Της Μυρτώς Ιωάννου,
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κάπως φορτισμένο άρθρο, το πρώτο μου άγχος ήταν πώς θα τον προσφωνήσω, ήθελα να μην απορρίψω τη δική του επιλογή. Ο Δημήτρης, η Δήμητρα, η Δημήτρη. Ακούγοντας τον ίδιο στις συνεντεύξεις του, συνειδητοποίησα πόσο μικρή ήταν η σκέψη μου. «Πώς θες να σε λέω;», «Δημήτρη, δεν αλλάζει τίποτα», είπε. «Το ρόδο, όπως και να το πεις, είναι ρόδο». Επιλέγω λοιπόν. Ο Άνθρωπος.
Το πιθανότερο είναι να έχετε ακούσει την ιστορία του, μιας και φιγουράρει τις τελευταίες μέρες σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνο και social media. Πολυφορεμένη ή μη, είναι μια ιστορία, που, αφού κατάφερε να σπάσει το φράγμα της αδιαφορίας -πόσες παρόμοιες ιστορίες θα υπάρχουν εκεί έξω, άραγε, που δεν θα μάθουμε ποτέ;- αξίζει να δούμε τι έχει να μας διδάξει.
Ο Δημήτρης ήταν ένα παιδί που από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι δεν άνηκε στα κουτάκια, που με τόση επιμέλεια έχουμε φτιάξει. Σωστότερα: Ο Δημήτρης ήταν ένα τυχερό παιδί, που από μικρός κατάλαβε πού ανήκει ή που θέλησε να ανακαλύψει πού ανήκει και όχι να επαναπαυθεί εκεί που του έχουν υποδείξει ότι ανήκει. Στον κόσμο, όμως, που ζούμε, που έχει την τάση να ξερνάει καθετί διαφορετικό, αυτό δεν το λες και τύχη.
Ο πατέρας του, σκληρός άνθρωπος, μέθυσος, ποτέ ουσιαστικά παρών, η μητέρα του φυλακισμένη σε μια ζωή που δεν θέλει μέχρι το τέλος, κολλημένη δίπλα σε έναν άνδρα, που την κακομεταχειρίζεται συναισθηματικά, θυσία για τα παιδιά της. Όλο αυτό το (μάλλον, σύνηθες) σκηνικό, σε ένα χωριό της Λέσβου, σε μια κοινωνία κλειστή, μια ανθρωποφάγος επαρχία, που δεν σε αφήνει να ανασάνεις. «Δεν με πείραξε ποτέ η φτώχεια, με πείραζε που ποτέ δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν οι γονείς μου, πάντα είχαν έναν πόλεμο, μέχρι το τέλος δεν τα βρήκαν ποτέ». Δεν υπάρχει σκληρότερο είδος πολέμου για ένα παιδί από τον πόλεμο των γονιών του.
Ο Δημήτρης ένιωθε ελεύθερος. Δεν κατηγόρησε όσους δεν τον αποδέχτηκαν. Άλλωστε, και ο ίδιος δυσκολεύτηκε πολύ να αποδεχτεί τον εαυτό του. Ο Δημήτρης ένιωθε ελεύθερος την ίδια στιγμή που παιδιά του χωριού έμπαιναν στο σπίτι του, για να τον λιντσάρουν. Ένιωθε ελεύθερος, γιατί είχε αντιληφθεί –ίσως επειδή δεν είχε άλλη επιλογή- πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Είναι υπέροχο να σε φροντίζουν οι άλλοι, αλλά η φροντίδα των άλλων είναι τόσο ρευστή, που δεν μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο για τη δική σου ευτυχία.
Ο Δημήτρης ήταν άνθρωπος. Γιατί είχε το αγνότερο όλων των χαρακτηριστικών, δεν κράτησε ποτέ κακία σε κανέναν. Που τον αγνόησε, τον πόνεσε, τον πλήγωσε και προσπάθησε βίαια να τον αλλάξει. Ήταν άνθρωπος, γιατί, παρ’ όλα αυτά που πέρασε, τόλμησε να παραπονεθεί μόνο για αυτό: «Πονάω», είπε, «γιατί ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο και βλέπω πως αυτός ο κόσμος γίνεται όλο και χειρότερος».
Ο Δημήτρης ήταν ένα ευαίσθητο πλάσμα και όπως κάθε ευαισθησία που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο θέλουμε να την εξαλείψουμε. Δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με την ευάλωτη πλευρά μας. Μας θέλουν σκληρούς και γινόμαστε σκληροί. Ήταν ευαίσθητος, γιατί έβλεπε με τα μάτια της καρδίας του, της ψυχής του. «Έχετε διαβάσει τον Μικρό Πρίγκιπα;» ρώτησε. «Έτσι βλέπω, όπως βλέπει ο Μικρός Πρίγκιπας την αλεπού».
Το παράξενο δεν είναι ότι ο Δημήτρης φορούσε φόρεμα. Το παράξενο είναι ότι οι άνθρωποι, που τον αντίκριζαν, έβλεπαν το φόρεμα και όχι τον άνθρωπο.
Το παράξενο δεν είναι ότι ένας άνθρωπος έκανε αυτό που ήθελε. Το παράξενο είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κάνουν αυτό που θέλουν.
Τίποτα πιο παρήγορο από τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και τίποτα πιο ενδιαφέρον από την ποικιλία των ανθρώπων.
Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να έχεις λόγο στο πώς θα ζήσει ένας άλλος άνθρωπος; Ακόμα και αν τον θεωρείς τόσο έξω από σένα, που δεν μπορείς να τον καταλάβεις;
Ποιος σου είπε πώς μια ζωή αξίζει λιγότερο από τη δική σου;
Ποιος σου είπε πώς δεν ΟΦΕΙΛΕΙΣ να βοηθήσεις το παιδί, που επέλεξες να φέρεις στον κόσμο;
Γιατί θεωρείς ακόμα, μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει, ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι κάποιος προάγγελος για την ψυχή και τον ποιόν του ανθρώπου;
Γιατί κοιτάς, αλλά δεν βλέπεις;
Και δεν αρκεί να κοιτάς, όταν κάποιος καταπατά τα δικαιώματα ενός άλλου ανθρώπου. Μίλα. Αν νιώθεις ότι καταπατούνται τα δικά σου δικαιώματα -ό,τι και αν σημαίνει αυτό για σένα- μίλα.
Το θέμα δεν είναι ο Δημήτρης. Το θέμα είναι πως δεν έχουμε καταλάβει πόσο μικροί είμαστε. Πόσο εύκολο είναι να μοιράσουμε αγάπη, αλλά και πόνο.
Σκέψου το την επόμενη φορά που θα κοιτάξεις περίεργα έναν διαφορετικό από εσένα άνθρωπο. Σκέψου το, όταν διδάσκεις το παιδί σου. Σκέψου το, όταν κάνεις μάθημα σε ένα σχολείο. Σκέψου το, όταν έχεις δημόσιο λόγο. Σκέψου το, όταν είσαι μόνος σου με τον εαυτό σου.
«-Δεν νιώθεις μοναξιά;
-Όχι, έχω παρέα τα τραγούδια μέρα-νύχτα.
-Άνθρωπος δεν σου λείπει;
Άνθρωπος ΑΛΗΘΙΝΟΣ μου λείπει.»
Ένας λιγότερος, λοιπόν.
ΥΓ: Κάπου άκουσα το εξής: «Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους. Ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν, για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Mr.Dimitris and Mrs. Dimitroula, Συνέντευξη στην Τζέλη Χατζηδημητρίου, youtube.com, διαθέσιμο εδώ
