Της Μυρτούς Κατσούλη,
Και ενώ κανονίζουμε ήδη τον τρίτο καφέ, την πολλοστή εκδρομή στο εξωτικό Σούνιο και τη βραδινή μας (πλέον) βόλτα στις πλατείες, τα ανοιχτά ρεστοράν και τα μπαρ χωρίς μουσική, αρχίζουμε να αισθανόμαστε μια πιο φυσιολογική ατμόσφαιρα. Σαν να πετάξαμε, που πετάξαμε δηλαδή, από πάνω μας τη βαριά μάσκα, τα περιοριστικά «πρέπει» και «απαγορεύεται» των τελευταίων μηνών. Ακόμα και ο καιρός ήταν με το μέρος μας.
Και εκεί που η κανονική ζωή φαίνεται να κάνει σταδιακά την επάνοδό της, βιώνουμε ακόμα τα μεθεόρτια της πανδημίας, ειδικά οι φοιτητές, με τα πανεπιστήμια να παραμένουν κλειστά μέχρι νεωτέρας. Σίγουρα, παραβολευτήκαμε στις αναπαυτικές καρέκλες του σπιτιού, πήραμε το σχήμα των καναπέδων και ξεχειλώσαμε όλες μας τις πιτζάμες και τις φόρμες, αλλά νομίζω ανυπομονούμε να ξαναπάρουμε τη συγκοινωνία, να λουστούμε τη ζέστη και την κίνηση στο λεωφορείο και να καθίσουμε με νέα ψυχολογία στα αμφιθέατρα. Να νιώσουμε πάλι ότι είμαστε φοιτητές με ενέργεια και όχι νωχελικοί συνταξιούχοι που βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση.
Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ένα από τα καλά της πανδημίας σε σχέση με το πανεπιστήμιο είναι ότι αποφύγαμε τα διάφορα, μη ακαδημαϊκού χαρακτήρα δρώμενα. Και ότι η ροή των μαθημάτων, παρά τα προφανή προβλήματα της ηλεκτρονικής διδασκαλίας, εξελίχθηκε κανονικότατα, χωρίς τις απρόσμενες διακοπές που είχαμε συνηθίσει ανά βδομάδα λόγω καταλήψεων, ειδικά στις αρχές κάθε χειμερινού εξαμήνου.
Φυσικά, οι παρατάξεις επλήγησαν άμεσα κι αυτές από το γενικό κλείσιμο. Κάπως βολεύτηκαν και παρηγορήθηκαν με τις σκόρπιες πορείες διαμαρτυρίας που συνέβαιναν στο ενδιάμεσο διάστημα, αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν με κανονικούς ρυθμούς. Και τα τόσα διαφημιστικά φυλλάδια που προορίζονταν για τους πρωτοετείς πήγαν στράφι όσο και οι πεντάλεπτες σημαντικές ανακοινώσεις, που γίνονταν δεκάλεπτες με την ανοχή του καθηγητή, λίγο πριν την έναρξη του μαθήματος…
Τα εξ αποστάσεως, λοιπόν, εξάμηνα έτρεξαν χωρίς καταλήψεις που να εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, χωρίς έκτροπα και χωρίς επίμονους και φανατικούς βαμμένους με τα χρώματα της ομάδας τους. Μόνο κάτι αδικαιολόγητα ξεσπάσματα είχαμε και μερικές «επιθεσούλες» σε καθηγητές, για να μην ξεχάσουμε και εντελώς την ύπαρξη των συνδικαλιζόμενων νεολαίων.
Και στα δικά μου μάτια το πανεπιστήμιο ανακουφίστηκε και ελάφρυνε από αυτόν τον παραλογισμό. Τώρα το αν θα επιστρέψουν δριμύτερες με το επερχόμενο άνοιγμα και πιο φορτισμένες, έτοιμες να αλλάξουν τον κόσμο και να απαλλάξουν την κοινωνία από τα «κακώς κείμενα», είναι άλλο θέμα. Γιατί, παρά το νεαρό και το φρέσκο της ηλικίας, οι νεανικές παρατάξεις εξακολουθούν να είναι φερέφωνα παλαιών και σκουριασμένων λόγων, ηθών και νοοτροπιών, υποκινητές οπισθοδρομικών διεκδικήσεων, που κάποτε μπορεί και να είχαν πέραση στο όποιο κοινό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ομάδες με πυρήνα το πανεπιστήμιο. Το μέρος που ανοίγουμε τα μυαλά και τα γεμίζουμε με καινούργιες ιδέες και γνώσεις. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν οι πολιτικές ομάδες του ίδιου του πανεπιστημίου να είναι κολλημένες στο άλλοτε; Και το πιο ακραίο από όλα, πώς γίνεται να τις απασχολούν προβλήματα του κόσμου και του κοσμάκη και όχι η ουσία του πανεπιστημίου; Και γιατί, επιτέλους, δεν εκσυγχρονίζονται(!);
Ίσως και να έβρισκαν ανταπόκριση σε μεγαλύτερη μερίδα φοιτητών με πραγματικό ενδιαφέρον, αν οι ιδέες, οι προτάσεις και τα κίνητρα εστίαζαν περισσότερο σε ρεαλιστικά προβλήματα με ρεαλιστικές λύσεις, με επίκεντρο το πανεπιστήμιο και τις σπουδές. Αν η θεματολογία τους ήταν πιο κοντά στο σήμερα και τα δεδομένα της εποχής. Γιατί το θέμα δεν είναι η ύπαρξη ομάδων που οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον, άλλωστε αυτό είναι και το υγιές, το παράλογο έγκειται σε αυτό που συμβαίνει τώρα.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια ανανέωση, ένα ξεκαθάρισμα και μια προοδευτική πλειοψηφία -που ακόμα κρύβεται- να ακουστεί. Έχουμε ανάγκη περισσότερα μυαλά να ενεργοποιηθούν και να ενδιαφερθούν πιο έμπρακτα για τα πολιτικά ζητήματα. Να συμμετάσχουν στην κοινωνία και να συνεισφέρουν αποτελεσματικά με τον τρόπο τους. Διότι, αν υπάρχει μια ομάδα με κοινό στόχο και ορμή, μια ομάδα που συνεργάζεται και δεν εμμένει στα παλαιά, που αγαπά τη δημοκρατία, χωρίς να την παρερμηνεύει και τη χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, τότε πολλά καλά θα συμβούν.
Είμαστε, όμως, ακόμα πολύ μακριά από αυτή τη λογική. Έχουμε να ξεπεράσουμε διάφορα σύνδρομα, τα οποία είναι κολλημένα πάνω μας σαν λυσσασμένες βδέλλες που ρουφάνε το νεανικό ελεύθερο πνεύμα. Ας ελπίζουμε, παρ’ όλα αυτά, ότι θα το βρούμε κάποια στιγμή και θα δημιουργήσουμε ένα πιο εξελιγμένο πανεπιστήμιο που αναγνωρίζει τα λάθη του παρελθόντος και κοιτάει μόνο μπροστά για κάτι πιο εποικοδομητικό και ενδιαφέρον με κέντρο τον νέο και την όρεξή του για το καλύτερο.
