Της Τζένης Βέργη,
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς που ξεχώρισε με την παρουσία του, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Σημείο αναφοράς στις ταινίες του ήταν κυρίως οι κωμωδίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως και οι δραματικοί ρόλοι που ερμήνευσε δεν ήταν συγκλονιστικοί.
Γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913 στην Αθήνα, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του ήταν χρυσοχόος και σε αυτό το επάγγελμα συνεργάστηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα με τον γιο του. Στα ενδιαφέροντά του εντάσσεται και η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό. Ήδη από αρκετά μικρή ηλικία, αποτέλεσε μέλος της Β’ ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ, αγωνιζόμενος στη θέση του τερματοφύλακα την περίοδο 1929-1930. Παράλληλα, υπήρξε και αθλητής στίβου σε άλματα και αγωνίσματα δρόμου ταχύτητας.
Την ίδια περίοδο, κατατάχθηκε στη Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κίνηση δεν αποτέλεσε δική του επιθυμία, αλλά της οικογένειάς του. Το αποτέλεσμα; Να δραπετεύσει κολυμπώντας, αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο πως ήταν πράγματι ένας ατίθασος νέος. Μόλις 4 χρόνια αργότερα, το 1934, πάλι με προτροπή του συγγενικού του περιβάλλοντος, έφυγε από την πρωτεύουσα με προορισμό το Παρίσι, με σκοπό να σπουδάσει χρυσοχοΐα και μετέπειτα, να αναλάβει το χρυσοχοείο, που διατηρούσε τότε η οικογένειά του. Παρόλα αυτά, εγκατέλειψε γρήγορα τις σπουδές του, αφού και αυτή η απόφαση δεν αποτελούσε δική του επιθυμία. Το μέλλον του, όμως, έμελλε να αλλάξει σύντομα.
Η αρχή της πολυετούς του καριέρας στον χώρο της υποκριτικής ξεκίνησε, όταν τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ σε μια παράσταση, όπου ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν στο ρόλο του κομπάρσου και όχι του πρωταγωνιστή, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Αμέσως, ο σπουδαίος σκηνοθέτης τον πήρε στη Δραματική Σχολή του, που βρισκόταν στο θέατρο «Ατενέ», από την οποία αποφοίτησε όντας αριστούχος. Το 1937 έκανε την πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση στο θέατρο με το «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου. Το καλοκαίρι του 1938, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, έχοντας πλέον την ιδιότητα του ηθοποιού, αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να συνεχίσει εκεί την καριέρα του.
Η πρώτη του εμφάνιση στην πατρίδα του ήταν με το έργο «Τα παράσημα της γριούλας» του Τζέιμς Μπάρι. Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, μεταξύ των οποίων ήταν στα έργα: «Ο μισάνθρωπος» του Μολιέρου, «Ο παίχτης» του Ντοστογιέφσκι, «Το στραβόξυλο» του Δημήτρη Ψαθά, δίπλα σε θιάσους, όπως των Μουσούρη – Αρώνη. Το 1948 συγκρότησε δικό του θίασο και ανέβασε στη σκηνή το έργο «Ο ανακριτής που έρχεται» του Τζον Πρίσλεϋ. Στη μακρόχρονη θητεία του στο θέατρο συνεργάστηκε με εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Ενδεικτικά, με :την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, την Έλλη Λαμπέτη, τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο υπήρξε στην κωμωδία «Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» του Κώστα Πρετεντέρη, μαζί με τη Μάρω Κοντού και τον Νίκο Ρίζο το 1977-1979. Για τη θεατρική του παρουσία χαρακτηρίστηκε ως ένας «υπέροχος ηθοποιός ρυθμού που είχε σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου με τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων».
Ο ίδιος έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στο ευρύ κοινό μέσα και από τον κινηματογραφικό χώρο. Οι ταινίες του κατάφεραν να διακριθούν και να ξεχωρίσουν, αποτελώντας πηγή ψυχαγωγίας ακόμη και σήμερα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας διακρίθηκε στο ρόλο του πλούσιου, ώριμου και γυναικά, πρωταγωνιστώντας σε ταινίες όπως: «Η βίλα των οργίων», «Τι 30, τι 40, τι 50». Επιπροσθέτως, έχει καθιερωθεί και ως κινηματογραφικός πατέρας της Αλίκης Βουγιουκλάκη, μέσα από τους ρόλους του στις ταινίες: « Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Διακοπές στην Αίγινα», «Η Λίζα και η άλλη».
Σταθμός στην καριέρα του υπήρξε η ταινία «Ο Μπλοφατζής» του Βασίλη Γεωργιάδη, μέσω της οποίας διακρίθηκε για την ερμηνεία του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1969. Η τελευταία του ταινία ήταν σε σκηνοθεσία του Κώστα Καραγιάννη το 1981 με τίτλο «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ». Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε συνολικά σε 78 ελληνικές ταινίες, ενώ η παρουσία του στο ελληνικό θέατρο είχε 40 χρόνια διάρκειας, μετέχοντας σε 191 παραστάσεις διαφόρων έργων, ξένων και ελληνικών.
Όσον αφορά την προσωπική του ζωή, το 1945 παντρεύτηκε την ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Δημήτρη Κωνσταντάρα. Μόλις 4 χρόνια αργότερα, εκείνος και η σύζυγός του ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους, με τον ηθοποιό να ξαναπαντρεύεται το 1971. Ο δεύτερος γάμος του ήταν με την Φιλιώ Κεκάτου, η οποία ήταν κατά 25 χρόνια μικρότερή του και παρέμεινε μαζί της μέχρι το τέλος της ζωής του.
Από το 1970 και μετά, αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Συγκεκριμένα, έπασχε από διαβήτη, πράγμα που τον οδήγησε σε ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Αργότερα, υπήρξαν και άλλα επεισόδια, τα οποία δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει πλήρως. Το 1983, υπέστη το δεύτερο εγκεφαλικό, που του δημιούργησε προβλήματα στην ομιλία και την κινητικότητά του. Τότε, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και παρέμεινε στο σπίτι του στη Βάρκιζα, μέχρι που η κατάστασή του επιδεινώθηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Οι τίτλοι τέλους για τον λατρεμένο Έλληνα ηθοποιό γράφτηκαν σαν σήμερα, στις 28 Ιουνίου 1985 στο νοσοκομείο Ασκληπιείο Βούλας. Παρόλο που ο ίδιος δε βρίσκεται πλέον εν ζωή, οι ταινίες του μας κρατάνε συντροφιά ακόμη και σήμερα, θυμίζοντάς μας το αξιοθαύμαστο ταλέντο του. Το 2008, το θέατρο που βρίσκεται στο Αιγάλεω πήρε το όνομα «Λάμπρος Κωνσταντάρας», σε ένδειξη τιμής για την τεράστια συνεισφορά του στον χώρο της υποκριτικής.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Το αφιέρωμα της Φίνος Φιλμ στον Λάμπρο Κωνσταντάρα που έφυγε πριν 35 χρόνια, ogdoo.gr, διαθέσιμο εδώ.
- Λάμπρος Κωνσταντάρας – 28 Ιουνίου 1985, ert.gr, διαθέσιμο εδώ.
