Της Καλλιόπης Τσιπλαντώνη,
Η Μαρία Πολυδούρη, γεννημένη την 1η Απριλίου 1902, ήταν Ελληνίδα ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής. Τοποθετείται στη γενιά των νεορομαντικών ή παρακμιακών Ελλήνων ποιητών του Μεσοπολέμου, μαζί με ονόματα, όπως του Τέλλου Άγρα, του Κώστα Καρυωτάκη, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Κώστα Ουράνη.
Ήταν κόρη του φιλόλογου Ευγένιου Πολυδούρη, με καταγωγή από τη Νέδουσα Μεσσηνίας, και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με έντονο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του φεμινισμού. Πήγε γυμνάσιο στην Καλαμάτα, ενώ είχε παρακολουθήσει μαθήματα σε σχολεία του Γυθείου, των Φιλιατρών και του Αρσάκειου Αθηνών. Το 1916 δημοσίευσε το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» στο περιοδικό Οικογενειακός Αστήρ, το οποίο είναι σαφώς επηρεασμένο από τα μανιάτικα μοιρολόγια, που άκουγε στο Γύθειο.
Το 1918, σε ηλικία 16 ετών, διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας, έπειτα από διαγωνισμό, ενώ ταυτόχρονα έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για τον φεμινισμό. Το 1920 έχασε και τους δυο γονείς της. Πρώτος έφυγε ο πατέρας της και σαράντα μέρες αργότερα η μητέρα της. Μετά από δύο χρόνια, μετατέθηκε στη Νομαρχία Αττικής, ενώ είχε ήδη γραφτεί στη Νομική Σχολή Αθηνών. Τότε, γνώρισε τον Κώστα Καρυωτάκη, ο οποίος θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στη ζωή της όσο και στο έργο της. Οι δυο τους ερωτεύτηκαν παράφορα και η ίδια δημοσίευσε στίχους που αναφέρονταν σε εκείνον στα περιοδικά Έσπερος (Σύρου), Ελληνική Επιθεώρησις, Πανδώρα, Παιδική Χαρά και Εύα. Το καλοκαίρι του 1922, ο Καρυωτάκης μαθαίνει ότι έχει σύφιλη και της ζητά να χωρίσουν. Εκείνη, όμως, του ζητάει να παντρευτούν χωρίς να κάνουν παιδιά, αλλά ο Καρυωτάκης όντας περήφανος δεν δέχεται τη θυσία της. Έτσι, η Μαρία αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του, ενώ τελικά πιστεύει ότι χρησιμοποίει την αρρώστια του, για να την απομακρύνει.
To 1924 εγκατέλειψε τις σπουδές της στη Νομική και γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Κουναλάκη. Την ίδια χρονιά, συναντά τον δικηγόρο Αριστοτέλη Γεωργίου, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από το Παρίσι. Αρραβωνιάστηκαν το 1925, όμως η καρδιά της Πολυδούρη άνηκε πάντα στον Καρυωτάκη, τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ.
Το 1926 εμφανίστηκε σε παράσταση του Νικοντέμι «Το Κουρέλι», ενώ διαλύει τον αρραβώνα της με τον Γεωργίου και μεταφέρεται στο Παρίσι, όπου ξεκίνησε μαθήματα ραπτικής. Δυστυχώς, όμως, αναγκάστηκε να διακόψει τα μαθήματα και να επιστρέψει στην Αθήνα, καθώς έπασχε από φυματίωση. Εισήχθη στο τότε σανατόριο «Σωτηρία» όταν έλαβε τα τραγικά νέα, ότι ο αγαπημένος της Κώστας Καρυωτάκης είχε αυτοκτονήσει. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της, πρόλαβε να εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Τρίλλιες που σβύνουν» (1928) και «Ηχώ στο χάος» (1929).
Η φυματίωση τελικά την κατέβαλε και η Μαρία Πολυδούρη αφήνει την τελευταία της πνοή στις 29 Απριλίου 1930 μετά από ενέσεις μορφίνης, που της πέρασε ένας φίλος της στην Κλινική Καραμάνη. Υπάρχει προς τιμήν της το Βραβείο Ποίησης «Μαρία Πολυδούρη», το οποίο προκηρύσσει ετησίως ο Δήμος Καλαμάτας, η Κοινωφελής Επιχείρηση «Φάρις» και ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Μεσσηνίας για έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή σε πανελλήνια κλίμακα.
