Της Μαρίας Τάκη,
«Οι νέοι είστε δημιουργικοί, έχετε αντοχές», «να δουλέψετε τώρα που μπορείτε και το σώμα σας βαστάει», «δοκιμάστε πολλά, έχετε περιθώριο να σηκώσετε το βάρος της αποτυχίας». Αυτές κι άλλες πολλές, αυτούσιες ή παραλλαγμένες, είναι κάποιες από τις ατάκες, που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε ακούσει από τον περίγυρο μας, κάνοντας τα πρώτα δειλά μας βήματα στην αγορά εργασίας. Κι ενώ οι περισσότεροι επικεντρώνονται στο ξεκούραστο σώμα των νέων, έτοιμο να αντέξει στις δυσκολίες που θα προκύψουν, ένα από τα σημαντικότερα, κατ’ εμέ, προσόντα που χαρακτηρίζει τον καλό επαγγελματία, υποτιμάται ή δεν αναφέρεται καν. Η εμπειρία!
Γι’ αυτό υπάρχει το “The Intern”. Η ταινία που μας αποδεικνύει πως αν η δημιουργικότητα με την εμπειρία παντρευτούν σωστά, θα γίνουν θαύματα!
Η Τζουλς Όστιν (Anne Hathaway) είναι μια επιτυχημένη επιχειρηματίας στον χώρο της πώλησης. Η εταιρεία ρούχων της μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έγινε κολοσσός, αυξάνοντας τα κέρδη, το προσωπικό και παράλληλα, τις ευθύνες των εργαζομένων. Θέλοντας να καινοτομήσει και στο κομμάτι της συνεργασίας, αποφασίζει να ανοίξει θέσεις πρακτικής εργασίας και να προσλάβει εκτός των άλλων και άτομα τρίτης ηλικίας. Ο Μπεν Γουίτακερ (Robert De Niro), ένας ηλικιωμένος 70χρονος χήρος που έχει βγει στη σύνταξη, βλέπει την αγγελία σε μια εφημερίδα, αποφασίζει να κάνει την αίτηση και όχι μόνο γίνεται δεκτός, αλλά η ανάληψη καθηκόντων του περιλαμβάνουν και στενή συνεργασία με τη Τζουλς.
Η μεταξύ τους επικοινωνία ξεκινάει με απάθεια ως και αδιαφορία από την πλευρά της Τζουλς, η οποία ούσα πνιγμένη στα άγχη και τις υποχρεώσεις, δεν έχει χρόνο για να εκπαιδεύσει έναν ηλικιωμένο πρακτικάριο (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει). Η απότομη επιτυχία απαιτεί γερό στομάχι για τη διαχείρισή της, κάτι που η Τζουλς δεν φαίνεται να διαθέτει, με αποτέλεσμα να προσπαθεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική της ζωή, αποτυγχάνοντας παταγωδώς και στα δύο. Οι φωνές που της προτείνουν να προσλάβει κάποιον CEO, προκειμένου να αναλάβει αυτός τα ηνία της διαχείρισης πληθαίνουν.
Η απόγνωση δεν αργεί να χτυπήσει την πόρτα της Τζουλς. Ένα βήμα πριν την πλήρη πελαγοδρόμηση, αρχίζει να παρατηρεί τον ενθουσιασμό και την εκτίμηση, που δείχνουν σταδιακά οι υπόλοιποι εργαζόμενοι της εταιρίας στον Μπεν. Η ευστροφία, η ευγένεια και η εμπειρία του αποβαίνουν πολύτιμες, σώζοντας πολλάκις την εταιρεία, αλλά και το προσωπικό αυτής από επαγγελματικά και προσωπικά ατοπήματα. Αποφασίζει, λοιπόν, να αξιοποιήσει και η ίδια τις γνώσεις του Μπεν, αφού οι αριθμοί και τα ποσοστά των πωλήσεων μπορεί μεν να ανεβαίνουν, αλλά η οικονομική καταστροφή δεν είναι ουτοπικό σενάριο. Η ανωτέρω απόφαση μετατρέπεται σε μια από τις σημαντικότερες της ζωής της, καθώς ο Μπεν αποφαίνεται θησαυρός και εκτός από μέντορας, μετατρέπεται και στο δεξί της χέρι.
Είναι άψογος στην οδήγηση και την απομνημόνευση δρόμων και διαδρομών, «παλαιάς κοπής» και ξέρει πώς να φέρεται στις γυναίκες, έχει άψογη σχέση με τα παιδιά (και κατ’ επέκταση την κόρη της Τζουλς) και δεν υποτιμά ποτέ τη σοβαρότητα της κατάστασης, όσον αφορά τη δουλειά. Συνεπής, οργανωτικός, πάντα καλοντυμένος. Και κυρίως… έμπειρος! Η πορεία του στον εργασιακό χώρο, καθώς συνταξιοδοτήθηκε από μεγάλη εταιρεία που κατασκεύαζε τηλεφωνικούς καταλόγους, κατέχοντας, μάλιστα, και ηγετική θέση σε αυτή, αποβαίνει πολύτιμη. Πάντα έχει να προτείνει κάτι σωστό και πιο «μεστό», έχοντας στην πλάτη του πείρα ετών. Οι παρατηρήσεις του είναι καίριες με μοναδικό κίνητρο να βοηθήσουν την εταιρεία και να αυξήσουν υγιώς τις πωλήσεις και την εικόνα της στην αγορά.
Ο Μπεν είναι ο εξωτερικός παρατηρητής, που όλοι θα θέλαμε στη ζωή μας. Mπορεί να κάνει το κατάλληλο zoom out και να δει τα πράγματα καθαρά, δεξιότητα χρήσιμη και αναντικατάστατη. Ξέρει να ενθαρρύνει τη στιγμή που χρειάζεται και να επιστήσει την προσοχή, όταν η κατάσταση βρίσκεται σε κομβικό σημείο. Πάντα ψύχραιμος, ακόμη κι όταν η Τζουλς τού εκμυστηρεύεται πως η ισορροπία στην οικογένεια της έχει χαθεί, με αποτέλεσμα ο άνδρας της να την απατά, και πάντα υποστηρικτικός, έστω κι αν η Τζουλς αδυνατεί να βρει σωστό κριτήριο για να αξιολογήσει τον CEO που θέλει να προσλάβει.
Σε μια εποχή που η νεανική δημιουργικότητα, ενέργεια και καινοτομία διαφημίζονται ποικιλοτρόπως, το “The Intern” υπάρχει για να μας υπενθυμίσει πως τίποτε δεν είναι μονόπλευρο και πως οι ώρες πτήσεις που έχει γράψει κάποιος στο ενεργητικό του δεν πάνε ποτέ χαμένες, γιατί ενδέχεται να βλέπει αυτό που οι νεότεροι δεν έχουν ζήσει και άρα, δεν μπορούν να φανταστούν. Η εμπειρία δεν εξαγοράζεται, δεν πληρώνεται και δεν μπορεί να αποκτηθεί διαφορετικά, παρά μόνο με την τριβή στο εκάστοτε επάγγελμα/ασχολία, γι’ αυτό ακριβώς είναι τόσο πολύτιμη.
Τι πιο αξιοζήλευτο, λοιπόν, από ένα εργασιακό περιβάλλον στο οποίο, εκτός από τη συνεργασία, πρυτανεύει η παρορμητικότητα των νέων και η δίψα τους για δημιουργία και εφευρετικότητα, που, όμως, συναντά την ώριμη, κατασταλαγμένη και γεμάτη εμπειρίες επαγγελματική πορεία των ηλικιωμένων; Ο συνδυασμός, εκρηκτικά καλός. Τα αποτελέσματα, αξιοζήλευτα από όλες τις απόψεις. Η εμπειρία ανεκτίμητη. Τι μένει λοιπόν;
Η συχνότερη υπενθύμιση στους εαυτούς μας ότι η προηγούμενη γενιά ενδέχεται να έχει να μας προσφέρει περισσότερα από όσα φανταζόμαστε. Εξάλλου, όλοι θα θέλαμε να δουλεύουμε μαζί με έναν Μπεν στην δουλειά!.
Πιστέψτε με!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Intern (2015), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
