Της Σοφίας Σιδερίδου,
Κάποιες μορφές αγάπης, ακόμα και όταν βάλλονται από παρεξηγήσεις και κακές στιγμές, δεν αλλοιώνονται στην ουσία τους. Μένουν εκεί σταθερές, ακέραιες και περιμένουν την επόμενη στιγμή, εκείνη που θα επαναφέρει τη ζεστασιά και το φως. Άλλοτε η στιγμή αυτή έρχεται με μια ευχάριστη συγκυρία, δυστυχώς, όμως, τις περισσότερες φορές έρχεται όταν είναι αργά και κάποιο πρόβλημα, συνήθως υγείας, χτυπάει την πόρτα. Είναι όμως άραγε ποτέ αργά για την αγάπη;
Δεν ξέρω τις σχέσεις σας με τις ελληνικές ταινίες. Τη δική μου θα την χαρακτηρίσω πολύ μέτρια. Αλλά η «Τζαμάικα» του Ανδρέα Μορφονιού ήρθε σε μια στιγμή για μένα πολύ συγκεκριμένη που έβγαζε τόσο πολύ νόημα. Όλα έβγαζαν νόημα. Άνθρωποι που στις πιο δύσκολες καταστάσεις σε διδάσκουν πολλά. Διάθεση για ζωή, δύναμη ψυχής, χιούμορ και ακατανόητη για όλους τους υπόλοιπους σχέση και αντιμετώπιση του φόβου.
Και κάτι ακόμα· ότι όλοι μας έχουμε τη δική μας «Τζαμάικα», ίσως είναι μία, ίσως είναι πολλές, ίσως είναι ένα μέρος, ίσως να είναι μια αγκαλιά, ίσως είναι μια στιγμή, ίσως είναι ένα ταξίδι. Ό,τι κι αν είναι από όλα αυτά είναι ένα μέρος «ζεστό». Κι αν ο ήλιος μπορεί να κάνει την Τζαμάικα της Καραϊβικής να καίει και να αγγίζει υψηλές θερμοκρασίες, στη δική μας Τζαμάικα, η ζέστη έρχεται από αλλού. Έρχεται από τη μοναδικότητα και την ξεχωριστή σημασία που έχουν οι συγκεκριμένες στιγμές, μέρη, αγκαλιές, ταξίδια για τον κάθε άνθρωπο. Έρχεται από την αγάπη! Και είναι απίστευτο το πώς κάτι ασήμαντο για κάποιον μπορεί να είναι η «Τζαμάικα» κάποιου άλλου.
Με τα χρόνια η «Τζαμάικα» μπορεί να γίνει ένα απλό ταξίδι μνήμης, μια ανάμνηση. Μια επιστροφή στο πιο ανέμελο καλοκαίρι των παιδικών σου χρόνων, σε μια παρεΐστικη σκανταλιά, σε μια ξεχασμένη αγκαλιά του μπαμπά, σε μια συζήτηση με τη μαμά για την πρώτη σου φορά, στο πρώτο φιλί με το σύντροφο σου, στην πρώτη κοπάνα, σε μια ξεχωριστή επαγγελματική επιτυχία…
Κάποιοι, ίσως πολλοί, να ονειρευόμαστε «ταξίδια μακρινά ως την Τζαμάικα». Αν όμως είχαμε ένα τελευταίο ταξίδι… Ίσως τελικά δεν ήταν λίγοι αυτοί που επέλεγαν τη «δική τους Τζαμάικα»… η οποία μπορεί να απέχει λίγα μόνο μέτρα.
Έχοντας δει την ταινία του Ανδρέα Μορφονιού, θα απαντήσω γρήγορα γρήγορα στην αρχική μου ερώτηση, ότι ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη, αρκεί να καταφέρεις να εστιάσεις σε όλα αυτά που κερδίζεις και όχι σε όσα πιθανώς να έχασες. Και θα κλείσω με τη γνώμη ότι όλοι μας έχουμε τη δική μας «Τζαμάικα» και όλοι μας είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, θα γυρνάμε πάντα σε αυτή. Mε την ελπίδα, λοιπόν, ότι η δική σας «Τζαμάικα» είναι κάπου εκεί, ταξιδέψτε με αυτούς που αγαπάτε στη δική σας Τζαμάικα ΤΩΡΑ και μην περιμένετε να έρθει κάποιο «κακό» να σας κλείσει τα εισιτήρια!
ΥΓ: Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε μια πιστή αναγνώστρια των άρθρων μου… Ελπίζω ακόμα και τώρα!
