Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καλλέργη,
Πριν έναν χρόνο περίπου, ο Γιάννης Σαρακατσάνης έκανε ένα νέο βήμα στην καριέρα του, ξεκινώντας το δικό του κανάλι στο YouTube. Με τα χρωματιστά του πουκάμισα και τις εμπεριστατωμένες του απόψεις, κατάφερε σύντομα να δημιουργήσει στην πλατφόρμα μία μεγάλη και πιστή κοινότητα, παρουσιάζοντας βίντεο με θεματικές, όπως ιστορία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, συμπεριφορική ψυχολογία, αλλά και κοινωνικά ζητήματα, πάντα με μια δόση χιούμορ, αλλά κι αρκετή προσωπική μελέτη κι έρευνα στο υπόβαθρο.
Με χαρά αποδέχτηκε την πρόσκληση του OffLine Post και μας παραχώρησε μία συνέντευξη, απαντώντας σε ερωτήσεις για αυτό του το εγχείρημα, την έως τώρα εμπειρία του ως content creator και το περιεχόμενο του καναλιού του.
- Για αρχή, θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για την απόφαση να ασχοληθείς με το YouTube. Ήταν κάτι που το σκεφτόσουν καιρό; Και τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσεις;
Σκεφτόμουν καιρό να ασχοληθώ με το YouTube, έβλεπα συναδέλφους που το κάνουνε καλά και ζήλευα, και ήθελα κι εγώ να δω τον εαυτό μου εκεί, αλλά δεν είχα ασχοληθεί και πίστευα ότι ενδεχομένως να μην το ‘χω κιόλας. Πέρσι το Μάρτιο, όμως, όταν συνέβη η καραντίνα, έκλεισαν τα θέατρα, σταμάτησα να έχω δουλειές, γιατί εγώ γενικά δούλευα αρκετά, έκανα πολλές παραστάσεις τον χρόνο, και δικές μου και ξένες και τα λοιπά, οπότε ξαφνικά είχα ελεύθερο χρόνο, ενώ, παράλληλα, είχα ένα μωρό δύο μηνών και μια οικονομική καταστροφή που ερχόταν έτσι από μακριά. Οπότε συνέπεσε, δηλαδή, και μία σημαντική ανάγκη, ας πούμε, δηλαδή μια απειλή καταστροφής, και μια ανάγκη και χρόνος, οπότε αποφάσισα να κάτσω να το επιχειρήσω, να κάνω δοκιμές μέχρι να βρω την εικόνα που μου άρεσε, το φως που μου άρεσε, το κείμενο που μου άρεσε κι έτσι ανέβασα το πρώτο βίντεο τον Απρίλιο του ’20 και για καλή μου τύχη πήγε καλά και μου έδωσε το θάρρος να το κάνω full time πλέον.
- Και για καλή τύχη και δική μας, γιατί βλέπουμε πολύ ωραίο περιεχόμενο έχω να πω.
Να ‘σαι καλά, σ’ ευχαριστώ πολύ.
- Ήθελα να μου πεις τη γνώμη που είχες γενικότερα για την κουλτούρα των influencers στα social media κι αν έχει αλλάξει κάπως η οπτική σου από την ώρα που άρχισες να ασχολείσαι με το YouTube.
Πολύ καλή ερώτηση… Λοιπόν, κοίτα, η λέξη influencer είναι μία λέξη που περιγράφει κάτι πολύ γενικό, οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι διάσημος ας πούμε, και μας ενδιαφέρει τι κάνει, μας επηρεάζει, άρα είναι influencer. Τώρα εμείς έχουμε φτιάξει ένα μικρότερο υποσύνολο κάποιων influencer, που είναι κυρίως κάποιοι νέοι άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, αλλά και αγόρια, που κινούνται πιο πολύ σε έναν χώρο lifestyle μέσω του Instagram, ας πούμε, και συνήθως σχολιάζουμε μία «κενότητα», που μπορεί να εμπεριέχει αυτό το πράγμα. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα, ας πούμε, είναι η επιθεώρηση, που είναι επίσης μια δομική περιγραφή μιας παράστασης, αλλά εμείς την έχουμε συνδέσει με ένα φτηνό θέαμα και τα λοιπά. Τέλος πάντων, άχρηστη παρένθεση ήταν αυτό… οπότε με αυτή την έννοια, εγώ δεν θα ήθελα να πω τον εαυτό μου influencer. Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό που θέλω να κάνω είναι να επηρεάσω κόσμο με τη δική μου αισθητική και τη δική μου κουλτούρα και τα λοιπά, και μάλιστα μπαίνοντας σε έναν χώρο εμπορικό, που έχει αυτή την κενή λάμψη και τα λοιπά, κατά κάποιο τρόπο λέω, εγώ που είμαι ηθοποιός και έχω την ικανότητα να παρουσιάσω κάτι καλά, μπορώ να εισβάλω σε αυτόν τον χώρο και με Δούρειο Ίππο την ικανότητά μου, να βάλω μέσα και ουσιαστικό περιεχόμενο που δεν κάνει κανείς· φιλοσοφία, ψυχολογία, πολιτική και επιστήμη.
- Ακριβώς πάνω σε αυτό ήθελα να σε ρωτήσω τώρα. Πολλές φορές στα βίντεο καλύπτεις ή παρουσιάζεις την οπτική σου πάνω σε θεματικές πιο φιλοσοφικής ή ακαδημαϊκής, ας πούμε, φύσης, και πλέον έχεις πολλούς συνδρομητές στο κανάλι ακριβώς για αυτό το περιεχόμενο. Ήθελα όμως να σε ρωτήσω, πώς ήταν στην αρχή τα πράγματα;
Στην αρχή του YouTube;
- Ναι, δηλαδή περίμενε ο κόσμος να δει αμιγώς κωμικό περιεχόμενο από εσένα; Έδειχνε να εκπλήσσεται;
Κοίτα, θα σου πω, το πρώτο κομμάτι αυτής της απάντησης έχει να κάνει με το τι έχω κάνει ως τώρα εγώ στο θέατρο. Εγώ ξεκίνησα μία θεατρική ομάδα το 2005, που πάντα κάναμε αυτό το πράγμα, πάντα κάναμε φιλοσοφικό, πολιτικό, κοινωνικό περιεχόμενο, με μία επικάλυψη κωμωδίας, με γέλιο και τα λοιπά. Πάντα αυτό κάναμε, κι οι καλύτερές μας παραστάσεις ήταν αυτές που επιτύγχαναν καλύτερα αυτό το συνδυασμό. Και είμαι συνηθισμένος στο να βρίσκω κοινό που του αρέσει κάτι, εκεί που δεν περιμένει να βρει κάτι τέτοιο, σε έναν χώρο που του φαίνεται λίγο πιο ελαφρύς και τα λοιπά, οπότε προσπάθησα να το κάνω, τελείως ενστικτωδώς – γιατί μάλλον αυτό κάνω ως άνθρωπος – επίσης στο YouTube. Και μπορώ να σου πω τώρα, πως δεν θέλω να το παίξω μάγκας, απλά είμαι και 46 χρονών πια, δηλαδή δεν έχω τέτοιες ανασφάλειες, εγώ ήθελα να κάνω αυτό που θέλω στο YouTube, δεν με ενδιέφερε πώς θα το προσλάβει ο κόσμος. Με ενδιέφερε, αλλά σε δεύτερη φάση· δεν έφτιαξα κάτι προσπαθώντας να πετύχω τα γούστα του κόσμου. Εγώ ήξερα τι θέλω να κάνω, είχα μία πίστη ότι μπορώ να το κάνω να είναι και ενδιαφέρον κι αυτό έκανα. Με εξέπληξε το γεγονός, ότι τόσο γρήγορα αυτό το πράγμα βρήκε κοινό, αλλά, στη συνέχεια, σκεπτόμενος, λέω, ότι προφανώς και υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται για καλύτερο και βαθύτερο περιεχόμενο, απλά δεν υπάρχει τέτοιο περιεχόμενο και γι’ αυτό νομίζουμε ότι δεν υπάρχει και ο κόσμος που το θέλει.
- Οι θεματικές, λοιπόν, αυτές που καλύπτεις στα βίντεο είναι κυρίως αποτέλεσμα προσωπικού προβληματισμού και έρευνας;
Ακριβώς.
- Βασίζεσαι και στις προτιμήσεις που βλέπεις πλέον από το κοινό ή είναι πιο βοηθητικός ο ρόλος;
Κοίτα, για να κάνω ένα βίντεο, επειδή είναι και πολλή δουλειά αυτό το πράγμα, πρέπει να με ψήνει πάρα πολύ. Δηλαδή να μου δημιουργήσει αρκετό κίνητρο, ώστε να κάνω αυτές τις, δεν ξέρω, 80-100 ώρες, που χρειάζεται, για να γίνει ένα βίντεο. Οπότε δεν μπορώ να κάνω κάτι εργολαβικά, επειδή αυτό μάλλον θα θέλει ο κόσμος, θα περάσω πάρα πολύ άσχημα σε αυτό. Απ’ την άλλη, ζώντας σε μία κοινωνία, ας πούμε, κι αφουγκραζόμενος τους προβληματισμούς της, και αυτό επηρεάζει με το τι θέλω να ασχοληθώ. Δηλαδή, αν είμαι μεταξύ τριών-τεσσάρων θεμάτων και κάποιο βλέπω ότι αυτή την περίοδο προβληματίζει περισσότερο, θα με ενδιαφέρει κι εμένα να ασχοληθώ πιο πολύ μ’ αυτό.
- Αισθάνεσαι πως εσύ μέσα από τα βίντεό σου επηρεάζεις την κοινή γνώμη;
Μεγάλη κουβέντα αυτή. Δεν ξέρω, αν επηρεάζω την κοινή γνώμη, αλλά θέλω να πιστεύω ότι επηρεάζω κόσμο και για να το κάνω πιο συγκεκριμένο – και δεν είναι δική μου γνώμη αυτό – οι άνθρωποι οι οποίοι ψάχνουμε τα πράγματα, που διαβάζουμε κανένα βιβλίο, που αναρωτιόμαστε για το ποια είναι η αλήθεια, πού είναι το δίκαιο και τα λοιπά, μοιραία είμαστε πιο μετριοπαθείς. Γιατί, άμα αρχίσεις και ψάχνεις τα πράγματα, βλέπεις ότι όλοι έχουνε τα δίκια τους, όλοι κάπως παρασύρονται, κι εμείς οι ίδιοι παρασυρόμαστε. Οπότε μας κατακλύζει μία μετριοπάθεια, με αποτέλεσμα να μην φωνάζουμε, όπως άνθρωποι που αρκούνται σε ένα σύνθημα και είναι πιο εύκολο να φανατίζεσαι σε άγνοια, παρά σε γνώση. Οπότε θεωρώ ότι είναι δική μου υποχρέωση να είμαι η φωνή – μία από τις φωνές τέλος πάντων – αυτών των μετριοπαθών ανθρώπων, για να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο αυτοί που φωνάζουν «η Ελλάδα» ή «ο κόσμος», απλά τυχαίνει αυτή τη στιγμή να είναι έτσι η επικοινωνία, να είναι έτσι τα social media που αναδεικνύουνε περισσότερο αυτούς που φωνάζουνε και μας κάνουν να νομίζουμε ότι δεν υπάρχουν οι άλλοι άνθρωποι.
- Στην εποχή της πανδημίας, που, όπως ανέφερες πριν, δεν γίνονταν παραστάσεις, δεν γίνονταν άλλου είδους θεάματα και τα λοιπά, ήταν η ενασχόληση με το YouTube μια δημιουργική διέξοδος για σένα;
Εκατό τοις εκατό. Αυτό που μου συνέβη εμένα εκείνη την περίοδο, ήταν ότι βρήκα δηλαδή έναν τρόπο, μία λύση και στο δημιουργικό μου τέλμα, και στο οικονομικό μου τέλμα, και στο επαγγελματικό, ας πούμε. Βέβαια, δεν περίμενα ότι αυτό το πράγμα θα πάει τόσο καλά, ως προς το επάγγελμα, εκείνη τη στιγμή, αλλά ξέρεις τι, όσες φορές έβαλα τον εαυτό μου σε κάτι, τελικά, αυτό απέδωσε σε όλους τους τομείς, οπότε να ένα ηθικό δίδαγμα!
- Πώς βιώνεις, όμως, την επαφή με το κοινό μέσα από το κανάλι σου;
Με ενδιαφέρει η επαφή με το κοινό, και στο θέατρο, δηλαδή, στις παραστάσεις, που κάναμε με την ομάδα AbOvo, πάντα υπήρχε αλληλεπίδραση με το κοινό. Δηλαδή ήταν παραστάσεις στις οποίες μιλάγαμε στον κόσμο, ήταν παρουσιάσεις, είχαν παρουσιαστή, ας πούμε, αυτές οι παραστάσεις. Κι επίσης, έχω κάνει και πάρα πολύ αυτοσχεδιασμό, οπότε με ενδιαφέρει να κινούμαι μαζί με το feedback του κοινού. Στο YouTube είναι διαφορετικό, είναι πολύ περισσότερο το feedback και είναι σε δεύτερο χρόνο, δεν μπορώ δηλαδή να καταλάβω τι συμβαίνει την ώρα του βίντεο, αλλά μετά, ε και σιγά σιγά το βρίσκω, προσπαθώ να διαβάζω όλα τα μηνύματα – ακόμα είναι σε έναν αριθμό που μπορώ να διαχειριστώ. Τώρα το αρνητικό, ξέρεις, ακραίο feedback που ενισχύεται από την ανωνυμία αυτών των μέσων, πάντα ενοχλεί, αλλά, ξαναλέω, τώρα είμαι και σε μια ηλικία που μπορώ να στεναχωρηθώ λίγο λιγότερο.
- Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον ένα βίντεο που είχες κάνει πρόσφατα, σχετικά με το βιβλίο “Misery”, του Stephen King, και με αφορμή αυτό έθιξες και το ζήτημα του εγκλωβισμού του καλλιτέχνη, στη συνείδηση του κοινού, σε ένα είδος, όταν έχει καθιερωθεί κι επιτύχει σε αυτό. Ήθελα να μου πεις, έχεις εσύ κάποια προσωπική εμπειρία σε αυτό το κομμάτι;
Κοίταξε, εγώ προσωπικά δεν μου έχει τύχει να εγκλωβιστώ σε μια προσδοκία που έχει από μένα ο θεατής, γιατί δεν έφτασα ποτέ σε κάποιο επίπεδο επιτυχίας τέτοιο, τόσο πιεστικό δηλαδή, που να έχει, ας πούμε, τέτοια οικονομική ανταμοιβή, ας πούμε, που να μην μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό· αλλά έχω εγκλωβιστεί σε καταστάσεις. Εγώ είχα μία θεατρική ομάδα, λοιπόν, ήμουν δηλαδή μέλος μιας θεατρικής ομάδας, στους AbOvo, οι οποίοι, κάπου εκεί γύρω στο 2013, τελειώσαμε την πορεία μας, ήμασταν 8 χρόνια ομάδα. Μια χαρά, πολύ καλά περάσαμε, είμαστε ακόμα φίλοι, αγαπημένοι και τα λοιπά, αλλά σταματήσαμε να κάνουμε παραστάσεις. Έκτοτε, λοιπόν, επειδή πλέον είχα ένα μέτριας αξίας όνομα στο ελληνικό θέατρο, μπορούσα να βρω δουλειές ως πρωταγωνιστής σε άλλα θέατρα, σε άλλες παραστάσεις και τα λοιπά, το οποίο μου άρεσε, γιατί πληρωνόμουν ατομικά, έκανα προσωπικές κριτικές και τα λοιπά, ως ηθοποιός, ως πρωταγωνιστής και τα λοιπά. Η ναρκισσιστική, ας πούμε, παροχή, που είχα από αυτό το πράγμα, με φυλάκισε σε έναν βαθμό, ξέχασα τη δημιουργικότητά μου, ξέχασα την υποχρέωση που είχα στον εαυτό μου να παράγω δικά μου πράγματα, και ενδεχομένως, αν δεν ερχόταν η καραντίνα, να μην το καταλάβαινα. Οπότε, υπήρξα κι εγώ φυλακισμένος της δικής μου, ας πούμε, φιλοδοξίας, και του δικού μου ναρκισσισμού, σε κάτι μη δημιουργικό.
- Για το τέλος, θα ήθελα να μου πεις, τι να περιμένουμε στο μέλλον στο κανάλι. Επειδή έχεις διάφορα projects, και πιο εγκυκλοπαιδικά, έχεις ας πούμε το “Unbooking project”, έχεις διάφορα. Τι άλλο μπορούμε να δούμε στο κανάλι;
Κοίτα, το “Unbooking” σίγουρα θα συνεχίσει, γιατί είναι κι ένα κομμάτι, που, χάρη στη συνεργασία με τους εκδοτικούς οίκους, έχω ένα σημαντικό έσοδο, για να συνεχίσω να δουλεύω σε αυτό το κανάλι. Δεν σκοπεύω να σταματήσω το κανάλι κατ’ αρχάς, σκοπεύω να το εξελίξω κι άλλο. Τώρα θέλω στο επόμενο διάστημα να επανέλθω σε θέματα κοινωνικής, συμπεριφορικής ψυχολογίας και τα λοιπά… και θέλω να κάνω ένα live, ένα μόνιμο live, να γίνει όμως κάτι σαν εκπομπή, με στήλες, με καλεσμένους, με κάποια παραγωγή και τέτοια, δεν ξέρω πότε και πώς, αλλά είναι στους στόχους μου. Και σίγουρα, μόλις τα θέατρα, ας πούμε, σταθεροποιηθούν, θα κάνω και μία παράσταση, η οποία θα είναι κάτι σαν μια live εκδοχή, μια θεατρική εκδοχή, αυτών που κάνω και στο κανάλι· με συμμετοχή κοινού, με παιχνίδια με το κοινό, όλα σε σχέση με αυτά τα θέματα, κωμική φυσικά, και τα λοιπά. Όχι έργο δηλαδή.
- Εύχομαι να πάνε όπως τα θέλεις τα πράγματα.
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ.
