Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Δεν έχει πολλές μέρες που δημοσιεύτηκε η έρευνα της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), στην οποία παρατίθενται τα τελευταία στοιχεία (από το 2019) για το ποσοστό των Ελλήνων ηλικίας 18-34, οι οποίοι ζουν ακόμη με τους γονείς τους. Ποσοστό, το οποίο αγγίζει το 69,4% ή -αλλιώς- 7 στους 10 νέους, «χαρίζοντας» στην Ελλάδα την 6η θέση ανάμεσα σε 35 χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου, όντας πίσω μόνο από άλλες βαλκανικές, όπως το Μαυροβούνιο, η Κροατία, η Βόρεια Μακεδονία, η Σερβία και η Αλβανία.
Σαφέστατα, το μεγάλο αυτό ποσοστό εγείρει τον προβληματισμό όλων μας. Σε αρκετές χώρες, κυρίως της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, είναι αυτονόητο τα παιδιά να εγκαταλείπουν τη γονεϊκή στέγη, όταν συμπληρώσουν το έτος ενηλικίωσής τους. Στην Ελλάδα, όμως, γιατί δε συμβαίνει αυτό; Είναι η «παραδοσιακή εικόνα των ρόλων, η αξία του ανθρώπου που ζει μόνος του γιατί είναι αυτοτελής, δεν έχει μεγάλη πέραση στην Ελλάδα», όπως αναφέρει η Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, Αντιγόνη Λυμπεράκη; Μπορεί όντως εκεί να έγκειται η αλήθεια, ωστόσο, ίσως έγκειται και αλλού.
Το προαναφερθέν «αλλού» μπορεί να τοποθετηθεί και στη βάση οικονομική κρίση-πανδημία, αν και τα στοιχεία προηγούνται της υγειονομικής κρίσης, που έπληξε τον κόσμο. Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο πως ο κύριος λόγος που πολύ νέοι αποφασίζουν να μην αφήσουν το «πατρικό» τους συνίσταται στο γεγονός πως οι νέοι επιλέγουν να μείνουν με τους γονείς τους, για να μειώσουν τα καθημερινά τους πάγια έξοδα, όπως είναι οι λογαριασμοί κοινής ωφέλειας ή το σούπερ μάρκετ. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και σε περίπτωση που εργάζονται, τα λεφτά που βγάζουν τα χρησιμοποιούν για να καλύπτουν τα προσωπικά τους έξοδα.
Επιστρέφοντας στα στοιχεία της έρευνας, ενδιαφέρον παρουσιάζει το ποσοστό αν κατατμιστεί σε επιμέρους ηλικιακές ομάδες. Έτσι, αν πάρουμε ως παράδειγμα την κατάταξη των ηλικιών: στους 18-24 βλέπουμε πως η Ελλάδα βρίσκεται στην 14η θέση της λίστας, προφανώς επειδή αρκετοί νέοι αυτής της ηλικίας φεύγουν από το «πατρικό» για σπουδές, ενώ η ηλικιακή ομάδα 25-34 βρίσκεται στην 6η θέση της λίστας (ποσοστό 57,8%), συμβιώνοντας με τους γονείς της. Τέλος, παρατηρώντας τα ποσοστά βάσει φύλου, είναι γεγονός πως αυτοί που τείνουν σε μεγαλύτερο ποσοστό να μένουν με τους γονείς τους είναι άνδρες (77,1%), σε αντίθεση με τις γυναίκες που το ποσοστό πέφτει στο 61,2%.
Η παραπάνω έρευνα ήρθε για να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι είτε βιώνουμε είτε γνωρίζουμε και βλέπουμε γύρω μας καθημερινά. Το πρόβλημα δεν είναι η επιλογή να μείνει κανείς με τους ανθρώπους που τον έφεραν στον κόσμο, το πρόβλημα είναι να θέλει να ανοίξει τα φτερά του και να μην μπορεί, γιατί δε δύναται οικονομικά να το κάνει. Το άνοιγμα ενός νέου «νοικοκυριού» προϋποθέτει και έξοδα, ωστόσο, οι οικονομικές απολαβές του μέσου όρου των νέων στη χώρα μας δεν μπορούν να το υποστηρίξουν.
Επομένως, αυτό που πρέπει να μπει στη συζήτηση είναι και η πολιτική που θα ήταν καλό να ακολουθηθεί για να αποκλιμακωθεί το ποσοστό και οι νέοι να καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Είναι καιρός η γενιά που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από κρίσεις -οικονομικές και υγειονομικές- να στηριχθεί έμπρακτα, ενώ, όταν η συζήτηση πηγαίνει στην υπογεννητικότητα και στην πληθυσμιακή συρρίκνωση που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει η χώρα μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το παραπάνω ποσοστό θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν. Γιατί, πώς οι νεαροί πολίτες αυτής της χώρας θα δημιουργήσουν οικογένεια οι ίδιοι, όταν καμία πολιτική δεν τους στηρίζει;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Eurostat: Το 69,4% των Ελλήνων 18-34 ετών ζουν με τους γονείς τους, lifo.gr, διαθέσιμο εδώ
- Έρευνα: Δύο στους τρεις 30άρηδες ζουν με τους γονείς τους,, kathimerini.gr, διαθέσιμο εδώ
- Παιδιά ετών 34άρων, in.gr, διαθέσιμο εδώ
