Της Μαρίας Τασάκου,
Πρώτα Χρόνια
Ο Κάρoλ Τσέσμαν γεννήθηκε σα σήμερα πριν από 100 χρόνια, στις 27 Μαΐου του 1921, σε μία φτωχική οικογένεια δανικής καταγωγής. Mεγάλωσε στo Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, με τον πατέρα του να έχει αυτοκτονικές τάσεις και τη μητέρα του να μένει παράλυτη μετά από τροχαίο δυστύχημα, όταν αυτός ήταν μόλις 8 ετών. Για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του, ξεκινά με συνομήλικούς του να διαπράττει μικροκλοπές. Η πρώτη φορά που τον συνέλαβε η αστυνομία ήταν τον Ιούλιο του 1937, επειδή είχε προσπαθήσει να κλέψει ένα αμάξι. Όντας ανήλικος, οδηγήθηκε σε αναμορφωτήριο. Τον συλλαμβάνουν ξανά 2 χρόνια αργότερα και τον στέλνουν αυτή τη φορά σε διαφορετικό αναμορφωτήριο, στο οποίο θα έρθει κοντά με ληστές και συμμορίες κακοποιών. Μετά τις πρώτες εμπλοκές με την αστυνομία, αλλάζει το όνομά του σε Κάρυλ και συνεχίζει την εγκληματική του δραστηριότητα. Συλλαμβάνεται ξανά το 1941 για μία σειρά ένοπλων ληστειών και μπαίνει φυλακή για 5 χρόνια, αφού πλέον είναι ενήλικας. Στη διάρκεια αυτών, προσπαθεί και καταφέρνει να το σκάσει, με την αστυνομία, όμως, να τον εντοπίζει σε λιγότερο από ένα μήνα.
«Ληστής των κόκκινων φαναριών»
To 1948, η αστυνομία τον συλλαμβάνει για ακόμα μία φορά, ύστερα από ληστεία σε κατάστημα ρούχων. Μέσα στο κλεμμένο του αμάξι, βρίσκει ένα περίστροφο μαζί με ένα κόκκινο φανάρι. Αυτό οδηγεί τις αρχές να πιστέψουν ότι ο Τσέσμαν είναι ο «ληστής των κόκκινων φαναριών», όπως τον ονόμαζε ο τύπος. Η ονομασία αυτή δόθηκε, επειδή ο δράστης πλησίαζε ζευγάρια σε κακόφημα σημεία της πόλης, παρίστανε τον αστυνομικό για να τους βγάλει από το αμάξι και μετά τους έκλεβε. Δύο φορές μάλιστα μετά την κλοπή ακολούθησε και βιασμός της γυναίκας. Οι αρχές δεν κατέληξαν ποτέ, εάν ο ληστής τον κόκκινων φαναριών ήταν πράγματι ο Τσέσμαν ή επρόκειτο για πολλούς εγκληματίες με παρόμοιο τρόπο δράσης. Η περιγραφή του ληστή δεν ταίριαζε με τη φιγούρα του Τσέσμαν και μόνο δύο γυναίκες από όλα τα θύματα κατέθεσαν ότι τον αναγνώρισαν.
Η περίεργη δίκη και ο ακραίος «νόμος του μικρού Λίντμπεργκ»
O Τσέσμαν κατηγορήθηκε συνολικά για 18 εγκλήματα: 13 ένοπλες ληστείες, 2 βιασμούς και τα 3 τελευταία αφορούσαν παραβιάσεις του άρθρου 209 του ποινικού κώδικα της Καλιφόρνιας, με τίτλο “Little Lindbergh Law”. O συγκεκριμένος νόμος τέθηκε σε ισχύ μετά από το λεγόμενο «έγκλημα του αιώνα», όταν ληστές απήγαγαν και δολοφόνησαν το μόλις 20 μηνών γιο του πασίγνωστου αεροπόρου Τσαρλς Λίντμπεργκ. Σύμφωνα με αυτό το νόμο, η απαγωγή σε συνδυασμό με ληστεία και σωματική βλάβη τιμωρείτο με θανατική ποινή. Στην περίπτωση του Τσέσμαν, απαγωγή θεωρήθηκε ότι έσυρε μία γυναίκα 6 μέτρα από το αμάξι του φίλου της, τη νάρκωσε και μετά τους λήστεψε.
Η δίκη του είχε διάρκεια 3 ολόκληρες εβδομάδες και ήταν κάθε άλλο παρά δίκαιη. Αρχικά, ο Τσέσμαν αρνήθηκε να έχει δημόσιο συνήγορο, διάβασε τον ποινικό κώδικα και υπερασπίστηκε μόνος του τον εαυτό του. Δήλωσε ένοχος για τις ένοπλες ληστείες, αλλά αθώος για τα υπόλοιπα εγκλήματα που του προσάπτονταν. Επίσης κατέθεσε ότι η απολογία του στο αστυνομικό τμήμα δεν ήταν αληθινή και ότι αναγκάστηκε μετά από βασανιστήρια των αστυνομικών να δηλώσει ότι ήταν ο ίδιος ο «ληστής των κόκκινων φαναριών». Υποστήριξε ότι γνώριζε ποιος ήταν, αλλά δε μπορούσε να το αποκαλύψει, διότι έπειτα θα βρίσκονταν σε κίνδυνο αγαπημένα του πρόσωπα.
Το πιο παράδοξο γεγονός της δίκης ήταν ο αιφνίδιος θάνατος του στενογράφου. Τα καθήκοντά του ανέλαβε ένας αλκοολικός συγγενής του κατήγορου, ο οποίος παρέβλεψε να καταγράψει σημαντικά στοιχεία της δικογραφίας. Στη μέση της δίκης, ο Τσέσμαν αναγκάστηκε να δεχτεί δικηγόρο, καθώς η αυτό-υπεράσπισή του ήταν τραγική. Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν καταδικαστική με θανάτωση σε θάλαμο αερίων. Πολλά χρόνια αργότερα, ακόμα και ο ίδιος ο δικηγόρος του, ο οποίος δεν είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στον Τσέσμαν, δήλωσε ότι «η Καλιφόρνια δεν ήθελε μία καθαρή δίκη».
Στις 2 Ιουλίου του 1950 ο “Little Lindbergh Law” καταργήθηκε, αλλά η απόφαση δε λειτούργησε αναδρομικά. Η ιστορία του Τσέσμαν έγινε γνωστή στα ΜΜΕ, με τον ίδιο να μετατρέπεται σε σύμβολο κατά της «εσχάτης των ποινών». Στο πλευρό του τάχθηκαν φανατικά χιλιάδες εγκληματολόγοι, φιλελεύθεροι διανοούμενοι και άνθρωποι της τέχνης. Έλαβαν χώρα ακόμα και διαδηλώσεις για την αποτροπή της εκτέλεσής του. Ανάμεσα στους φανατικούς υποστηρικτές του ήταν η πρώτη κυρία Έλινορ Ρούσβελτ, ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ και ο μυθιστοριογράφος Άλντους Χάξλεϋ.
Ο Τσέσμαν έμεινε στη φυλακή έντεκα χρόνια και δέκα μήνες και κατά την παραμονή του στην πτέρυγα θανατοποινιτών δε σταμάτησε να δηλώνει αθώος. Έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Το κελί 2455», στο οποίο εξιστορεί όλη του τη ζωή. Έπειτα ακολούθησαν άλλα 3 βιβλία τα οποία, μετά την εξάντληση της πρώτης τους έκδοσης, δεν εκδόθηκαν ξανά ούτε και μεταφράστηκαν σε άλλη γλώσσα.
H άδικη εκτέλεσή του
Ο δικηγόρος του Τσέσμαν, Τζόρτζ Ντέιβις κατάφερε μέσα στα 11 χρόνια που βρισκόταν στη φυλακή να αναβάλλει την εκτέλεσή του 8 φορές. Η τύχη, όμως, στο τέλος δεν του χαμογέλασε. Στις 2 Μαΐου του 1960, τη στιγμή που ο Ντέιβις πέτυχε για 9η φορά αναβολή της θανατικής του ποινής, ο Τσέσμαν άφησε την τελευταία του πνοή σε θάλαμο αερίων. Αυτό έγινε από λάθος μίας γραμματέας, η οποία μπέρδεψε τον τηλεφωνικό αριθμό και δεν πρόλαβε να καλέσει εγκαίρως τις φυλακές και να ανακοινώσει την αναβολή της ποινής.
Μετά το θάνατό του εξαφανίστηκαν όλες οι επιστολές που έγραψε όσο βρισκόταν στο κελί του και ο τότε Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον απαγόρευσε την επανέκδοση των βιβλίων του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Αφιέρωμα: Kάρυλ Τσέσμαν: O συγγραφέας που εκτελέστηκε σε θάνατο για δεκαοκτώ βιασμούς, ενώ ήταν αθώος;, Τετράγωνο, διαθέσιμο εδώ
- Το τέλος του θανατοποινίτη Κάρυλ Τσέσμαν σε θάλαμο αερίων, Μηχανή του Χρόνου, διαθέσιμο εδώ
- Στο θάλαμο αερίων από ένα λάθος τηλεφώνημα: Η απάνθρωπη εκτέλεση του διασημότερου θανατοποινίτη των ΗΠΑ, Menshouse, διαθέσιμο εδώ
