Του Θάνου Παπαδογιάννη,
Ένα συνέδριο οργανωνόταν, πριν λίγες ημέρες, με ενθουσιώδεις ρυθμούς στη χώρα μας με θέμα την γονιμότητα και την υπογεννητικότητα.
Όπως σε κάθε συνέδριο έτσι και σε αυτό θα υπήρχαν συγκεκριμένοι ομιλητές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση εντύπωση προκάλεσε πως η πλειονότητα των ομιλητών ήταν άνδρες αλλά και η πολυάριθμη παρουσία κληρικών. Οι διοργανωτές του συνεδρίου ήταν επίσης 4 άνδρες, που ναι μεν είναι ακαδημαϊκοί στον τομέα της γυναικολογίας και της μαιευτικής αλλά συνεχίζουμε να έχουμε μπροστά μας πολλά περισσότερα ανδρικά ονόματα απ’ ό,τι γυναικεία. Ήδη το συνέδριο «κρατιόταν από μια τεντωμένη κλωστή».
Μετά, λοιπόν, την ανακοίνωση της λίστας των ομιλητών έφτασε η στιγμή που η κλωστή κόπηκε. Αναρτήθηκε το προωθητικό βίντεο του συνεδρίου, το οποίο χαρακτηρίζεται από σεξιστικό λόγο και λόγο αναπαραγωγής στερεοτύπων, συνεχίζοντας, έτσι, μια κατάσταση που ήθελε την γυναίκα να είναι κατώτερη και υποχείριο του ανδρικού φύλου. Απόψεις οι οποίες -εν έτει 2021- θα έπρεπε να βρίσκονται στο μακρινό παρελθόν και να προσπαθούμε όλοι να πετύχουμε την ισότητα των δύο φύλων στην κοινωνία μας, η οποία και είναι αδιανόητο να μην υφίσταται.
Στο βίντεο αυτό η ηθοποιός που πρωταγωνιστεί μιλά με τον εαυτό της και αναφέρει τα όνειρά της, τα οποία πραγματοποίησε. Συγκεκριμένα, πέρασε στο Πανεπιστήμιο, βρήκε μια καλή δουλειά και γνώρισε τον άνδρα των ονείρων της. Κάπου εδώ πρέπει όλοι να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε πως αυτό δεν είναι το όνειρο κάθε γυναίκας. Δεν θέλει κάθε γυναίκα να βρει τον πρίγκιπα, ο οποίος θα έρθει να την πάρει στην αγκαλιά του πάνω στο άσπρο του άλογο. Μπορεί να θέλει να αφιερωθεί στην καριέρα της, μπορεί να θέλει να είναι μόνη της, γιατί δεν αισθάνεται καλά μαζί με ένα άλλο άτομο. Αυτή ακριβώς η φράση: «βρήκα τον άνδρα των ονείρων μου» είναι το αίσιο τέλος για την κοινωνία μας. Η γυναίκα δεν μπορεί να είναι μόνη της, η γυναίκα πρέπει να βρίσκεται κάτω από τις «φτερούγες» του συζύγου της, γιατί αλλιώς θα την πουν «γεροντοκόρη». Η γυναίκα δεν μπορεί να μην αποκτήσει παιδιά, γιατί μετά «θα λέει η γειτονιά» πως έχει προβλήματα υγείας και πως δεν μπορεί να αναλάβει ευθύνες. Ξέρετε κάτι; Ναι, μια γυναίκα μπορεί όντως να έχει περάσει δύσκολα, μπορεί να έχει υποστεί καρκίνο και να μην έχει πλέον τη δυνατότητα ή τη δύναμη να αποκτήσει ένα παιδί. Μπορεί το στρες, που η κοινωνία μας της περνάει με τα χρόνια, όταν από την στιγμή που θα ενηλικιωθεί αρχίζουν οι ερωτήσεις από τον κοινωνικό περίγυρο για το πότε θα κάνει παιδί, να της έχει δημιουργήσει τύψεις και ψυχολογικά προβλήματα, ώστε ακόμα και αν κάποια στιγμή αποφασίσει πως είναι έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί η πίεση αυτή και το άγχος να μην αφήσουν τον οργανισμό της να ανταπεξέλθει.
Άλλωστε πως να «πείσεις» κάποια να φέρει στον κόσμο ένα παιδί όταν, μπορεί να δουλεύει για την υπόλοιπη ζωή της 10ωρα… για μισθό που δεν θα της καλύπτει τις ανάγκες διαμονής και σίτισης; Φτάνουν τα χρήματα αυτά για να ξεκινήσει μια νέα οικογένεια;
Ε νισάφι πια!
Η γυναίκα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι της αναπαραγωγικής διαδικασίας, μετά από το οποίο εκείνη έχει ολοκληρωθεί και θα κάτσει στο σπίτι να φροντίζει τα παιδιά της. Είμαστε στον 21ο αιώνα και η γυναίκα έχει καταφέρει με κόπο και αγώνα να αποκτήσει τα αυτονόητα: το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα να κυκλοφορεί ελεύθερη χωρίς κάποιον άνδρα στο πλευρό της, το δικαίωμα να κατέχει την θέση της διευθύντριας σε πολυεθνικές εταιρείες, το δικαίωμα να κατέχει μια πολυεθνική εταιρεία την οποία έστησε από το μηδέν. Μπορώ να κάθομαι να απαριθμώ δικαιώματα, τα οποία οι γυναίκες έχουν κερδίσει και μέχρι πρότινος θεωρούνταν αδιανόητα, σε πολλές σελίδες ακόμα.
Πρέπει να το καταλάβουμε, δεν υπάρχει πλέον το «αποδέχομαι», δεν υπάρχει κάτι να δεχτείς ή όχι. Έτσι είναι.
Η απόφαση για το αν μια γυναίκα θέλει ή όχι να φέρει στον κόσμο έναν άνθρωπο είναι δική της και κανενός άλλου. Τέλος!
