Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Ο Έλληνας πολίτης (προεικάζοντας κατά συνήθη πρακτική την πρόθεση του Έλληνα νομοθέτη) έχει επιστρέψει κανονικά στην προ covid πραγματικότητα. Όλοι μας έχουμε βαρεθεί τα καψώνια της θέσης και της άρσης των μέτρων. Τύποις μόνον ισχύουν τα μέτρα, ουσιαστικά έχουν καταργηθεί. Αυτό είναι δεδομένο. Ούτε μάσκες στους δρόμους, ούτε αποστάσεις, ούτε μηνύματα, ούτε τίποτα. Είναι και πολύ υποκριτικό και ανόητο, εξάλλου, από τη μια στα μαγαζιά να είναι ο ένας επάνω στον άλλον, να γαργαλάνε τα χνώτα του ενός τα αυτιά του άλλου και από την άλλη στο δρόμο να πρέπει όλοι να κυκλοφορούν με μάσκες, με μηνύματα και όλα τα σχετικά.
Μπορεί οι μικρότερες ηλικίες, κυρίως, να ξεχύθηκαν στους δρόμους (πριν ακόμα και το άνοιγμα των καταστημάτων), για το σύνολο, ωστόσο, η μετάβαση στην πραγματικότητα φαίνεται δύσκολη. Η κοινωνία είναι μουδιασμένη από τους τόσους μήνες που βρίσκονταν στον καναπέ. Έχει απορυθμιστεί. Η απομόνωση, η εσωστρέφεια, ο φόβος, η το social distanding, η απραγία, η μεταφορά όλης της καθημερινότητας σε μια οθόνη (είτε αυτή είναι του κινητού είτε του υπολογιστή είτε της τηλεόρασης), η τρομοκρατία των Μ.Μ.Ε. έχουν λίγο-πολύ επηρεάσει τον καθένα. Έχουν δημιουργήσει μια βαριά-ψιλομίζερη ατμόσφαιρα.
Προστιθεμένης σε αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα και της οικονομικής ακαμψίας, είναι βέβαιο ότι οι επιπτώσεις στο πολιτικό επίπεδο θα είναι σημαντικές.
Μπορεί οι περισσότερες επιχειρήσεις να ξεκίνησαν τη λειτουργία τους, η οικονομία, όμως, θα αργήσει αρκετά να ξαναβρεί τους ρυθμούς της και να φτάσει στα επίπεδα που βρισκότανε πριν την πανδημία. Όλες οι κοινωνικές τάξεις έχουν πληγεί οικονομικά, με πρώτη φυσικά την μεσαία τάξη. Η ανέχεια, η ανασφάλεια και ο φόβος για την εξέλιξη της παρούσας κατάστασης στο προσεχές διάστημα αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στον μοναδικό ίσως τρόπο να ορθοποδήσει η χώρα, την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η οικονομική ανάκαμψη και η ανακούφιση από την ανεργία μόνο με την απελευθέρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μπορεί να επιτευχθεί. Σίγουρα όχι με την διόγκωση του κομματικού κράτους.
Η επίδραση όλης αυτής της κατάστασης στην πολιτική είναι δεδομένη. Δεν πρόκειται να λάβει τις διαστάσεις της μνημονιακής εποχής. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει, ταυτόχρονα, όμως, είναι και κουρασμένος. Ολοένα και πιο έντονη είναι η στροφή του πολίτη στην ιδιώτευση. Η αδιαθεσία πολιτικής δράσης, η απουσία εναλλακτικής πολιτικής λύσης, η στειρότητα κάθε οργανωμένης αντίδρασης, επιτείνει την καθιέρωση μιας ήδη υποβόσκουσας διαχειριστικής-γραφειοκρατικής προσέγγισης της εξουσίας. Όλη αυτή η κατάσταση χρειάζεται να ανατραπεί, προτού αρχίσει να αποκτά ευρύτερα χαρακτηριστικά στον κοινωνικό χώρο και αρχίσει να διογκώνεται. Στη μετά covid εποχή αυτή είναι η σημαντικότερη πρόκληση για το ελληνικό πολιτικό σύστημα.
