Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Η Μαριέττα Μινώτου ήταν γνωστή για τη λογοτεχνική πένα της στα ελληνικά γράμματα, όπως επίσης και για το πάθος που έτρεφε για την ανθρωπολογία και τη λαογραφία. Αποκαλούνταν πολλές φορές «Επτανήσια» ή «Χειραφετημένη», αφενός για την αγάπη που έτρεφε για τα Επτάνησα, από όπου και καταγόταν, αφετέρου για την υποστήριξη που έδειχνε στο φεμινιστικό κίνημα της εποχής της.
Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1900 στη Ζάκυνθο. Η οικογένειά της ήταν αριστοκρατική και αρκετά ευκατάστατη. Η εκπαίδευση και η μόρφωση, που έλαβε, περιορίστηκε παραδόξως μονάχα σε ιδιωτικά μαθήματα στο σπίτι της. Η πρώτη της παρουσία στη γραφή γίνεται με το περιοδικό Εύα Νικήτρια το 1921, με το οποίο και έδωσε τον λόγο σε γυναίκες της εποχής της να μιλήσουν για την καταπίεση, που ένιωθαν αλλά και για τον αγώνα για τα εκλογικά δικαιώματα. Έκτοτε συνέβαλε με τη δράση της κατά πολύ στη διαμόρφωση του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα.
Από νωρίς, παρουσίασε ένα ενδιαφέρον και μια ιδιαίτερη αγάπη για τη λαϊκή κουλτούρα. Κατέγραψε και προσπάθησε να διασώσει τραγούδια και λαϊκές αφηγήσεις της Ζακύνθου και του λαϊκού πολιτισμού των Επτανήσων. Το 1927 ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Ιόνιος Ανθολογία, με πληθώρα σημαντικών κειμένων, που εξέδιδε ο άνδρας της, ιστορικός Σπύρος Μινώτος, με τον οποίο είχε παντρευτεί το 1925. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξέδωσε το περιοδικό Επτανησιακά Γράμματα, ενώ έγραφε άρθρα σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, πάντα στη δημοτική.
Το 1931 μετακόμισε στην Αθήνα. Εκεί έζησε για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν το 1936 πήρε διαζύγιο, ενώ ποτέ δεν σταμάτησε να εξερευνάει τον πολιτισμό των αγαπημένων της Επτανήσων.
Η Μαριέττα Γιαννοπούλου-Μινώτου πέθανε σαν σήμερα, στις 27 Απριλίου 1962, στην Αθήνα.
