Της Μαρίας Τάκη,
Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι σίγουρα ένας από τους πιο ταλαντούχους σεναριογράφους, αλλά και ηθοποιούς της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης. Οι «Σαββατογεννημένες» και το «Παρά Πέντε» έχουν αποτελέσει ορόσημα της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας και μας έχουν χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου. Ωστόσο, το 2015, ο Γιώργος Καπουτζίδης επανήλθε μετά από πολλά χρόνια (σημειωτέον ότι το τελευταίο επεισόδιο του «Παρά Πέντε» προβλήθηκε το καλοκαίρι του 2007) με ένα κείμενο τελείως διαφορετικό. Αυτό της «Εθνικής Ελλάδος».
Η «Εθνική Ελλάδος» δεν είχε ως πρωταρχικό στόχο να παράξει γέλιο, αλλά να προβληματίσει. Εκείνη την εποχή η χώρα μας μαστιζόταν από την οικονομική κρίση, ενώ η άνοδος του φασισμού επεκτεινόταν ανησυχητικά και το μεταναστευτικό είχε ήδη αρχίσει να ξεπροβάλλει στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Καπουτζίδης, λοιπόν, έπιασε τον παλμό της τότε κοινωνίας και έγραψε το -κατ’εμέ- πιο μεστό και ώριμο κείμενο που είχε γράψει μέχρι τότε. Την «Εθνική Ελλάδος».
Η ιστορία απλή, μα περιεκτική. Η Νίκη Αγγελίδου είναι μητέρα δυο παιδιών, χωρισμένη που προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά. Το βασικότερο της πρόβλημα, όμως δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, αλλά στόχου. Ενός στόχου που θα της δίνει κίνητρο να σηκωθεί το πρωί, να βρει όρεξη για ζωή, να νιώθει παραγωγική κι όχι μίζερη. Κάπως τυχαία λοιπόν (ή και όχι), μαθαίνει για το πιο «στοχευμένο» χειμερινό άθλημα, το curling. Ένα άθλημα που βασίζεται στην ισορροπία, την ταχύτητα, την τιμιότητα και την στοχοπροσήλωση, καθώς η νικητήρια ομάδα είναι αυτή που θα καταφέρει να τοποθετήσει τις πέτρες της όσο πιο κοντά γίνεται στο στόχο. Η Νίκη τότε βάζει στόχο να ιδρύσει την πρώτη Εθνική Ελλάδος curling (εξ ου και το όνομα της σειράς).
Η ιστορία δεν αργεί να ξεδιπλωθεί. Ο περίγυρος της την αντιμετωπίζει ως αλαφροΐσκιωτη, τα παιδιά της αναρωτιούνται τι έχει πάθει, μέχρι και η αδερφή της δεν μπορεί να αντιληφθεί τη στροφή των 180 μοιρών της. Τα εμπόδια πολλά και τραγελαφικά. Το άθλημα είναι οριακά άγνωστο στην Ελλάδα με αποτέλεσμα σχεδόν κανένας να μην την παίρνει στα σοβαρά, η Ελληνική Ομοσπονδία curling υπάρχει μόνο στα χαρτιά, αφού τα χρήματα για τη δημιουργία της τα έχουν καταχραστεί ένας επιχειρηματίας-απατεώνας με τη γυναίκα του, ενώ η οποιαδήποτε σκέψη περί πληρωμής των προπονήσεων απορρίπτεται εξ αρχής, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την όποια εύρεση ενδιαφερομένων.
Το πείσμα της Νίκης όμως είναι τέτοιο, που δεν αργεί να διαψεύσει όλα τα προγνωστικά και μετά από σκληρή προσπάθεια καταφέρνει να φτιάξει την πρώτη (αληθινή και υπαρκτή) Εθνική Ελλάδος curling, αποτελούμενη από τη Νίκη Αγγελίδου (Σμαράγδα Καρύδη), Φρόσω Αγγελίδου (Κωνσταντίνα Μιχαήλ), Φοίβη Παπαδάτου (Κατερίνα Παπουτσάκη) και Στάλω Θεοφιλάκτου (Μαριέλλα Σαββίδου), με προπονητή το Χρήστο Μελίτη (Γιώργος Καπουτζίδης). Τέσσερις ετερόκλητες γυναίκες, που εκτός από το curling τις ένωσε η απουσία στόχου και η χωρίς νόημα καθημερινότητα τους.
Η «Εθνική Ελλάδος», όμως, δεν διαδραματίστηκε μονάχα στο παγωμένο γήπεδο. Αντίθετα, έθιξε με άπειρο σεβασμό, λεπτότητα και προσεκτικό χειρισμό ζητήματα που αναδύονταν ή και που προϋπήρχαν στην ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία που κρύβει με μεγάλη ευκολία και περίσσιο ταλέντο κάτω από το χαλί, οτιδήποτε της φαίνεται ξένο ή διαφορετικό ή δύσκολα διαχειρίσιμο.
Είδαμε πως τα παιδικά όνειρα μπορεί να περιέχουν διαστημόπλοια, πριγκίπισσες και πολυτελείς άμαξες, ενώ τα ενήλικα μπορεί να ζητούν απλώς χρήματα για να πληρώσουν το ρεύμα, το τηλέφωνο, τα φροντιστήρια των παιδιών. Καταλάβαμε πόσο λαμπεροί φαίνονται οι ηθοποιοί επί σκηνής και πόσο τρωτοί και ευάλωτοι (όπως όλοι μας), με ασταθείς ερωτικές σχέσεις μπορεί να είναι κάτω από αυτή. Ανατριχιάσαμε βλέποντας τη δύναμη, αλλά και τις δυσκολίες μιας μαμάς που μεγαλώνει ένα παιδί σε αναπηρικό αμαξίδιο σε μια χώρα που τα άτομα με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίζονται πολλές φορές ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Το βλέμμα μας σκοτείνιαζε κάθε που οι ναζιστικές σημαίες πλήθαιναν στο δωμάτιο του Παντελή, του γιού της Φρόσως, τη στιγμή που η ίδια όταν έκλεινε το κομμωτήριο έπαιζε χαρτιά με τις φίλες της που δεν είχαν ελληνική υπηκοότητα. Αντιληφθήκαμε πως τα παιδιά που ζουν σε κακοποιητικά περιβάλλοντα είναι πανεύκολο να υιοθετήσουν βίαιη συμπεριφορά, μιας και αυτό τους είναι γνώριμο. Θέλαμε να φωνάξουμε «Γιατί; Είναι άδικο!» κάθε φορά που ο Χρήστος Μελίτης με τον σύντροφο του έρχονταν αντιμέτωποι με τους ομοφοβικούς γείτονες τους. Και τα μάτια μας γέμιζαν δάκρυα χαράς με τον τρόπο ζωής που είχε διαλέξει η Στάλω ή κάθε φορά που η Εθνική Ελλάδος τα κατάφερνε στους αγώνες.
Η «Εθνική Ελλάδος» κατάφερε να συνθέσει το παζλ της ελληνικής κοινωνίας όπως αυτή είναι, όχι όπως θα θέλαμε ή θα ελπίζαμε να είναι. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η πυγμή, η αλληλεγγύη, η σκληρή δουλειά, η δύναμη του όχι, η επιμονή για την αποκατάσταση της αλήθειας, η ψυχική ασθένεια, το μίσος, ο έρωτας, το άγχος για αυτή τη νέα συνέντευξη για δουλειά που πιθανόν θα σε βγάλει από το οικονομικό σου τέλμα. Όλα είναι εκεί. Σε τόση δόση ώστε το κάθε επεισόδιο να έχει να σου διδάξει κι από κάτι. Γιατί μπορεί η σειρά να κόπηκε απότομα και πολλά ερωτήματα αναφορικά με την πλοκή να έμειναν αναπάντητα, όμως σίγουρα ήταν από τις σειρές που προσέδωσαν αυτό που έλειπε στη μικρή οθόνη. Ρεαλισμό και μια κάποια αλήθεια!
