηση της κοπέλας στην Ηλιούπολη, προκαλούν ανείπωτη φρίκη και αηδία, ποδοπατώντας τα ηθικά όρια του ανθρώπινου νου. Ακόμη και όταν αυτή η κοπέλα κατάφερε να αποδράσει και να καταγγείλει τα μαρτύριά της, η αντίδραση των υπεύθυνων «αστυνομικών» ήταν το πλέον βάρβαρο χαστούκι. Το σημείο που γίνεται αντιληπτό, για μία ακόμα φορά, πόσο βαριά, ετοιμοθάνατα άρρωστο είναι το σώμα της ΕΛ.ΑΣ., και κατ’ επέκταση σε πόσο δεινή θέση βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, η οποία εναπόκειται τόσο σε αυτό.
Η 19χρονη κοπέλα υπήρξε θύμα κατ’ επανάληψης βιασμού, πρώτα απ’ όλα, από τον ίδιο τον πατέρα της για μία ολόκληρη 6ετία, από τα 11 έως τα 17 της. Και τότε σταμάτησε προκειμένου να την «αναλάβει» το μέλος της ΕΛ.ΑΣ., ο οποίος την κρατούσε φυλακισμένη και την έσπαγε στο ξύλο, προκειμένου να την αναγκάζει να εκδίδεται στους εκάστοτε πελάτες, αλλά, φυσικά, να τη βιάζει και ο ίδιος. Ένας «αστυνομικός» με τέτοια παντελή έλλειψη ντροπής, που δεν δίστασε να εμφανιστεί κατά την προσαγωγή του στον Εισαγγελέα με μπλουζάκι που φέρει το λογότυπο εταιρίας παραγωγής πορνογραφικού υλικού.
Φτάνοντας, λοιπόν, η κοπέλα να καταθέσει την καταγγελία της στο Αστυνομικό Τμήμα, καταγράφεται σωρεία παρατυπιών από την ΕΛ.ΑΣ. Όχι μόνο η κοπέλα, παρ’ ότι είχε ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μεταφέρθηκε στο Εσωτερικών Υποθέσεων στη Λεωφόρο Κηφισίας, όχι μόνο ο αστυνομικός, παρ’ ότι επρόκειτο για καταγγελία αυτόφωρου εγκλήματος, δεν συνελήφθη, αλλά απλώς προσήχθη, μα επιπλέον, αφ’ ότου ολοκλήρωσε την κατάθεσή της, η κοπέλα έμεινε κυριολεκτικά κρατούμενη στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων, δίχως να της επιτρέπεται να φύγει ή να ιδωθεί με τους συνήγορούς της. Είναι να αναρωτιέται κανείς μετά από πού αφορμώνται οι κακόβουλες γλώσσες και κάνουν λόγο για προσπάθεια συγκάλυψης!
Τώρα, το κατηγορητήριο για τους δύο συλληφθέντες περιλαμβάνει 14 αδικήματα σε βαθμό κακουργήματος ή πλημμελήματος, μεταξύ των οποίων είναι η εμπορία ανθρώπου κατ’ επάγγελμα και ο βιασμός κατ’ επανάληψη. Και, εάν εξελιχθούν όλα κατ’ ευχήν, μπορούμε να ελπίζουμε πως η ελληνική έννομη τάξη θα πράξει με θάρρος το καθήκον της. Και όμως, λίγο πολύ, αρκετοί από εμάς έχουμε στην άκρη του μυαλού μας την κάθε άλλο παρά απίθανη πιθανότητα, για μία ακόμα φορά, η ελληνική δικαιοσύνη να αποδειχθεί ελάχιστη. Με την τελευταία τροποποίηση των άρθρων 84 και 85 του Ποινικού Κώδικα ως ελαφρυντικών παραγόντων, πλέον δεν απαιτείται «έντιμος», αλλά απλώς «σύννομος» βίος. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται κάποιος να έχει αποδείξει εμπράκτως τον σεβασμό του προς την κοινωνία, αλλά, αντιθέτως, απλώς να μην έχει διαπράξει εγκλήματα. Και αυτό, τη στιγμή που, υπερβολικά πολλές φορές, ακόμη και με βαρύτατες ποινές σχετικοί εγκληματίες μπορούν να αποφυλακιστούν σε 6–9 χρόνια. Ένα δικαϊκό σύστημα που συχνά–πυκνά, έτσι ή αλλιώς, βρίσκει τον τρόπο να «φροντίσει τους δικούς του».
Όσο για την ΕΛ.ΑΣ., λένε πως υπάρχουν και καλοί αστυνομικοί. Ένστολοι τίμιοι, θαρραλέοι, ανιδιοτελείς, που ακολουθούν κατά γράμμα τα «πρέπει» της ευθύνης που επωμίζονται, πάντοτε πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μα πού είναι όλοι αυτοί; Τα βιώματά μας, όμως, επιμένουν να συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου. Ένα σώμα που έχει στις τάξεις του βιαστές και εμπόρους ανθρώπων, Χρυσαυγίτες δηλωμένους που σουλατσάρανε στις υπηρεσίες με τα αντίστοιχα μπλουζάκια, τύπους ανεκδιήγητους που σπάνε στο ξύλο εφήβους, ουρλιάζουν «πάμε να τους γ…με, πάμε να τους σκοτώσουμε» για τους πολίτες που πρέπει να προστατέψουν και άλλους πολλούς, εξίσου αξιόλογους κυρίους. Και σε όλους αυτούς πρέπει να προστεθεί και μία άλλη, εξωφρενικά μεγάλη ομάδα «αστυνομικών», αυτών που καλύπτουν τα αίσχη των συναδέλφων τους ή αυτών που σιωπούν, παρ’ ότι αναγκαστικά τα έχουν παρακολουθήσει όλα. Γιατί, αν η σιωπή δεν είναι συνενοχή, τότε τι είναι; Τους αστυνομικούς με όλη τη σημασία της λέξης, τους πραγματικούς υπηρέτες του λαού, αυτούς τους λίγους, πολλούς, όσοι κι αν είναι, τους έχω τρομερή ανάγκη, περισσότερο από ποτέ.
Και μετά, πώς να τολμήσει κανείς να αποκαλέσει τέτοια άτομα ως «αστυνομικούς»; Αστυνομικός είναι ο ένστολος που θέτει εαυτόν στην υπηρεσία του πολίτη. Αυτοί είναι που οφείλουν να εξασφαλίζουν την υγεία, την ακεραιότητα, την ασφάλεια, και την περιουσία των πολιτών. Αυτοί είναι που πρέπει να προλαμβάνουν και να καταστέλλουν το έγκλημα. Όχι να το διαπράττουν. Γι’ αυτό και για όσους εγκληματούν υπό την προστασία της κρατικής εξουσίας, για όσους αυθαιρετούν και αδιαφορούν για το σήμα που φέρουν και τα καθήκοντα που οι ίδιοι οικειοθελώς επωμίστηκαν, ο απολύτως ταιριαστός χαρακτηρισμός είναι ένας: μπάτσοι.
Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω όλο το εύρος και την ένταση των όσων μου προκαλεί αυτή η τραγική ιστορία. Όσο και αν προσπάθησα γράφοντας τις παραπάνω λέξεις, μου είναι αδύνατον να παραμερίσω το συναίσθημα, την οργή και τη θλίψη. Και αυτά διπλά, γιατί φαίνεται πως δεν βάζουμε μυαλό με τίποτα, ελέω μίας απολύτως και πέραν κάθε αμφισβητήσεως ανεύθυνης, ανώριμης πολιτικής ηγεσίας. Τόσο από τη μεριά της κυβέρνησης, που εμπιστεύεται σε αυτό το τόσο νοσηρό, το τόσο προβληματικό σώμα ολοένα και περισσότερες εξουσίες, όσο και από τη μεριά της αντιπολίτευσης, που χυδαία πολιτικοποιεί τέτοιες τραγικές ιστορίες, λες και η ΕΛ.ΑΣ. λειτουργούσε άριστα μέχρι την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή λες και δεν υπολειτουργούσε επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ζήτημα που εκθέτει την κυβέρνηση είναι η ισχυροποίηση αυτού του σώματος. Ζήτημα που εκθέτει, όμως, το πολιτικό φάσμα απ’ άκρη σ’ άκρη, είναι ο πάγιος τρόπος διαχείρισης αυτού του σώματος, για το οποίο όλοι, έστω και σιωπηρά, έστω και δίχως να θέλουν να το παραδεχθούν, συνομολογούν πως νοσεί βαριά, κανείς όμως δεν κινεί τις διαδικασίες εκκαθάρισης.
Ας ελπίσουμε πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Πως οι συλληφθέντες θα τιμωρηθούν με τη δέουσα αυστηρότητα για τη ζωή που κατέστρεψαν. Σαν όμως να φαίνεται πως δεν είναι αυτή η ελπίδα αρκετή. Πως εν τέλει η θεωρητική ενατένιση με την ευχή «τα πράγματα να καλυτερεύσουν», δεν μας βγάζει πουθενά. Πόσω μάλλον σε μία χώρα με τόσο νοσηρό πολιτικό σύστημα, με τόσο αισχρούς «αστυνομικούς»-εγκληματίες, με τόσο ειδεχθή σκηνικά από βδομάδα σε βδομάδα. Πόσω μάλλον στη χώρα του χυδαίου και της φρίκης.
