Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Συνήθως, τη φέρνω στο νου μου ως την κρατούμενη «Μπόχαλη» των «Στάβλων της Εριέττας Ζαΐμη» και την Αγλαΐα, τη δασκάλα του «Καφέ της Χαράς», τους ρόλους στους οποίους τη γνώρισα εγώ, ως παιδί. Πέρσι όμως, όταν αποκτήσαμε χρόνο που δεν είχαμε ποτέ -και αυτό ήταν και το παράπονό μας- και αναζητούσαμε τρόπους να γεμίσουμε το κενό αυτού του ελεύθερου χρόνου που αποκτήσαμε, ώστε να μην γίνει βαρετός στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, μπήκα στο κανάλι της στο YouTube, είδα όσα βίντεο αγνοούσα ως τότε και έγινε η παρέα μου κάθε Δευτέρα πρωί. Η Σοφία Μουτίδου έγινε, χωρίς να το ξέρει, η νέα μου φίλη, αυτό το «κάτι» που είχα να περιμένω τις Δευτέρες των δύο εβδομάδων καραντίνας, που έγιναν ένας χρόνος, και που όταν σκεφτόμουν ότι δεν μου αρέσει όλο αυτό, που μας επιβλήθηκε, έβλεπα ξανά τα αγαπημένα μου βίντεο και γελούσα μέχρι δακρύων, η χιουμοριστική και αυτοσαρκαστική συντροφιά που έλειπε σε μια περίοδο, που μας έλειπε η ζωή μας ολόκληρη, όπως ήταν πριν.
Εκτός από τα βίντεο, όμως, και τη δυναμική της παρουσία στα social media, στις 10 Απριλίου 2021 έγινε η πρεμιέρα της νέας της παράστασης με τίτλο «Εις το όνομα του ιού», ένα stand-up comedy περίπου 2 ωρών, που προβλήθηκε μέσω online streaming μέχρι τις 3 Μαΐου –για πρώτη και για τελευταία φορά διαδικτυακά, όπως ελπίζει η ίδια-, το οποίο ανέτρεξε σε όλα όσα συνέβησαν στην καραντίνα και στο χρόνο που πέρασε. Και τα είχε όλα. Όλα όσα σκεφτήκαμε, παραδεχτήκαμε ή όχι για την καθημερινότητα της καραντίνας, από τα πιο αστεία ως τα πιο σοβαρά, από το «τι θα φάμε;» μέχρι το «δεν αντέχω άλλο με τα κιλά που έβαλα», από το «επιτέλους να μείνουμε λίγο σπίτι να ξεκουραστούμε» μέχρι το «το σιχάθηκα πια το σπίτι, να βγούμε λίγο έξω, θα με πιάσει κατάθλιψη». Όλα εκείνα που μας έκαναν να γελάσουμε ή που μας ταλαιπώρησαν και μας ταλαιπωρούν ακόμη ήταν εκεί, στο κείμενο της Σοφίας Μουτίδου, στην αστεία, αυθόρμητη ερμηνεία της, στο λαμπερό της βλέμμα, στην ακομπλεξάριστη παρουσία της, που άθελα ή ηθελημένα, έχει τον τρόπο να σου θυμίζει πως ό,τι και να συμβαίνει γύρω σου, αν έχεις ανθρώπους να σε κάνουν να γελάς, η ζωή ακόμη και σε καραντίνα γίνεται ευκολότερη.
Ωστόσο, πέραν της κωμικής άποψης της καραντίνας και του τρόπου αναδρομής που επέλεξε η Μουτίδου να κάνει, στο διάστημα αυτό που είμαστε στο σπίτι και προσπαθούμε να μείνουμε υγιείς και να διαφυλάξουμε την υγεία όσων αγαπάμε, υπήρξαν και στιγμές που παρότι μέναμε σπίτι, η ψυχή μας κραύγαζε από οργή για όσα ακούγονταν, μαθαίνονταν, λέγονταν ανοιχτά πια για κακοποιητικές συμπεριφορές, βιασμούς και σκάνδαλα στο χώρο του αθλητισμού -αρχικά- και της τέχνης και του θεάτρου λίγο αργότερα. Και η Σοφία ήταν εκεί. Και μιλούσε. Μιλούσε για όλα. Γιατί ένιωθε πια δικαιωμένη, ένιωθε ότι ξεκίνησε το ξετύλιγμα ενός κουβαριού, του οποίου τις κλωστές ούτε που τις φανταζόμαστε ούτε που βάζουμε με το νου μας, ποιους μπορεί να περιλαμβάνει. Και είχε δίκιο. Και είμαστε ακόμη στην αρχή, όμως, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και πρέπει να φτάσουμε στο τέλος και θα φτάσουμε, όσο κι αν πονάει.
Όταν ανακοινώθηκε η πρεμιέρα της παράστασης «Εις το όνομα του ιού», ανυπομονούσα να δω με ποιον τρόπο θα μιλήσει για όλα αυτά, γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα το κάνει και το έκανε. Χρειάστηκε περίπου 3 λεπτά στο τέλος της παράστασης για να συμπυκνώσει -στον πάντοτε μεστό της λόγο- όσα ήθελε να μοιραστεί με τον κόσμο που την ακολουθεί τόσα χρόνια, τη στήριξε και την ακολούθησε και τώρα και στη στάση που κράτησε σε όλα αυτά, από την διαχείριση της πανδημίας ως το ελληνικό #metoo, από το ευχάριστο διάλειμμα από τη ζωή μας ως την κατάθλιψη, τα νεύρα και τα κλάματα, από την κυρία στο σούπερ μάρκετ που αγοράζει μανιωδώς μακαρόνια και χαρτί υγείας, μέχρι τον φόβο μπροστά στον κίνδυνο και τον θάνατο. Αυτό που συγκράτησα από το τρίλεπτο στο τέλος είναι ότι «…μας έκαναν δώρο το πιο ακριβό αγαθό που υπάρχει: τον χρόνο. Και δεν το κατάλαβαν. Είχαμε χρόνο να τα σκεφτούμε όλα, τα πάντα από την αρχή, να ξεσκονίσουμε τις ζωές μας, να μείνουμε μόνοι, να αναρωτηθούμε […] εκείνος που με είχε ακουμπήσει τότε, μήπως ήθελε να με βιάσει; Τι θα πει γιατί τώρα; Γιατί σήμερα δεν με σταματάει τίποτα!». Ακριβώς αυτό το «γιατί σήμερα δεν με σταματάει τίποτα!» είναι η ενέργεια που έδωσε και δίνει στο κοινό της και είναι αυτό που στα δικά μου μάτια την καταξιώνει ακόμη περισσότερο για τον τρόπο που διαχειρίζεται τον προσωπικό της σκοπό ζωής, όπως εκείνη τον έχει ορίσει. Και είναι σπουδαίο!
Στη χρονιά που πέρασε, λοιπόν, πλην της πανδημίας του κορωνοϊού, της τρέλας των κρουσμάτων, του αριθμού των θανάτων, των δύο επόμενων κρίσιμων εβδομάδων, της κλειστής εστίασης -πείτε την αλήθεια, περιμένατε πώς και πώς να ανοίξουν οι ταβέρνες-, των θεωριών συνωμοσίας, των οπαδών αυτών, των αντισηπτικών, των μασκών, των αποστάσεων, των ανύπαρκτων και ακυρωμένων ταξιδιών, των ακυρωμένων γάμων, των χωρισμών, των ερώτων μέσω διαδικτύου, των εμβολίων, έγιναν και πράγματα που μας γέμισαν ελπίδα (εντάξει, όχι όλους, μη γελιόμαστε, ξεβολεύτηκαν πολλοί με όλα αυτά) ότι κάπως, κάποτε το καλό επικρατεί ενάντια στο κακό, η δικαιοσύνη υπάρχει και αποδίδεται, έστω και αργά, οι θύτες και οι βασανιστές τιμωρούνται, τα θύματα δικαιώνονται και ότι, τέλος πάντων, όταν έρχεται το φως, μπορεί στην αρχή να είναι αχνό, αλλά πάντα θα γίνεται άπλετο, όταν υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν σταματούν να παλεύουν γι’ αυτό, όπως κάνει η αγαπημένη μου Σοφία Μουτίδου.
