Της Κατερίνας Μακράκη,
Φτάνει αυτή η στιγμή στη ζωή σου που θέλεις και αποφασίζεις να γίνεις γονιός. Θα έλεγε κάποιος πως το να γίνεις γονιός είναι το «εύκολο» κομμάτι, ενώ το να κρατήσεις τις ισορροπίες και να είσαι «σωστός» είναι το δύσκολο. Χρειάζεται να τονίσουμε πως γονιός δεν είναι μόνο ο βιολογικός ενός παιδιού, ούτε μόνο αυτός που γνωρίζει το παιδί από τη γέννηση του. Είναι αυτός που το παιδί νιώθει ασφάλεια μαζί του και ασυναίσθητα τον έχει επιλέξει για αυτή τη θέση, γιατί όσο κι αν ακούγεται παράξενο, το παιδί είναι αυτό που σου έχει εμπιστευτεί το μεγάλωμα του, την ίδια του την ύπαρξη. Είναι δύσκολο να κερδηθεί αυτή η θέση και συνειδητοποιεί κανείς πόσες ιδιαιτερότητες έχει το να είσαι γονιός, μόνο όταν περνάει από τη θεωρία στην πράξη. Η γυναίκα είναι σα να προετοιμάζεται κάπως από τη φύση για αυτό το ρόλο, καθώς για 9 μήνες κυοφορεί και συνδέεται με έναν μοναδικό τρόπο με το μωρό. Αντίθετα, ο πατέρας, παρόλο που μπορεί να το έχει στο μυαλό του ως μια ιδέα, δεν τον προετοιμάζει κάποιος για αυτό που θα βιώσει.
Όλα αρχίζουν όταν ανακοινώνεται η εγκυμοσύνη στον πατέρα και εκείνη την ώρα τον περικλείουν τόσα συναισθήματα, πρωτόγνωρα και μη. Αρχίζει να χαίρεται, να συγκινείται και να κάνει σκέψεις για το μέλλον, σχετικά με το πόσα θέλει να μάθει σε αυτό το παιδί. Σε ένα παιδί που δεν ξέρει ακόμα πόσο εβδομάδων είναι ή τι φύλο έχει, γεγονός που μας δίνει να καταλάβουμε ότι και οι μπαμπάδες έχουν κάτι γονικό μέσα τους ως έμφυτο. Νιώθουν την ανάγκη να δώσουν όσα έχουν και να μάθουν όσα ξέρουν σε αυτό το μωρό και ας φοβούνται ότι δεν θα είναι αρκετά καλοί. Θέλουν να είναι το καλύτερο δυνατό πρότυπο για το παιδί τους, όχι από εγωισμό, αλλά από την ανάγκη να γνωρίζουν ότι θα μεγαλώσουν σωστά ένα υγιές άτομο, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά.
Το να είναι κάποιος μπαμπάς σημαίνει πολλά πράγματα, πράγματα που ούτε ο ίδιος γνώριζε ότι μπορεί να αισθανθεί και να πράξει. Μπαμπάς είναι αυτός που όταν θα του δώσουν το μωρό στο μαιευτήριο, για να το πάρει στην αγκαλιά του για πρώτη φορά, θα το κοιτάζει σαν το πιο πολύτιμο και εύθραυστο πράγμα στον κόσμο. Είναι εκείνος που μέσα στα μάτια του παιδιού του βλέπει την πιο βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού του. Θέλει το παιδί του να τον ξεπεράσει σε επιτεύγματα και χαρακτήρα και είναι διατεθειμένος να αφιερώσει όλη του την ενέργεια, ώστε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για αυτό. Θα φροντίσει να περνάει ποιοτικό χρόνο μαζί του και να συμμετέχει ενεργά -και όχι παθητικά- σε όλες τις φάσεις της ζωής του. Πατρότητα είναι το να θέλει το παιδί σου από το να παίξει με κούκλες μέχρι να κυλιστεί στα χώματα και εσύ να το ακολουθείς και να του μεταδίδεις όλη την αγάπη και την ευτυχία, που νιώθεις με την παρέα του.
Πατρότητα σημαίνει μερικές φορές να είσαι δυνατός, μερικές αδύναμος και να ξέρεις να ζυγίζεις τις καταστάσεις για το πότε πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο. Μπαμπάς είναι αυτός που αναγνωρίζει το ρόλο του στην ανάπτυξη του παιδιού και δεν θέτει θέμα σύγκρισης ανάμεσα στην πατρότητα και τη μητρότητα, γιατί αυτά τα δύο είναι ξεχωριστά και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο ένας να πάρει τη θέση του άλλου. Επίσης, δεν είναι αυτός που είναι ο πιο δυνατός στην οικογένεια, αλλά εκείνος που μπορεί να γίνει δυνατός για την οικογένειά του και να την στηρίξει την στιγμή που θα τον χρειαστεί. Το να είσαι πατέρας δεν σημαίνει ότι βιώνεις πρωτόγνωρα συναισθήματα μόνο με το παιδί σου, αλλά και με την σύντροφο σου και γι’ αυτό πρέπει να προσφέρεις την ίδια τρυφερότητα και τον ίδιο χρόνο στη γυναίκα που σου χάρισε το πλάσμα, που θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Η αλήθεια είναι πως λόγω επικαιρότητας αλλά και διάφορων άλλων συμβάντων, ο ρόλος του πατέρα έχει υποτιμηθεί. Περνάμε απευθείας σε γενικεύσεις και σε «ταμπέλες», χωρίς να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν άνθρωποι που όντως πληγώνονται από αυτά και, δυστυχώς, αυτές είναι απόψεις που παγιώνονται και τα παιδιά μεγαλώνουν μαζί τους. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε ότι εκεί που υπάρχει το καλό, σίγουρα, θα υπάρχει και το κακό και το αντίστροφο. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πεδίο, κάποια ομάδα ή το οτιδήποτε που να μην εμπεριέχει το καλό και το κακό. Το να μειώνεις, όμως, τον ρόλο της πατρότητας λόγω κάποιων περιστατικών, δεν ωφελεί κάπου, ούτε κάνει με κάποιο τρόπο καλύτερο τον κόσμο. Για αυτό, δεν πρέπει να ξεχνάμε τους δικούς μας μπαμπάδες, που μας κράτησαν από το χέρι και μας είπαν ότι όλα θα πάνε καλά. Τους μπαμπάδες που στο σκοτάδι μας, μοιράστηκαν το φως που δεν τους περίσσευε, αλλά το στερήθηκαν για εμάς. Για τους μπαμπάδες, που δεν γνωρίζουν ότι τα λόγια τους και η αγκαλιά τους είναι το μάλαμά μας. Για αυτούς αξίζει να λες ότι υπάρχουν, όχι καλοί πατέρες, αλλά σωστοί. Γιατί πατρότητα σημαίνει μια αγάπη ανιδιοτελής, που χαρακτηρίζεται από θυσίες.
