Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Δεν είμαστε συντηρητικοί και βουτηγμένοι στην ναφθαλίνη όσοι καταδικάζουμε τις εικόνες συνωστισμού στις πλατείες. Δεν είμαστε φερέφωνα κανενός, ούτε πέφτουμε σε καμία παγίδα κοινωνικού αυτοματισμού -όπως μου έχουν πει μερικοί ιδεοληπτικοί φίλοι που βλέπουν παντού φαντάσματα. Πολύ απλά αναγνωρίζουμε την ευθύνη που βαρύνει τις πλάτες μας και καταδικάζουμε τον «ζαμανφουτισμό» εκείνων που προτιμούν να γίνουν λιώμα ένα βράδυ στην πλατεία, παρά να προστατεύσουν την κοινωνία. Είμαστε κουρασμένοι -και- από την ανευθυνότητα που επιδεικνύουν καθημερινά ορισμένοι από τους νέους συμπολίτες μας -ναι για εμάς μιλάω, τον ανθό της κοινωνίας που θα φέρει την αλλαγή. Η αλλαγή δεν θα έρθει από το μοχίτο, την ζέστη μπύρα σε πλαστικό ποτήρι που αργότερα θα πετάξεις στον δρόμο και τα τσιφτετέλια πάνω στα καπό των αυτοκινήτων. Πραγματικά, αναρωτιέμαι και απευθύνω τον λόγο σε όσους έχουν πάρει μέρος σε τέτοιες εκδηλώσεις αφροσύνης: καταφέρατε να ξεκουραστείτε από «την κούραση της καραντίνας», να κοινωνικοποιηθείτε, να φέρετε την μεγάλη ανατροπή; Ή το μόνο που καταφέρνετε είναι να στέλνετε περισσότερους ανθρώπους στην εντατική, να πιέζετε το ΕΣΥ, να καθυστερείτε το άνοιγμα της οικονομίας και να στερείτε από τους ανθρώπους γύρω σας και το υπέρτατο αγαθό της ζωής αλλά και το δικαίωμά τους στην εργασία; Να μου συγχωρήσετε την σκληρή και συναισθηματικά φορτισμένη γλώσσα…
Και προφανώς δεν υιοθετώ καμία άποψη περί «συλλήβδην κακής και ανεύθυνης νεολαίας» ούτε κουνάω το δάχτυλο, ούτε και καταλογίζω την ευθύνη αποκλειστικά στους νέους -δεν είναι αυτός ο ρόλος μου, άλλωστε. Καλώ όσους με διαβάζουν αυτή την στιγμή να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποδείξουν ότι εμείς είμαστε εκείνοι που θα διορθώσουν τα κακώς κείμενα και όχι εκείνοι που θα παραδώσουν έναν χειρότερο κόσμο σε όσους έρχονται. Και θέλω, πραγματικά, να πιστεύω ότι είμαστε πολλοί εμείς που πιστεύουμε στην πρόοδο, την εξέλιξη, την αριστεία και σε όσες συμπεριφορές τις συνοδεύουν. Και είναι κρίμα να αμαυρώνεται η εικόνα μιας ολόκληρης γενιάς, επειδή -αν και πλειοψηφία- αρκετά συχνά σιωπούμε.
Αυτός ο «ωχαδερφισμός» της πλατείας, βέβαια, δεν εκδηλώνεται ούτε πρώτη φορά ούτε μόνο σε αυτό το επίπεδο. Έντονα πλανάται στην ατμόσφαιρα, θα έλεγε κανείς, η αδιαφορία των νέων για την πολιτική, ενώ τα σχόλια «ρε, σαν 50αρης σε καφενείο κάνεις» δίνουν και παίρνουν. Και αυτά τα σχόλια δεν δίνουν και παίρνουν επειδή πάντοτε χρησιμοποιείται ξύλινη πολιτική γλώσσα ή στερεοτυπικές φράσεις ούτε επειδή αναζωπυρώνεται το μετεμφυλιακό κλίμα. Δίνουν και παίρνουν, επειδή μερικές φορές είναι δύσκολο να αντιληφθούν ότι ο μόνος τρόπος να πάρουν σάρκα και οστά όλες αυτές οι θεωρητικές ιδέες που έχουμε στο νου μας είναι μέσω της ψήφου μας σε ένα κόμμα. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί το πολίτευμα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και νομίζω πως αυτό πρέπει να καταστεί άμεσα σαφές, ώστε να πάψει να είναι θέμα «τζιζ» η ένταξη ενός νέου σε ένα κόμμα.
Δεν θα πω ποιο δρόμο να ακολουθήσετε. Η μόνη μου ευχή είναι να παραμένουμε ενεργοί, να ενημερωνόμαστε, να επιδεικνύουμε ευθύνη, να κυνηγάμε την κορυφή, να αριστεύουμε. Α! Και όλα να μας πηγαίνουν δεξιά.
