Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Η Νέα Δημοκρατία συμπλήρωσε δυο χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Το κόμμα της Πειραιώς έλαβε τον Ιούλιο του ‘19 εντολή πολιτικής αλλαγής από τον ελληνικό λαό -μια εντολή την οποία υλοποιεί σταθερά. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε επαφή με όλα τα στρώματα της κοινωνίας -ακόμα και με εκείνα που την αντιμετώπιζαν επιφυλακτικά- και δημιουργεί σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Κανένας δεν έχει μπορέσει να αντικρούσει σοβαρά και ουσιαστικά τη διαχειριστική της ικανότητα, άλλωστε οι αριθμοί δεν αμφισβητούνται. Παράλληλα, διευρύνει την πολιτική της ατζέντα και στοχεύει στο κέντρο, στο οποίο προσπαθεί να κυριαρχήσει -μια προσπάθεια που φαίνεται να αποδίδει. Όσο, λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει χωρίς αλαζονεία και με συνέπεια να εφαρμόζει το πρόγραμμά της, διορθώνοντας λάθη και παραλείψεις, το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης προσπαθεί να βρει έναν βηματισμό και να διευρύνει την εκλογική του βάση, μπας και κρατηθεί στο 20%. Μα είναι δώρον άδωρον να αλλάξει χαρακτήρα τώρα που έχει μεταπέσει σε ρόλο κομπάρσου στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Ακούσαμε το απίστευτο (απίστευτα αστείο) δια στόματος Α. Τσίπρα: «Αν θέλουμε να κερδίσουμε το κέντρο, πρέπει να στρίψουμε αριστερά.». Να μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι ο κύριος Τσίπρας, αν και πολιτικός μηχανικός, ανέκαθεν αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα με τις στροφές, τις ευθείες, τη γεωμετρία, και τις μοίρες. Το μυθικό «θα κάνουμε στροφή 360°» ίσως, όμως, και να έκρυβε μια αλήθεια -το κόμμα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ένας απελπισμένος αρχηγός προσπαθεί να εμποδίσει τις διαρροές από το κόμμα του, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να καταστρώσει σχέδιο προσέγγισης του μεσαίου χώρου. Και γιατί δεν μπορεί; Γιατί δεν έχει δείξει την παραμικρή πρόθεση να ανανεώσει τα στελέχη και την ρητορική του. Οι ακραίοι και λαοπρόβλητοι (!) του κόμματός του συνεχίζουν στη γραμμή της τοξικότητας, και οι κομματικές εφημερίδες του κινούνται μεταξύ κιτρινισμού και λαϊκισμού. Ο χειρισμός της κυβέρνησης δεν του δίνει πατήματα να ασκήσει ουσιαστική κριτική για μείζονα ζητήματα, και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ολισθαίνει στην αντιπολίτευση του τσουρεκιού. Είναι ένα αριστερό κόμμα, το οποίο ενδιαφέρεται να τροφοδοτήσει κοινωνικές κρίσεις και να τραφεί δημοσκοπικά μέσα από αυτές. Για αυτό και ο αντιπολιτευτικός λόγος του είναι ιδιαίτερα οξύς χωρίς πραγματικό λόγο. Η καταστροφολαγνεία και η μεμψιμοιρία αηδιάζει τον κόσμο του κέντρου. Η αναχρονιστική υποσχεσιολογία και η εκφορά ενός λόγου άκαιρου εκτός πραγματικότητας είναι στοιχεία που απομακρύνουν τους νηφάλιους του μέσου χώρου. Οι τακτικές με τις οποίες παραπλάνησε τον πληγωμένο και κουρασμένο ελληνικό λαό το ‘15 δεν αποδίδουν πλέον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απειλείται και πιέζεται από παντού. Ψηφοφόροι του στηρίζουν την Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ, ενώ άλλοι εκφράζονται πλέον από το ΜέΡΑ25. Για το καλό της δημοκρατίας και της πολιτικής ζωής του τόπου, τα κόμματα -πολλώ δε μάλλον οι πρωταγωνιστές του ήπιου δικομματισμού- πρέπει να βρουν τις σταθερές τους. Η Νέα Δημοκρατία δεν τις έχασε ποτέ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεριζώσει ένα σύμφυτο με εκείνον στοιχείο. Ποιο είναι αυτό; Το είχε διατυπώσει πολύ εύστοχα η Μαλβίνα Κάραλη: «Ο συνασπισμός δεν είναι κόμμα, είναι 5-6 κ@@@@ που γυρεύουν καρέκλα».
