Της Δέσποινας Χρίστινα,
Ας σκεφτούμε κάτι, όπως τα αστεία που λένε, ήταν ένας Γερμανός, ένας Ιταλός και ένας Έλληνας. Αλλά ας το σκεφτούμε με άλλους χαρακτηρισμούς. Ήταν ένας εμβολιασμένος, ένας που φοβόταν να εμβολιαστεί και ένας αρνητής του εμβολίου και ίσως και του ιού ακόμη και μέχρι σήμερα. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτοί οι τρείς βρίσκονται σε κοινή παρέα; Σίγουρο θέμα συζήτησης πλέον θα είναι τα νέα δεδομένα υγείας και τα «προνόμια» των εμβολιασμένων. Και τη λέξη προνόμια θα καταλάβετε στη συνέχεια γιατί τη βάζω σε εισαγωγικά. Επομένως, ξεκινά μια αναμέτρηση επιχειρημάτων. Θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε τις πτυχές και των τριών πλευρών.
Οι εμβολιασμένοι
Εξαρχής πείστηκαν για την σοβαρότητα του ιού και περίμεναν εναγωνίως τη λύση, που ήρθε με τη μορφή του εμβολίου. Όταν τελικά αυτό εξασφαλίστηκε, έτρεξαν να το κάνουν, προκειμένου να έχουν μια προστασία που θα τους έκανε να νιώθουν περισσότερο ασφαλείς. Φυσικά εξαιρώ από την κατηγορία αυτή, τους νέους 18-25 ετών που εμβολιάστηκαν μονάχα για να πάρουν το Voucher των 150€. Εννοείται, πως συμβάλλουν και αυτοί τα μέγιστα στο τοίχος ανοσίας που επειγόντως πρέπει να έχει χτιστεί μέχρι την αρχή του φθινοπώρου αλλά τουλάχιστον εμένα με θλίβει να είναι μονάχα οικονομικός ο λόγος εμβολιασμού τους. Ωστόσο, ούτε δύσπιστους μπορούμε να τους πούμε αλλά και σε καμία περίπτωση αρνητές. Οι περισσότεροι, λοιπόν, τώρα μπορεί και να έχουν ολοκληρώσει τον εμβολιασμό τους ή έστω να έχουν κάνει την πρώτη δόση. Τι επιθυμούν τώρα; Να μην πεταχτεί στα σκουπίδια όλος αυτός ο περιορισμός, που ζουν εδώ και 1,5 χρόνο, το ρίσκο του εμβολίου όταν τη μια μέρα άκουγαν για σοβαρές παρενέργειες και την άλλη για εξασφάλιση ανοσίας ακόμη και σε ποσοστό 90%. Και στην τελική δεν θέλουν να γίνει κάποιο πισωγύρισμα στις τωρινές ενέργειες επιστροφής στη κανονικότητα. Προσπαθούν, λοιπόν, να συζητήσουν με τους δύσπιστους προκειμένου και αυτοί να αντιληφθούν τα οφέλη έναντι των πιθανών και σπάνιων κινδύνων του εμβολίου, το οποίο μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό φως στο τούνελ. Οι περισσότεροι από αυτούς, λοιπόν, επιδοκιμάζουν τα «προνόμια», που επιθυμεί να θέσει η κυβέρνηση αφενός γιατί τους συμφέρει, αφού οι ίδιοι θα έχουν περισσότερη ελευθερία κίνησης και κυρίως γιατί το θεωρούν ως ένα μοχλό πίεσης για τους διστακτικούς, οι οποίοι απλά φοβούνται. Και δεν μιλώ για τους αρνητές γιατί -δυστυχώς- άνθρωπος που ακόμη και μέχρι σήμερα με τη χώρα να μετρά 12.800 θύματα πιστεύει ότι δεν υπάρχει ο ιός μπορεί να είναι και διατεθειμένος να κάνει για κάθε καφέ που θέλει να πιεί rapid test, του οποίου η τιμή κυμαίνεται περίπου στα 20€ (!). Λίγο ακριβός καφές!
Οι δύσπιστοι
Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να τους στήσουμε στον τοίχο γιατί ακόμη φοβούνται, αφού όπως λένε τα εμβόλια δεν έχουν δοκιμαστεί για χρόνια, ώστε να είναι ασφαλή. Βέβαια, ο ιός του κορωνοϊού είναι γνωστός εδώ και χρόνια. Φυσικά, η πανδημία αυτή εξελίσσεται τόσο γρήγορα που οποιαδήποτε αναμονή μπορεί να αποβεί μοιραία, όπως συμβαίνει εδώ και 1,5 χρόνο, καθώς μέχρι σήμερα παγκοσμίως μετράμε 4 εκατομμύρια θύματα του ιού. Στο άκουσμα της είδησης περί «προνομίων» των εμβολιασμένων η κατηγορία αυτή πιέζεται παραπάνω για κάτι που εν τέλει θα κάνει αλλά περιμένει να νιώσει έτοιμη. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλοι φοβόμαστε (πάλι εξαιρούνται οι αρνητές). Κάποιοι τον ιό, κάποιοι το εμβόλιο, κάποιοι και τα δύο. Δεν πρέπει, όμως, να αφήσουμε τον φόβο να μας οδηγήσει.
Οι αρνητές
Πάμε τώρα στην κατηγορία, για την οποία χρειάζομαι πολλά άρθρα για να πω ότι έχω μιλήσει ικανοποιητικά. Πρόκειται για εκείνους που αξιοποιούν στο έπακρον τα fake news και που προσπαθούν να τα επιβάλλουν, έχοντας αυτά ως μοναδικά επιχειρήματα τους. Είναι οι άνθρωποι που ακόμη και μέχρι σήμερα νομίζουν ότι μιλάμε για έναν ιό μάλλον σαν την γρίπη, η οποία να σημειωθεί ότι πριν βρεθεί το εμβόλιο ήταν σαν τον κορωνοϊό. Ίσως, όχι τόσο θανατηφόρα αλλά ούτε φυσικά όπως είναι σήμερα, που μπορεί κάποιος να την περάσει με έναν βήχα και λίγο συνάχι. Τι έγινε, λοιπόν, με αυτούς όταν έμαθαν περί «προνομίων»; Ξαφνικά έγιναν όλοι νομικοί ξεθάβοντας τις συνταγματικές τους γνώσεις περί άρθρων του Συντάγματος για την αξία του ανθρώπου, την ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας κ.λπ. Εδώ να σημειώσω πως στην Ελλάδα υπάρχει ήδη υποχρεωτικός εμβολιασμός, καθώς ένα παιδί δεν μπορεί να εγγραφεί σε ένα σχολείο, δίχως να έχει κάνει κάποια εμβόλια. Βέβαια, ο Έλληνας έχει βρει τη λύση και για αυτό το θέμα. Επομένως, για αυτή την υποχρεωτικότητα γιατί δεν αντιδρούν όπως για το εμβόλιο του κορωνοϊού; Αυτοί, λοιπόν και θέλουν να επιστρέψουν στην προ covid ζωή τους και να μην εμβολιαστούν. Αυτό –δυστυχώς– δεν γίνεται. Όταν έχει καταστεί σαφές από κάθε όργανο, από κάθε κυβέρνηση, από τον ίδιο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι όσο δεν εμβολιαζόμαστε τόσο περισσότερα κρούσματα θα έχουμε, τόσο γίνεται αντιληπτό πως ο εμβολιασμός είναι μονόδρομος.
Την στιγμή αυτή κρίνω σκόπιμο να ξεκαθαριστεί το εξής: Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον δεν τίθεται θέμα προνομίων. Γίνεται λόγος για άρση των περιορισμών, που είχαν τεθεί για την αποτροπή της διασποράς του ιού. Εκείνοι που έχουν κάνει το εμβόλιο έχουν συντριπτικά μικρότερες πιθανότητες να φέρουν τον ιό και εν συνεχεία να κολλήσουν κάποιον. Επομένως, είναι σε θέση να επιστρέψουν σε κάποιες από τις παλιές τους δραστηριότητες.
Βάζουμε την ατομική ελευθερία από την μια και το δημόσιο καλό από την άλλη πλευρά. Γιατί σκεφτόμαστε με νομικούς όρους; Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Δεν υπάρχει από την μια και από την άλλη πλευρά. Μία είναι η πλευρά. Η προστασία της ζωής μας, της οικογένειας μας, των φίλων μας και των συνανθρώπων μας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ξεκαθαρίσει πως δεν είχε τεθεί θέμα υποχρέωσης ούτε πίεσης με μέτρα ,ώστε έμμεσα να σε πιέσουν να εμβολιστείς. Η κυβέρνηση, όμως, που είχε συμφωνήσει με τη θέση αυτή τώρα ενεργεί κατά τρόπο εντελώς αντίθετο. Γνώμη μου είναι πως λογάριαζαν χωρίς την εμφάνιση και τη κυριαρχία της μετάλλαξης Δ. Η μετάλλαξη αυτή, όμως, καλπάζει. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες. Αφού κιόλας παίρνουν το όνομα τους από το ελληνικό αλφάβητο και αν σκεφτούμε πως υπάρχουν 24 γράμματα, το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο.
Εγώ θεωρώ λογικό να υπάρχει και φόβος και δυσπιστία. Δυστυχώς, όμως, απέναντι στην απειλή της πανδημίας που εδώ και 1,5 χρόνο έχει βάλει τη ζωή μας σε ένα “pause” χρειάζεται ένα ενιαίο μέτωπο, το οποίο τα μέχρι τώρα δεδομένα περί διαχωρισμού σε εμβολιασμένους και μη δεν φαίνεται να το ευνοεί. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε τώρα είναι να υπάρχουν τέτοιες αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτών, μεταξύ πελατών και καταστηματαρχών και γενικότερα μεταξύ διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Ούτε ο καταστηματάρχης μπορεί να ενέργει σαν αστυνομικός, ελέγχοντας το covid pass του κάθε πελάτη. Όμως, ούτε μπορεί κανείς να τον αδικήσει που συμφωνεί εν μέρει με αυτά τα μέτρα, μη θέλοντας να ξαναδεί την επιχείρηση του κλειστή και τον ίδιο να βουλιάζει οικονομικά. Επομένως, δημιουργείται μια σύγχυση στην προσπάθεια να δούμε ποια πλευρά έχει περισσότερο δίκιο. Κατά τη γνώμη μου, η κυβέρνηση πέραν της προσπάθειας της να προστατεύσει τους εμβολιασμένους και ταυτοχρόνως να πείσει τους δύσπιστους, οφείλει να εξασφαλίσει και την ενότητα μεταξύ των πολιτών. Επομένως, στη συζήτηση ενός εμβολιασμένου, ενός δύσπιστου και ενός αρνητή δεν πρέπει να υπάρχουν εντάσεις, αλλά διάλογος και ως κεντρικό σημείο να είναι ο τρόπος που θα πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Ο τρόπος βρέθηκε. Στο χέρι μας είναι να τον αξιοποιήσουμε.
