Της Νικολέττας Ανδρεοπούλου,
H Σίγκριντ Ούντσετ ήταν Νορβηγίδα μυθιστοριογράφος, γεννημένη τον Μάιο του 1882, και αποτέλεσε ένα εξαιρετικό ταλέντο, κερδίζοντας το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1928.
Η Σίγκριντ γεννήθηκε στη Δανία, ωστόσο λόγω οικονομικών προβλημάτων με την οικογένειά της μετακόμισε στο Όσλο, όπου και μεγάλωσε. Από μικρή εργαζόταν, εγκαταλείποντας την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ενώ πειραματιζόταν με τον χώρο της συγγραφής από 16 ετών. Ύστερα από μερικές αποτυχίες, το πρώτο της μυθιστόρημα ήταν σε ηλικία 25 ετών με ένα ρεαλιστικό έργο για τη μοιχεία, που εντυπωσίασε τον λογοτεχνικό κόσμο. Ακολούθησαν σειρά ρεαλιστικών μυθιστορημάτων με θέματα εμπνευσμένα από την εποχή και τον τόπο της. Τα βιβλία της είχαν μαγέψει το κοινό εξαρχής, με αποκορύφωμα τα έργα «Τζένη» και «Βάαρεν», που της χάρισαν την απόλυτη επιτυχία.
Αφού η επιτυχία πλέον ήταν δεδομένη η Σίγκριντ, βιοποριζόμενη από τη συγγραφή, άρχισε το μακρύ ταξίδι στην Ευρώπη, όπου έκανε σημαντικές γνωριμίες με προσωπικότητες της τέχνης και άντλησε έμπνευση. Στην Ιταλία, γνώρισε και τον έρωτα της ζωής της, τον Άντερς Κάστους Σβάρσταντ, έναν Νορβηγό ζωγράφο, με τον οποίον απέκτησαν και δύο παιδιά.
Ακολούθησαν χρόνια καλλιτεχνικής έκρηξης, με την Ούντσετ να πειραματίζεται με διαφορά θέματα, όπως ηθικά ζητήματα, την κριτική προς τη χειραφέτηση, την παρακμή από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με νεωτεριστικά σχήματα λόγου, όπως ο εσωτερικός μονόλογος. Αποκορύφωμα της καριέρας της ήταν το έργο της “Kristin Lavransdatter”, μια τριλογία για τη ζωή στη Νορβηγία τον Μεσαίωνα, μέσω των εμπειριών μιας γυναίκας από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό της. Το έργο ήταν 3 τόμοι, που εκδόθηκαν από το 1920 ως το 1922.
Τα επόμενα χρόνια, η Σίγκριντ ασχολήθηκε αρκετά με τον καθολικισμό, που τον ασπάστηκε, και με αυτοβιογραφικά, ιστορικά και χριστιανικά έργα μέχρι την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με την εισβολή της Γερμανίας στη Νορβηγία, η Ούντσετ αναγκάστηκε να διαφύγει στις Η.Π.Α. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, κατέκρινε το ναζιστικό καθεστώς και την υπόθεση των Εβραίων μέσα από ομιλίες, βιβλία και συνεντεύξεις.
Μετά από την απελευθέρωση, το 1945, η Ούντσετ επέστρεψε στη Νορβηγία, όπου πέθανε μετά από 4 χρόνια, στις 10 Ιουνίου 1949, από φυσικά αιτία.
