Του Γιώργου Πασσά,
Ένα βήμα πριν το τέλος, τώρα, που, αν και ασθμαίνοντας, συνεχίζουμε να βαδίζουμε όρθιοι, βλέποντας τουλάχιστον τη γραμμή του τερματισμού, εξακολουθεί, μετά από έναν και πλέον χρόνο πανδημίας και περιοριστικών μέτρων, να μην υπάρχει απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικού φάσματος ένα κοινό κάλεσμα, μία συνασπισμένη πρόσκληση του κόσμου σε εμβολιασμό. Αντιθέτως, ακόμη υπάρχουν πολιτευόμενοι που πλαγίως προσπαθούν να προκαλέσουν ανωμαλία, να σπείρουν με αθώο ύφος την αμφιβολία και να καρπωθούν το μέγιστο πολιτικό όφελος από τη συνωμοσιολογική αμφισβήτηση. Σκοπίμως; Από αμέλεια ή αφέλεια; Μικρή διαφορά έχει. Γιατί όμως;
Προκειμένου να μπορέσει κανείς να απαντήσει εμπεριστατωμένα στο συγκεκριμένο ερώτημα, οφείλει να αναλογιστεί τις πραγματικές περιστάσεις, οι οποίες δεν είναι άλλες από τις εξής: η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως πλέον πρόδηλα αποδεικνύουν οι τελευταίοι 12-14 μήνες, δυσκολεύεται αρκετά να ασκήσει με ορθό τρόπο αντιπολίτευση, να κάνει ουσιαστικές, μα κυρίως ρεαλιστικές, αντιπροτάσεις επί του κυβερνητικού σχεδιασμού και, μέσω αυτών, να συγκεντρώσει τους υποστηρικτές του κέντρου (ή και αριστερότερα), ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις αυτό που τόσο ποθεί, ήτοι την πρωθυπουργική καρέκλα. Επομένως, είτε ο πήχης τοποθετηθεί ψηλά, δηλαδή υπό το πρίσμα ενός επιδιωκόμενου εκλογικού θριάμβου, είτε πάλι αρκετά χαμηλότερα, στο πλαίσιο δηλαδή της απλής πολιτικής και κομματικής επιβίωσης, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι αναγκασμένο να καταφύγει σε άλλες μεθόδους, εμμέσως ή αμέσως: τη φωνή, τον δρόμο ή, εν προκειμένω και πολύ βολικά, τη συνωμοσιολογία.
Από τον Νοέμβριο, λίγες ημέρες προτού τα πρώτα εμβόλια περάσουν τα ελληνικά σύνορα, ο κ. Τσίπρας δήλωνε χαρακτηριστικά, πως «ο κ. Μητσοτάκης πουλάει ελπίδα, λέγοντας πως έχει δήθεν εξασφαλίσει, και μάλιστα δωρεάν, ένα εμβόλιο που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί». Η στάση, πάντως, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στην πανδημία συνάγεται άμεσα και από άλλες τοποθετήσεις του, όπως όταν δήλωσε, σε ερώτηση σχετικά με την επιδημιολογική και υγειονομική επιβάρυνση ελέω των διαδηλώσεων, οι οποίες, στο διάστημα 25/01/2021 – 25/04/2021, έφτασαν τις 1.687 (!) σε όλη την επικράτεια, πως «βεβαίως, αποδέχομαι το ρίσκο». Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η πλέον πρόσφατη δήλωση περί «ξεστοκαρίσματος», αναφορικά με τη χορήγηση εμβολίων της Astra Zeneca στις πιο νεαρές ηλικιακές ομάδες. Παρά το γεγονός, ότι το δεύτερο κόμμα της χώρας μας διαρκώς χειρίζεται με περίσσεια δεξιοτεχνία πάσης φύσεως οπτικοακουστικό υλικό, προκειμένου να προωθήσει την πολιτική του ατζέντα, επιδεικνύοντας ταυτοχρόνως ολοένα και περισσότερο τη δυναμική που έχει στα λαϊκά στρώματα, καλώντας σε κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις κ.ο.κ., φαίνεται να αδυνατεί να κάνει το απλούστατο και αναμφίβολα το σπουδαιότερο, να παροτρύνει ευθαρσώς τους πολίτες να εμβολιαστούν το συντομότερο δυνατόν.
Οι κακές γλώσσες θα έλεγαν, πως ο ΣΥΡΙΖΑ σκοπίμως δεν κινητοποιεί τον κόσμο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο, για το λίγο διάστημα που μπορεί να το πράξει ακόμα, τα οφέλη της ανωμαλίας, τακτική που παγίως ακολουθούν κόμματα που υιοθετούν στάσεις και ρητορικές αντίστοιχες με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ, λαοφιλείς εκ πρώτης όψεως, μη ρεαλιστικές εκ δεύτερης, ιδίως δε όταν πρόκειται όχι για κόμμα αρχών, αλλά για ένα κόμμα αρχής· όχι δηλαδή συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης, αλλά αφηρημένης ένταξης σε έναν πολιτικό χώρο, ένα κόμμα πάντοτε πρόθυμο να κάνει το παν για την κατάληψη της εξουσίας, ακόμη και εάν «αναγκαστεί» να πλεύσει κατά πολύ έξω από τα ιδεολογικά του νερά.
Μία τέτοια άποψη μπορεί να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο εάν αναλογιστεί κανείς επιπλέον τις απαντήσεις που δόθηκαν από το κόμμα κατόπιν της κατακραυγής για τις δηλώσεις περί ξεστοκαρίσματος, με αποκορύφωμα αυτές του Νάσου Ηλιόπουλου, ο οποίος έσπευσε να κατηγορήσει εκ νέου την κυβέρνηση για «όψιμο ενδιαφέρον» προς τους νέους, διότι, όπως λέει ο ίδιος, το νυν ενδιαφέρον έρχεται σε αντιδιαστολή με τη «στοχοποίηση» αυτών ως υπαιτίων για την εξέλιξη της πανδημίας. Γίνεται έτσι φανερό πως δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρχε και στις προηγούμενες δηλώσεις, καμία ανάκληση, αλλά αντιθέτως η γραμμή του κόμματος παραμένει εμμένουσα στα πεπραγμένα της ή, εν προκειμένω, τα δεδηλωμένα της, αρνούμενη να παραδεχθεί επ’ ουδενί πως έσφαλε.
Παρ’ όλα αυτά, είμαι βέβαιος, πως τέτοιες δηλώσεις δεν γίνονται σκόπιμα, ούτε είναι σε καμία περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα κατά του εμβολιασμού. Αντιθέτως, οι δηλώσεις αυτές, απολύτως ακούσιες, μπορούν να νοηθούν ως παράπλευρες απώλειες, μερικές «αστοχίες», όπως ενίοτε χαρακτηρίζονται τέτοιου είδους φάλτσα από μεμονωμένα κομματικά στελέχη, ως αποτέλεσμα ενός σαφούς τυχοδιωκτισμού, ενός αρνητισμού που υπάρχει ριζωμένος στο DNA του κόμματος και τον οποίο κανείς δεν θέλει να αποτάξει, μιας και αυτός είναι που πέτυχε έναν ευρύτατο προσηλυτισμό, εδραιώνοντας το κόμμα στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο. Τέτοιου είδους δηλώσεις είναι ίσως, με άλλα λόγια, η απόδειξη πως το κόμμα, αν και άλλως υπαγορεύουν οι ευθύνες που αναγκαστικά επωμίζεται ως μεγάλη πλέον κομματική δύναμη, αδυνατεί να αντισταθεί στην ευκαιριακή ωφέλεια, στην ίσως όχι ενεργητική, αλλά έστω παθητική σύμπνοια με αρκετά προβληματικές κοινωνικές ομάδες, όπως αυτές των συνωμοσιολόγων και των αντιεμβολιακών, αντισελφτεστικών, αντιτάδε, αντιδείνα, οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν πιθανή πελατεία, όπως ακριβώς συνέβη, για παράδειγμα, στο δημοψήφισμα του ΟΧΙ, όταν η βοήθεια των κατά τ’ άλλα ιδεολογικά διάφορων ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής, όπως και όλων των αντιευρωπαϊστών, ήταν παραπάνω και από υπερπολύτιμη.
Ακριβώς, όμως, λόγω του πρόσκαιρου και ευκαιριακού χαρακτήρα των πολιτικών επενδύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αντιστοίχως περιστασιακή θα είναι και η υποστήριξη που μπορεί να λάβει. Στα μάτια μου, το κόμμα φαντάζει καταδικασμένο όχι ακόμη στην αφάνεια, αλλά στο μεταίχμιο μεταξύ τριτοτέταρτου και κόμματος εξουσίας, με μεγάλο κερδισμένο τη Νέα Δημοκρατία, η οποία δύναται με τους κατάλληλους πολιτικούς χειρισμούς να κάνει περίπατο τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη, ίσως αυτή είναι και μία χρυσή ευκαιρία για την ανανέωση της πολιτικής σκηνής, την ανάδειξη νέων δυνάμεων, όπως σίγουρα μία χρυσή ευκαιρία είναι και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τη σειρά του οφείλει αναπόφευκτα να αλλάξει πρόσωπα, ώστε να απασχολήσει ξανά τον πολίτη και την επικαιρότητα και, αν πράξει τα δέοντα, να διεκδικήσει δυναμικά τη διακυβέρνηση της χώρας.
