Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένα έντονο και δυναμιτισμένο κλίμα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, με αφορμή μία σειρά νομοσχεδίων τα οποία η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να περάσει από τη Βουλή -κάτι που προφανώς και έπραξε μιας και διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Στο συγκεκριμένο άρθρο δεν θα αναλύσω το καθένα ξεχωριστά μιας και λίγο ή πολύ όλοι θα έχετε μία εικόνα των νομοσχεδίων και μία ήδη σχηματισμένη άποψη. Θα σταθώ όμως, σε ένα χαρακτηριστικό το οποίο παρατηρώ και μου φαίνεται ιδιαίτερα ανησυχητικό. Αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι είναι ανεπαρκής έως ισχνή η απαραίτητη μέριμνα για ουσιαστική βελτίωση του επιπέδου της ζωής των πολιτών μέσα από τη δομή των σχεδίων νόμων.
Και εξηγώ. Πρώτα πρώτα, το νομοσχέδιο για τα εργασιακά βασίζεται σε πλήθος άλογων αλμάτων. Δεν είναι δυνατόν ένα νομοσχέδιο που μεταβάλλει τη δομή του σύγχρονου εργασιακού τοπίου να δέχεται ως αυτονόητη τη συνεννόηση εργοδότη και εργαζόμενου στο πλαίσιο της από κοινού δόμησης ενός επωφελούς και για τους δύο ωραρίου εργασίας. Θεωρώ δε, άκρως ουτοπικό αυτό το σενάριο και με θλίβει που μία κυβέρνηση που υποστηρίζει τον φιλελευθερισμό, δείχνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει την ύπαρξη και τις διαστάσεις του ανταγωνισμού στην αγορά εργασίας. Ποιος θα μεριμνήσει για τον εργαζόμενο ο οποίος έχει κάθε διάθεση να εργαστεί, να προσφέρει, να βελτιωθεί, να καταρτιστεί, να δεχθεί τις αλλαγές που το Υπουργείο έφερε, αλλά ο οποίος παράλληλα θα υποστεί ενδεχομένως την εργοδοτική αυθεραισία για την οποία -πλην συγκεκριμένων περιπτώσεων- δεν υπάρχει πρόβλεψη περιορισμού της. Ποιος θα τον προστατεύσει;
Συνεχίζω με το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, το οποίο και ξεσήκωσε τις περισσότερες αντιδράσεις. Για τα αρνητικά του δεν θα μιλήσω εγώ, έχει ήδη προλάβει να μιλήσει ο ΟΗΕ, ο οποίος απέστειλε έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση να αναθεωρήσει το εν λόγω νομοσχέδιο καθώς παραβίαζε πλήθος διεθνών συμβάσεων και προσέβαλε το οικογενειακό δίκαιο. Έχουν ήδη επίσης μιλήσει πλήθος οργανώσεων. Έχει ήδη μιλήσει η κοινή γνώμη, που τόσο υποτιμάται και υποβαθμίζεται. Αλλά η κοινή γνώμη είναι αυτή η οποία βιώνει στο πετσί της τα αποτελέσματα του συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Οι μητέρες, και γενικότερα τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, που στα πλαίσια της κοινής επιμέλειας δεν θα μπορούν έτσι απλά να απαλλαχθούν από το τοξικό αυτό περιβάλλον. Κανείς πάλι να μιλήσει για αυτούς.
Ένα φως στο τούνελ αποτελεί το νομοσχέδιο για τη φαρμακευτική κάνναβη το οποίο συνιστά πράγματι μία σημαντική τομή, η οποία έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει γίνει. Χαιρετίζω την πρωτοβουλία αυτή ως μία σημαντική μεταρρύθμιση αλλά εφιστώ τη προσοχή για μία σειρά σημαντικών παραλήψεων. Πρώτα πρώτα ο ίδιος ο κορμός του νομοσχεδίου δεν μοιάζει να επικεντρώνεται στον χρήστη αλλά στην απλούστευση των διαδικασιών για επιχειρηματικά συμφέροντα. Παράλληλα, προτείνεται η διάθεση των τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης μονάχα σε συγκεκριμένα-επιλεγμένα σημεία, κάτι που αποκλείει μια σημαντική σειρά συναφών παραγωγικών προϊόντων της πατρίδας μας, όπως έλαια και εκχυλίσματα. Τρίτο και τελευταίο, το νομοσχέδιο προβλέπει δύο διαφορετικές αδειοδοτήσεις (άδεια έγκρισης και άδεια λειτουργίας). Ξέρετε τι σημαίνει αυτό, έτσι; Γραφειοκρατία, γραφειοκρατία, γραφειοκρατία.
Στην πολιτική συναντάμε συχνά ηθικά διλλήματα. Πρέπει όμως να δρούμε και να κρίνουμε ορθολογικά και με γνώμονα το συμφέρον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτή όμως, μέσα από τα προαναφερθέντα νομοσχέδια, μένει στο κενό, καθώς οι παραλείψεις είναι σημαντικές και πρόκειται να προξενήσουν περισσότερα προβλήματα από όσα τα νομοσχέδια υποτίθεται ότι λύνουν.
