Της Κωνσταντίνας Καλλέργη,
Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι γνωρίζουμε το “Chicago”, ένα από τα πιο επιτυχημένα κι ιστορικά musical του Broadway, που διαδραματίζεται σε γυναικείες φυλακές, στη δεκαετία του ’20. Γραμμένο από τη ρεπόρτερ και θεατρική συγγραφέα Maurine Dallas Watkins και βασισμένο σε υποθέσεις και δίκες εγκλημάτων, που η ίδια είχε αναλάβει να καλύψει, το έργο “Chicago”, ανέβηκε πρώτη φορά στη σκηνή του Broadway το 1975, κι αποτελεί το δεύτερο κατά σειρά έργο με τις περισσότερες παραστάσεις στο μεγάλο θέατρο. Ακόμα και για όσους, όμως, δεν ήταν νωρίτερα εξοικειωμένοι με την ιστορία και την υπόθεσή του, η κινηματογραφική μεταφορά του, το 2002, έφερε τις κρατούμενες της Cook County Jail και την performance του “Cell block tango”, στις οθόνες όλου του κόσμου, και μας γνώρισε τη Velma Kelly (Catherine Zeta-Jones) και τη Roxie Hart (Renée Zellweger), δυο χαρακτήρες που ξεχώρισαν κι αγαπήθηκαν.
Το έργο αποτελείται, κυρίως, από γυναικείους ρόλους, με δυναμισμό κι ισχυρό χαρακτήρα, δίνοντας έμφαση σε μια πιο άγρια κι επιθετική φύση των γυναικών, την οποία η κοινωνία για αιώνες αγνοούσε κι αμφισβητούσε, καθηλώνοντάς τες, με έναν ακόμα τρόπο, στα στεγανά και τα στερεότυπα του «ασθενούς φύλου».
Αν σκεφτούμε ότι η ιστορία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα και οι χαρακτήρες είναι βασισμένοι σε υπαρκτά πρόσωπα, βλέπουμε την τότε κυρίαρχη –και σήμερα ακόμη, εν μέρει, υπαρκτή– εικόνα της κοινωνίας για τις γυναίκες ως άκακα, μειλίχια πλάσματα, να καταρρίπτεται, και την άποψη, που λέει, πως όλοι είναι ικανοί για το καλύτερο, αλλά και το χειρότερο, να επιβεβαιώνεται. Ας δούμε, λοιπόν, μια από αυτές τις γυναίκες, η οποία κρύβεται πίσω από το ρόλο της Roxie, και που κατάφερε να ταράξει, αλλά και να διχάσει την κοινωνία και την κοινή γνώμη της εποχής της, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει έμπνευση για ένα έργο, που κάνει επιτυχία ως και σήμερα.
Γεννήθηκε με το όνομα Beulah Mae Sheriff, στο Kentucky, κι από νεαρή ηλικία εκδήλωνε συμπεριφορές σκανδαλώδεις για την εποχή της, καθώς της άρεσε να βγαίνει, να πίνει, να χορεύει στους ρυθμούς της jazz και να γνωρίζει ωραίους άντρες. Όνειρό της ήταν να ξεφύγει από τη μικρή πόλη στην οποία είχε γεννηθεί και να διαπρέψει ως διάσημη ηθοποιός και τραγουδίστρια σε μια μεγαλούπολη, κάτι που προσπάθησε να πραγματοποιήσει, όταν το έσκασε από το σπίτι της με τον Perry Stevens, τον οποίο αργότερα παντρεύτηκε κι απέκτησαν μαζί ένα παιδί. Η απλή, συμβατική, οικογενειακή ζωή, όμως, δεν ταίριαζε στη Beulah, καθώς προτιμούσε να διασκεδάζει και να βρίσκεται σε πάρτυ, από το να περιορίζεται στις δραστηριότητες της συζύγου, μητέρας και νοικοκυράς κι έτσι γρήγορα χώρισε με τον άντρα της, ο οποίος την έδιωξε από το σπίτι, ζητώντας της να μείνει μακριά από το παιδί τους.
Η Beulah συνέχισε να κάνει την ξέφρενη, μποέμ ζωή, που της άρεσε· να πηγαίνει σε club, να πίνει, να χορεύει, να φλερτάρει και να περνά καλά. Σε μια κοινωνία, όμως, όπου μια γυναίκα δε μπορούσε να κάνει σχεδόν τίποτα –κοινωνικά αποδεκτό– χωρίς να βρίσκεται στο πλευρό ενός άντρα, γρήγορα αναγκάστηκε να αναζητήσει τον επόμενο σύζυγό της, τον οποίο και βρήκε στο πρόσωπο του μηχανικού, Albert Annan, ο οποίος θα μπορούσε να της προσφέρει την οικονομική ασφάλεια και σταθερότητα, που χρειαζόταν για να επιβιώσει. Μετακόμισαν στο Σικάγο, όπου η Beulah, αφού είχε λύσει πλέον το βιοποριστικό της πρόβλημα, γρήγορα ανέπτυξε μια εξωσυζυγική σχέση με τον Harry Kalstedt, που της έδινε την αίσθηση της περιπέτειας που αναζητούσε.
Αυτή η περιπέτεια, όμως, έφτασε στο άλλο άκρο, στις 3 Απριλίου 1924. Θέλοντας πάντα να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής και του ενδιαφέροντος, η Beulah είχε το παράπονο πως ο εραστής της δεν ξόδευε αρκετά χρήματα για εκείνη και δεν της έδινε αρκετή προσοχή· έτσι, σε μια προσπάθεια να του εξάψει το ενδιαφέρον, του είπε πως συναντούσε κι άλλους άντρες, κάτι που τους οδήγησε σε έντονο τσακωμό. Την ώρα που ο Harry ετοιμαζόταν να φύγει και να την εγκαταλείψει, η Beulah τον πυροβόλησε στην πλάτη, τραυματίζοντάς τον σοβαρά.
Υπό την επήρεια της έξαψης, που της δημιουργούσε η πράξη της, αλλά και το αλκοόλ που είχε καταναλώσει, έκανε κάτι εντελώς ασυνήθιστο, σχεδόν αρρωστημένο: έβαλε να ακούσει στο πικάπ το “Hula Lou”, κι άρχισε να χορεύει, όση ώρα ο άλλοτε εραστής της αιμορραγούσε μέχρι θανάτου στην άκρη του δωματίου! Όταν, μετά από περίπου τέσσερις ώρες, κατάλαβε πως ο Harry ήταν πλέον νεκρός, τηλεφώνησε στο σύζυγό της, λέγοντάς του πως ένας άντρας είχε μπει στο σπίτι, επιχείρησε να τη βιάσει, κι εκείνη τον πυροβόλησε. Ήταν μια εκδοχή που ο Albert πίστεψε, αρχικά, και παρά τους ενδοιασμούς που είχε αργότερα, υποστήριξε τελικά τη γυναίκα του, την ώρα που η δικαιοσύνη φαινόταν να βρίσκει την ιστορία της και τους ισχυρισμούς για αυτοάμυνα, προβληματικούς.
Στα ίδια χνάρια, κινείται και η Roxie, στο έργο Chicago, την οποία βλέπουμε επίσης να ονειρεύεται μια καριέρα ως show woman σε βαριετέ. Νιώθοντας πλήξη στο γάμο της με τον –επίσης μηχανικό– Amos Hart, η Roxie διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με τον Fred Casely, ο οποίος της υπόσχεται να τη βοηθήσει να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Αργότερα, όμως, της αποκαλύπτει πως δεν έχει τις γνωριμίες που της είχε πει κι ότι οι υποσχέσεις που της έδωσε ήταν απλά ένας τρόπος να την κερδίσει. Εκείνη, απογοητευμένη και θυμωμένη, τον πυροβολεί με το πιστόλι του άντρα της και τον σκοτώνει.
Όταν η αστυνομία καταφθάνει, φαίνεται να μην πιστεύει την εκδοχή του Amos, ο οποίος, ύστερα από παράκληση της Roxie, δηλώνει πως γυρίζοντας από τη δουλειά, είδε το θύμα να έχει εισβάλει στο σπίτι και να επιχειρεί να βιάσει τη γυναίκα του και γι’ αυτό το σκότωσε. Μόλις οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν και τη φύση της σχέσης που είχε η Roxie με το θύμα, η ίδια ξεσπά κι αποκαλύπτεται, με αποτέλεσμα τη σύλληψή της.
Κατά τη διάρκεια του έργου, σκηνές της πραγματικότητας παρουσιάζονται σε μορφή μουσικοχορευτικών νούμερων, με το πιο εμβληματικό απ’ όλα να είναι το “Cell block tango”, όπου κρατούμενες της Cook County Jail εξιστορούν τους φόνους που διέπραξαν και το πώς οδηγήθηκαν εκεί. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η προσωπική άποψη της καθεμίας για το έγκλημά της, το οποίο συνήθως θεωρεί δικαιολογημένο, με αποκορύφωμα τις φράσεις “He had it coming” και “It was a murder but not a crime”, που αναφωνούν μαζί οι κρατούμενες, μη δείχνοντας καμία μεταμέλεια για τις πράξεις τους.
Στη συνέχεια του έργου και κυρίως στα τεχνάσματα και τα κόλπα που χρησιμοποιεί η Roxie Hart μαζί με το δικηγόρο της, για την υπεράσπισή της, εντοπίζουμε ακόμη περισσότερες ομοιότητες με την αληθινή εγκληματία πίσω από το ρόλο, που αποτέλεσε και την έμπνευση της συγγραφέως. Συγκεκριμένα, η Beulah Annan, είχε ισχυριστεί πως σκότωσε τον Kalstedt βρισκόμενη σε αυτοάμυνα, καθώς, αφότου εκείνη του ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος, μάλωσαν έντονα και πάλεψαν κι οι δύο για το ποιος θα πιάσει πρώτος το όπλο.
Με τον ισχυρισμό της εγκυμοσύνης, αλλά κυρίως, με την ομορφιά, τη γοητεία και το αθώο παρουσιαστικό της, η Annan κατάφερε να κερδίσει τη συμπάθεια του δικαστηρίου και του σώματος των ενόρκων –που αποτελούνταν αμιγώς από άντρες– και συνεπώς, μια καλύτερη μεταχείριση. Κάπως έτσι, μια γυναίκα που αρχικά θα αντιμετώπιζε, πιθανότατα, τη θανατική ποινή, κατάφερε να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση και το κλίμα που επικρατούσε, και στις 25 Μαΐου του 1924, να κηρυχτεί αθώα από το δικαστήριο!
Χρησιμοποιώντας τα ίδια κόλπα, η Roxie Hart στο μιούζικαλ “Chicago”, παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστηρίου, εύθραυστη, μετανιωμένη κι απροστάτευτη, εξασφαλίζοντας εν τέλει για τον εαυτό της μια αθωωτική απόφαση. Όπως η Beulah, έτσι κι η Roxie, εκμεταλλευόμενη την εμφάνισή της, ως γόητρο και βάζοντας τον εαυτό της στη θέση του θύματος, δείχνοντας σοκαρισμένη και μετανιωμένη, αλλά κι επικαλούμενη το συναίσθημα του δικαστηρίου στην κατάθεσή της, έφτασε να γλιτώσει την καταδίκη.
Αμέσως μετά την αθώωσή της, η Roxie –όπως ακριβώς κι η Beulah– χωρίζει με τον άντρα της με σκοπό να επιδιώξει την καριέρα που πάντα ονειρευόταν, βασιζόμενη στη δημοσιότητα που είχε πάρει μέσα από την υπόθεσή της. Οι προσπάθειές της αποδεικνύονται άκαρπες, ώσπου πείθεται τελικά να συνεργαστεί με την πρώην συγκρατούμενη κι αντίζηλό της, Velma Kelly, κι οι δυο τους σημειώνουν τεράστια επιτυχία στη νυχτερινή ζωή του Chicago! Για τη Beulah Annan, βέβαια, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι, καθώς μετά το χωρισμό της επιδίωξε μια καριέρα ως show woman, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Στην πορεία, παντρεύτηκε άλλες δυο φορές, ως το θάνατό της, σε ηλικία 28 ετών, από φυματίωση. Η επιθυμία της, ωστόσο, να γίνει διάσημη, εκπληρώθηκε, κατά κάποιο τρόπο, μετά θάνατον, αφού η υπόθεση κι ο χαρακτήρας της, προξένησαν ερευνητικό ενδιαφέρον κι έγιναν αφορμή για καλλιτεχνική δημιουργία.
Σε επόμενο άρθρο, θα μάθουμε περισσότερα πράγματα για το δεύτερο, πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, αυτόν της Velma Kelly, και την αληθινή ιστορία εγκλήματος που κρύβεται από πίσω του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Beulah Annan & Belva Gaertner, chigagology.com, διαθέσιμο εδώ.
- Beulah Annan, DeadlyWomenWiki.com, διαθέσιμο εδώ.
- Flashback: The women of ‘Murderess Row’: A dive into the Tribune’s archives reveals the femmes fatales who inspired the hit movie ‘Chicago’, διαθέσιμο εδώ.
- Chicago (movie, 2002), IMDb.com, διαθέσιμο εδώ.
