Της Ρένας Δανατζή,
Το ξέραμε όλοι και δεν τολμούσε να το πει κανείς. Τη σκότωσε εκείνος. Όταν τον κάλεσαν για συμπληρωματική κατάθεση, απλά περιμέναμε βουβοί την επίσημη ανακοίνωση. Και ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι το ξέραμε, επειδή το έχουμε δει ξανά και ξανά. Εκατοντάδες άντρες να σκοτώνουν γυναικείες ψυχές, επειδή παλεύουν με τα αμέτρητα συμπλέγματά τους. Επειδή ζηλεύουν, επειδή δεν είναι εντάξει με τον εαυτό τους, επειδή το μπρουτάλ πουλάει, επειδή πιστεύουμε όλοι λίγο-πολύ κατά βάθος ότι «ο άντρας πρέπει να είναι λίγο πιο πάνω από τη γυναίκα».
Τους επιτρέπουμε να μεταμορφώνονται αργά και σταθερά σε φονιάδες. Βλέπουμε όλες τις ενδείξεις και κλείνουμε τα μάτια. Τα κρατάμε ερμητικά κλειστά. Τους αγαπάμε πάρα πολύ για να τους καταγγείλουμε και να τους εγκαταλείψουμε, όταν είναι ακόμα νωρίς. Φοβόμαστε ότι μόνες δεν θα τα καταφέρουμε οικονομικά. Φοβόμαστε τα σχόλια του κόσμου ότι δεν ήμασταν άξιες να κρατήσουμε τα σπίτια μας. Το κράτος δεν είναι ούτε στο ελάχιστο ουσιαστικά υποστηρικτικό για μια μόνη μητέρα. Και πάντοτε έρχεται αυτό το αργά. Και πάντοτε για μια φορά ακόμα, τα πρωτοσέλιδα μαυρίζουν από εικόνες νεκρών γυναικών από εγκλήματα πάθους.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να σοκαριζόμαστε, όταν πρώτα δεν έχουμε δημιουργήσει καμία απολύτως προϋπόθεση για να στηρίζουμε τις γυναίκες που υφίστανται καθημερινά βία και ζουν σε μια άκρως τοξική σχέση. Ρίχνουμε το σεντόνι να σκεπάσουμε καλά το ουσιαστικό πρόβλημα και από την άλλη μας ενοχλεί η αστυνομία που έριξε τις υποψίες αλλού και άλλες χίλιες δύο ανόητες δικαιολογίες. Διότι, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η αστυνομία έπραξε πολύ ορθά τη δουλειά της και μπράβο της.
Η Κάρολαϊν έχασε τη ζωή της, επειδή ζούμε σε μια πλήρως ενοχική κοινωνία, στην οποία πρέπει να χωράς σε αυστηρά τετραγωνισμένα πλαίσια για να είσαι αποδεκτός. Πρέπει όλα να φαίνονται φυσιολογικά, πρέπει να κάνεις με μαθηματική ακρίβεια ό,τι προστάζει η κοινή γνώμη και να μην τολμάς ποτέ να στρίβεις από τον παράδρομο.
Η Κάρολαϊν έχασε τη ζωή της, επειδή το κράτος μένει παντελώς άπραγο, όταν μόλις από το σχολείο μπορεί να διακρίνει επιθετικές συμπεριφορές. Όταν στηρίζει ένα σαθρό δήθεν σωφρονιστικό σύστημα, το οποίο αναφορικά με τέτοιου είδους εγκλήματα έχει αποδειχθεί πλήρως αναποτελεσματικό. Όταν δεν φροντίζει να στηρίζει άμεσα και ουσιαστικά τις γυναίκες που καταλήγουν μεσάνυχτα σε ένα αστυνομικό τμήμα, με σακατεμένη την ψυχή. Όταν συζητάει για τυφλή συνεπιμέλεια τέκνου από πατεράδες που είναι παντελώς ανίκανοι.
Αυτός τη δολοφονούσε και μια Ελλάδα του «όπλιζε» με δύναμη τα χέρια. Για μια ακόμα φορά!
