Της Σοφίας Σιδερίδου,
Έχει λίγες μέρες μόνο που ο Λευτέρης Πετρούνιας έγινε και πάλι ο Λευτέρης μας, ο Λευτέρης όλης της Ελλάδας, γιατί ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και κυριάρχησε στην Ευρώπη. Στη Βασιλεία, όμως, της Ελβετίας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα δεν ήταν μόνος. Δεν ήταν ο μόνος που φορούσε το ελληνικό εθνόσημο, δεν ήταν ο μόνος που πάλεψε, δεν ήταν ο μόνος που αγωνίστηκε, δεν ήταν ο μόνος που κυνήγησε το όνειρο ενός μεταλλίου ή για την ακρίβεια το όνειρο της νίκης.
Το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια ήταν παντού… και δικαίως ήταν παντού! Μας έκανε όντως υπερήφανους και για όλους εμάς που αγαπάμε τον αθλητισμό και παρακολουθούμε πιστά βήμα βήμα τις προσπάθειες των αθλητών, η στιγμή που το 1 μπαίνει δίπλα σε ελληνικό όνομα και ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος είναι ομολογουμένως συγκινητική και μοναδική.
Όσο μοναδικό, όμως, κι αν είναι αυτό που πέτυχε ο Λευτέρης Πετρούνιας, αντιθέτως, ήταν παραπάνω από θλιβερό το γεγονός ότι ΚΑΝΕΝΑ κανάλι δεν έκανε ούτε την παραμικρή αναφορά στους υπόλοιπους 5 αθλητές που εκπροσώπησαν τη χώρα μας. Οι οποίοι αγωνίστηκαν με τον ίδιο πόθο, στο ίδιο πρωτάθλημα, με την ίδια αγάπη για την ενόργανη γυμναστική, κουβαλώντας το ίδιο πολυπόθητο όνειρο μιας πρόκρισης και μιας διάκρισης.
Αλλά αυτή είναι η αλήθεια της χώρας μας. Τα συγχαρητήρια και τα μπράβο έρχονται μόνο στους μεταλλιούχους. Έρχονται πάντα παρέα με τη νίκη, να επιβραβεύσουν την πρωτιά και όχι την προσπάθεια… μια προσπάθεια που μένει στη σκιά, και θα παραμένει στη σκιά, όσο δεν αφιερώνουμε ούτε δευτερόλεπτο σε αυτούς που αγωνίζονται σιωπηρά.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας, λοιπόν, είναι ένας σπουδαίος αθλητής, γιατί πέρα από απίστευτη δύναμη και ισορροπία πάνω στους κρίκους επέλεξε τη στιγμή που όλες οι κάμερες και τα φώτα βρέθηκαν πάνω του για τις πρώτες δηλώσεις του στο αεροδρόμιο να βγάλει από τη σκιά τους 5 συναθλητές του. Ο Αντώνης Τανταλίδης, ο Νικόλας Ηλιόπουλος, ο Χριστόφορος Κωνσταντινίδης, ο Νικόλας Κρανίτης και ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης ήταν και αυτοί εκεί, πάλεψαν με μηδενικούς πόρους και χορηγούς να κυνηγήσουν μια πρόκριση. Να τιμήσουν τη χώρα τους, το άθλημά τους και να εκτελέσουν τα προγράμματά τους στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής, με ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας και καμία κρατική βοήθεια.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλά τα παιδιά που εκπροσωπούν τη χώρα μας σε ευρωπαϊκά και διεθνή πρωταθλήματα, δίνοντας τον δικό τους αγώνα και σίγουρα παραμένοντας στη σκιά ενός κράτους που δίνει βάση μόνο στα μετάλλια. Αλλά στην περίπτωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Βασιλείας πριν από λίγες ημέρες θεωρώ ότι η μεταλλιοθηρική πολιτική του ελληνικού κράτους και των τηλεοπτικών μέσων «έβγαλε μάτι». Είναι σημαντικό η νίκη και τα μετάλλια ενός ανθρώπου να αξιοποιούνται πέρα από τα προφανή.
Τα κατορθώματα του Λευτέρη Πετρούνια θα έπρεπε έστω και για ένα τηλεοπτικό κανάλι να αποτελέσουν την αφορμή για να αναδείξουν και τους υπόλοιπους 5 συναθλητές του Λευτέρη που εκτέλεσαν άρτια και εντυπωσιακά προγράμματα και να προωθήσουν το σύνολο της ενόργανης γυμναστικής. Αλλά εντάξει… εμείς ας περιμένουμε απλώς τα μετάλλια.
