Της Σοφίας – Δυσσέλιας Λίτσα,
Μόλις 4 χρόνια μετά το οσκαρικό «Εγώ, η Τόνια», ο Graig Gillespie επιστρέφει με τον δυναμικότερο δυνατό τρόπο στη μεγάλη οθόνη για να μας παρουσιάσει το origin story μιας εκ των εμβληματικότερων κακών της Disney, της Cruella De Vil. «Συνεργοί» του σε αυτό το καθ’ όλα στιλάτο και απαιτητικό εγχείρημα, η ευνοούμενη του φακού Emma Stone στον ρόλο της Cruella, ο κινηματογραφικός χαμαιλέοντας Emma Thompson στον ρόλο της υπεροπτικής Βαρώνης φον Χέλμαν, που αγαπά μόνο τα Δαλματίας της, καθώς και πλήθος άλλων ταλαντούχων ηθοποιών.
Η Εστέλλα Μίλερ είναι ένα παιδί με φανερή κλίση στη μόδα. αλλά και μια φανερότερη ατίθαση πλευρά, γεγονός που κάνει την μητέρα της, Κάθριν, να της δώσει το παρατσούκλι “Cruella”. Η μικρή ηρωίδα χάνει αιφνιδιαστικά τη μητέρα της με δική της υπαιτιότητα κατά την άποψή της, γεγονός που την κάνει να μεγαλώνει με τύψεις και ενοχές. Ορφανή πια, γνωρίζει δύο επίσης ορφανά παιδιά στο Λονδίνο, τον Οράτιο και τον Τζάσπερ, γίνονται τριάδα αχώριστη και μαζί επιδίδονται σε μικροκλοπές από τις οποίες και βιοπορίζονται. Παράλληλα, το πάθος της Εστέλλα για τη μόδα διοχετεύεται στον σχεδιασμό κοστουμιών για τις μικροκλοπές τους αυτές, μέχρι που προσλαμβάνεται στο μεγαλύτερο κατάστημα της πόλης, σε μια θέση δυσανάλογη των προσδοκιών της και ξεκινά να δουλεύει ως καθαρίστρια.
Η Εστέλλα σε μια νυχτερινή της βάρδια μεθάει και επιλέγει να υπερβεί των αρμοδιοτήτων της και να τροποποιήσει την βιτρίνα του καταστήματος. Η ιδιοκτήτρια και σιδηρά κυρία της μόδας, Βαρώνη φον Χέλμαν, παρατηρεί το ταλέντο της και την προσλαμβάνει ως σχεδιάστρια μόδας και δεξί της χέρι. Η Εστέλλα αγαπά τη δουλειά της, νιώθει πως κάνει περήφανη την νεκρή μητέρα της και προσπαθεί να γίνει ολοένα και καλύτερη, ωστόσο μια σειρά τραγικών αποκαλύψεων για το παρελθόν έρχεται για να προκαλέσει την μεταστροφή της σε Κρουέλα, να αφυπνίσει την σκοτεινή και διψασμένη για εκδίκηση πλευρά της προσωπικότητάς της και να τη φέρει αντιμέτωπη ακόμα και με το θάνατο.
Δεν θα ήταν λάθος να πούμε πως πρόκειται για μια ταινία «γυναικεία υπόθεση». Οι δύο Emma μας χαρίζουν μοναδικές ερμηνείες, ενσαρκώνοντας διαφορετικό τύπο δυναμικής γυναίκας έκαστη, χωρίς καμία προσπάθεια επισκίασης της μιας από την άλλη. Επίσης εξαιρετικοί, αν και στο παρασκήνιο, οι Joel Fry και Paul Walter Hauser στον ρόλο των love-to-hate Τζάσπερ και Οράτιου αντίστοιχα, καθώς και ο Mark Strong που ενσαρκώνει τον άνθρωπο-κλειδί, Τζον, τον πιστό οικονόμο του οίκου των φον Χέλμαν.
Όσον αφορά τα κοστούμια, η Jenny Beavan, 10 φορές προτεινόμενη για Oscar, κάτοχος ενός χρυσού αγαλματιδίου και ενός Bafta, για ακόμα μια φορά μεγαλούργησε. Κομψές δημιουργίες υψηλής ραπτικής τύπου 60’s Chanel, μυστήριες υφές και χρώματα καθώς και εκρηκτικά punk-rock σύνολα συνυπάρχουν μοναδικά και προσφέρουν στον θεατή ένα στυλιστικό υπερθέαμα. Στη διεύθυνση φωτογραφίας, ο συμπατριώτης μας Νικόλας Καρακατσάνης επιλέγει σκούρες αποχρώσεις, κινούμενος στο groovy πλαίσιο της ταινίας, καθώς και συχνή εναλλαγή μεταξύ ανοιχτών κάδρων και gros plan στους πρωταγωνιστές, γεγονός που αυξάνει την ένταση και την αγωνία του θεατή. Οι μουσικές επιλογές αποτελούν ωδή στα 60s και 70s • οι Bee Gees, οι Rolling Stones, η Tina Turner, η Nina Simone και η Nancy Sinatra είναι μερικοί μόνο από τους καλλιτέχνες που ακούμε κατά τη διάρκεια της ταινίας, ενώ το μοναδικό πρωτότυπο τραγούδι της είναι το απελευθερωτικό “Call me Cruella” από τους Florence and the Machine.
Συγκινητικό κομμάτι της ταινίας αλλά και αφορμή για πολλά ερωτήματα αποτελεί η σύνδεσή της με τα «101 σκυλιά της Δαλματίας» του 1961. Πλήθος από references, παρόμοιες τοποθεσίες και κοστούμια, τα 3 σκυλιά Δαλματίας της Βαρώνης, καθώς και μια post credit σκηνή μετά τους τίτλους τέλους, που προμηνύει ένα sequel, σκορπάνε την νοσταλγία στην ατμόσφαιρα, ενώ δημιουργούν και την απορία: «Η Κρουέλα θέλει όντως να σκοτώσει τα σκυλάκια για να φτιάξει παλτό; Και αν ναι, τι την οδηγεί σ’ αυτήν την τρομακτική σκέψη;». Οι απαντήσεις θα δοθούν -ελπίζουμε σύντομα- σε μια επόμενη ταινία.
Σίγουρα, η “Cruella” δεν ήταν το φεμινιστικό μανιφέστο που αναμέναμε• οι σεναριογράφοι έλαβαν ως αυτονόητη μάλλον την χειραφέτηση της ηρωίδας και γι’ αυτό επέλεξαν να την παραλείψουν και να εστιάσουν σε άλλες πτυχές της προσωπικότητάς της, επιλογές για τις οποίες ενδεχομένως να μας αποζημιώσει το sequel της ταινίας. Μετά τα origin stories της Maleficent και του Joker, η “Cruella” έρχεται να επιβεβαιώσει και αυτή με τη σειρά της το σωκρατικό «ουδείς εκών κακός» και φυσικά να μας υπενθυμίσει πως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.
