Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Όπως και πλήθος άλλων πολιτών, έσπευσα να εμβολιαστώ έναντι του κορωνοϊού. Το έπραξα έχοντας την πεποίθηση ότι με αυτή την ενέργεια προστατεύω την υγεία και τη ζωή μου από την απειλή μιας εξαιρετικά επικίνδυνης ασθένειας. Ταυτοχρόνως, προστατεύω τα μέλη της οικογένειά μου, συγγενείς, φίλους κι εν γένει συνανθρώπους μου, ορισμένοι εκ των οποίων θα διέτρεχαν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο σε περίπτωση μόλυνσης, καθότι ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού. Ακόμη, συμβάλω στο να ξεπεραστεί η υγειονομική κρίση το ταχύτερο δυνατό και να επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς ζωής μας, με τη συνακόλουθη κατάργηση των ακραίων περιορισμών που υφιστάμεθα.
Αποφάσισα όμως, επίσης συνειδητά, να μην ανεβάσω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την κλασική πλέον φωτογραφία από το εμβολιαστικό κέντρο. Αυτή, όπου ο εμβολιαζόμενος, έχει το ένα μανίκι μαζεμένο (στην πιο σεμνή της εκδοχή), τη μάσκα επί του προσώπου και τα δάχτυλα του ελεύθερου χεριού να σχηματίζουν το σήμα της νίκης, την ώρα που η δύσμοιρη νοσοκόμα -με τη σύριγγα ανά χείρας- αποπειράται να κάνει τη δουλειά της. Ούτε, φυσικά, ανέβασα νωρίτερα το στιγμιότυπο της οθόνης όπου αναγράφονταν τα στοιχεία του ραντεβού που έκλεισα. Δεν μπήκα καν στο πειρασμό -ακόμα και χωρίς στη συνοδεία φωτογραφιών- να γράψω τα γνωστά κλισέ που κατά κανόνα τις συνοδεύουν και το περιεχόμενο των οποίων, κατά περιπτώσεις, εκτραχύνεται σε προτάσεις που ξεπερνούν τα όρια της γραφικότητας. Φτάσαμε στο σημείο να διαβάζουμε ότι το εμβόλιο αποτελεί το καλύτερο δώρο γενεθλίων, ενώ δεν έλειψαν και τα οπαδικού ύφους συνθήματα του στυλ: «AstraZeneca να γουστάρουμε, ρε!» Υπήρχαν, βέβαια, και οι χιουμορίστες της κακιάς ώρας οι οποίοι έσπευσαν να ειρωνευτούν τις θεωρίες συνωμοσίας με αναρτήσει όπως: «Το πήραμε το τσιπάκι μας και το 5G μας!»…
Αρνήθηκα, λοιπόν, να μπω στο πανηγύρι αυτό για δύο λόγους: Αφενός, τέτοιους ύφους δημόσιες εκδηλώσεις για τόσο σοβαρά ζητήματα με έπαθλο τα likes δεν ταιριάζουν στη δική μου προσωπικότητα. Αφετέρου, δεν τρέφω αυταπάτες σχετικά με τη δύναμή μου να επηρεάσω συμπολίτες μου που αρνούνται να εμβολιαστούν, ώστε να μεταβάλουν τις απόψεις τους. Και τούτο, διότι αντιλαμβάνομαι πως, πλην της οικογένειάς μου κι ενός περιορισμένου αριθμού συγγενών, φίλων και συνεργατών, ουδείς άλλος ενδιαφέρεται κατ’ ουσίαν για το αν ο Γιώργος Κοσματόπουλος έκανε το εμβόλιο. Ούτε, φυσικά, υπάρχει κόσμος που να κρέμεται από τα χείλη ή μάλλον το πληκτρολόγιό μου, προκειμένου να πάρει «γραμμή» για το αν θα εμβολιαστεί ή όχι. Τούτο δε, ισχύει για τη συντριπτική πλειονότητα όσων κάνουν το εμβόλιο και όσων, φυσικά, νομίζουν ότι έγιναν υγειονομικοί influencers ή ότι κάνουν πολιτική, δείχνοντάς μας το μπράτσο τους. Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι είναι αυτοί, αναλογικά με τον πληθυσμό μας, που μπορούν όντως να επηρεάσουν με το παράδειγμά τους μεγάλες μάζες πολιτών προκειμένου να πράξουν τα δέοντα. Πολιτειακοί και πολιτικοί παράγοντες, επαγγελματίες της υγείας κι εν γένει αναγνωρίσιμα πρόσωπα της δημόσιας ζωής, προερχόμενα από διάφορους χώρους, που απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη μεγάλης μερίδας του κοινού, μπορούν όντως να αποτελέσουν θετικό παράδειγμα, προκειμένου να επιτευχθεί το ταχύτερο η δημιουργία του λεγομένου τείχους ανοσίας και ουσιαστικά να νικηθεί η πανδημία.
Από την άλλη, όσοι συμμετέχουν στο διαδικτυακό γαϊτανάκι της φαιδρότητας αποτελούν αναμφίβολα χαρακτηριστικό παράδειγμα του αντιφατικού ρόλου που διαδραματίζουν τα social media στη ζωή μας. Ενώ είναι υπεύθυνα για την απώλεια του μέτρου στη δημόσια έκφραση και για το γεγονός ότι τα όρια μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα, την ίδια στιγμή, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι συμβάλουν στην αποκάλυψη πτυχών του χαρακτήρα κάθε ατόμου, που υπό άλλες συνθήκες πιθανότατα θα ήταν πιο δύσκολο να διακριθούν. Η ασφαλής απόσταση που -θεωρητικά- παρέχει το πληκτρολόγιο και η οθόνη του υπολογιστή κάμπτει τις αναστολές πολλών χρηστών. Την ίδια στιγμή, η εικονική αποδοχή που λαμβάνουν οι δημοσιεύσεις τους μέσα από τις αντιδράσεις των διαδικτυακών τους «φίλων» καλλιεργεί την αλαζονεία κι οδηγεί στην αμετροέπεια μια και το κυνήγι των likes εξελίσσεται σε εθισμό.
Το εμβολιαστικό πρόγραμμα είναι, αυτή τη στιγμή, η τελευταία μεγάλη μάχη που καλούμαστε να δώσουμε έναντι του κορωνοϊού. Ας πράξει ο καθένας εξ ημών αυτό που αντιλαμβάνεται ως χρέος του έναντι του εαυτού του και του κοινωνικού συνόλου, αντιμετωπίζοντας την όλη κατάσταση με τη σοβαρότητα που της αρμόζει.
