Της Μαριλίνας Γερασίμου,
Όλα ξεκίνησαν στο Λύκειο, όταν δανειζόμασταν τα φούτερ των συμμαθητών μας και περνούσαμε όλη τη μέρα φορώντας τα. Πρώτα ήταν αυτό, μετά ήρθε ένα φαρδύ, αντρικό πουκάμισο, ένα boyfriend τζιν, μια αντρική αθλητική μπλούζα για τρέξιμο. Και από την άλλη μεριά, άντρες με ζωηρόχρωμα πάνινα παπούτσια, polo μπλουζάκια στις αποχρώσεις του ροζ και μακριά μαλλιά πιασμένα σε ένα messy bun. Εικόνες συνηθισμένες πλέον οι οποίες φανερώνουν μια έντονη αλληλεπίδραση ανάμεσα στο γυναικείο και το αντρικό στυλ.
Αυτό είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο, καθώς πλέον η καθημερινότητα ενός άνδρα και μιας γυναίκας δεν διαφέρει και τόσο πολύ: και οι δύο είναι εργαζόμενοι, είναι γονείς, βγαίνουν, σπουδάζουν, γυμνάζονται, ταξιδεύουν. Είναι επόμενο και τα ρούχα τους να μη διαφέρουν πια τόσο πολύ. Η ισορροπία που έχει επέλθει ανάμεσα στα δύο φύλα και τους ρόλους τους αποτυπώνεται και στις στυλιστικές τους επιλογές. Ανέκαθεν η μόδα ακολουθούσε τις αλλαγές στην κοινωνία· πολλές φορές τις προκαλούσε και η ίδια. Δεν θα μπορούσε επομένως να παραβλέψει αυτήν την αλλαγή στη δυναμική της σχέσης των δύο φύλων, που όσο περνάει ο καιρός προσεγγίζει με αποφασιστικά βήματα την απόλυτη ισορροπία, η οποία καλεί για ισότητα σε όλους τους τομείς, ακόμα και στη μόδα.
Γυναίκες δυναμικές και άντρες που δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους, κατέχουν επομένως μια ισάξια θέση και μοιράζονται τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των ρούχων. Οι εποχές που οι γυναίκες ταυτίζονταν με τις θηλυκές φούστες και οι άντρες με σοβαρά, σκουρόχρωμα κουστούμια, έχει ευτυχώς παρέλθει. Πλέον, τα ρούχα δεν χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους· αντίθετα οι άνθρωποι επιλέγουν το στυλ που θα ντύσει την προσωπικότητά τους. Και παρόλο που ολόκληρη η βιομηχανία της μόδας -από τα fashion weeks μέχρι και την πιο μικρή boutique- είναι στημένη πάνω στη διαφοροποίηση σε menswear και womenswear, τον τελευταίο καιρό υπάρχει μια τάση υπέρβασης των ορίων των δυο αυτών κατηγοριών.
Αυτό σημαίνει πως πλέον τα ρούχα απευθύνονται και στα δύο φύλα χωρίς κανέναν περιορισμό. Και γιατί αυτό είναι τόσο σημαντικό; Γιατί ενώ οι γυναίκες έχουν καταφέρει να «κλέψουν» στοιχεία από το αντρικό στυλ και πλέον είναι συνηθισμένο να βλέπουμε γυναίκες με αυστηρά κουστούμια, μοκασίνια ακόμα και γραβάτες, το αντίθετο, δηλαδή άντρες με ρούχα τα οποία έως τώρα θεωρούνταν αμιγώς θηλυκά, σπάνια θα το δούμε να συμβαίνει, κυρίως σε shows και περιοδικά και σίγουρα όχι σε περιβάλλον εργασίας. Φαίνεται όμως πως ακόμα και αυτά τα ταμπού αρχίζουν να υποχωρούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εικόνα του Harry Styles να φοράει ένα φόρεμα Gucci στο εξώφυλλο της Vogue τον περασμένο Δεκέμβριο η οποία, αν και προκάλεσε αντιδράσεις, έφερε με τον πλέον κατάλληλο τρόπο στην επιφάνεια το ζήτημα της ρευστότητας στο στυλ. Αυτή η εικόνα-statement απέδειξε πως η unisex μόδα κερδίζει έδαφος ακόμη και στην υψηλή ραπτική.
Όσο περνάει λοιπόν ο καιρός τα unisex ρούχα αρχίζουν και εκφράζουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Από φαρδιά blazers, υφασμάτινα παντελόνια και μαλακά τζιν που μπορούν να φορεθούν και από άνδρες και από γυναίκες, μέχρι και παπούτσια, αυτή η νέα τάση φαίνεται να κατακλύζει το χώρο της μόδας τόσο μέσα από τα νέα brands που αναδύονται όσο και μέσα από τους ήδη υπάρχοντες κολοσσούς του fast fashion. H σουηδική H&M, για παράδειγμα, από το 2017 μέχρι και σήμερα λανσάρει σχεδόν κάθε χρόνο μια αποκλειστική unisex κολεξιόν η οποία γίνεται δεκτή κάθε φορά με ενθουσιασμό. Και πέρα από αυτήν την ανταλλαγή μεταξύ γυναικών και ανδρών, άνθρωποι που χαρακτηρίζονται ως «gender-bending», «gender-neutral» και «gender-fluid» αποτελούν ένα νέο κύμα έμπνευσης και δημιουργίας της unisex μόδας. Σε αυτήν την περίπτωση, τα non-gender ρούχα δεν αποτελούν απλώς μια στιλιστική επιλογή, αλλά και έναν καθρέφτη της προσωπικής αναζήτησης και της ταυτότητας των ανθρώπων που τα επιλέγουν.
Τη στιγμή, λοιπόν, που ολόκληρη η βιομηχανία της μόδας αναδιοργανώνεται, φαίνεται πως περνάμε από μια εποχή σιωπηλής ανταλλαγής στοιχείων σε μια ανοιχτή ένωση των γυναικείων και των αντρικών ρούχων. Ανεξάρτητα από το αν τα fashion weeks εξακολουθούν να διακρίνονται σε men’s και women’s, η βιομηχανία στο σύνολό της κάνει αποφασιστικά βήματα προς την μείωση του gender-specific ντυσίματος. Σε μαγαζιά όπως το Machine-A στο Soho του Λονδίνου οι ιδιοκτήτες δείχνουν τον τρόπο, καθώς εμπορεύονται γυναικεία και αντρικά ρούχα χωρίς διαχωρισμό, με αποτέλεσμα οι πελάτες να μην ξέρουν τι από τα δύο κοιτάνε. Και ως εκ τούτου, δεν το σκέφτονται καν.
Σήμερα, δεκαετίες αφότου μεγάλοι σχεδιαστές όπως ο Gaultier και η Vivienne Westwood, παρουσίασαν για πρώτη φορά άντρες με φούστες, είναι ισχυρότερο από ποτέ το αίσθημα πως το κοινωνικό στίγμα που συνοδεύει τα τακούνια και τα φορέματα θα μπορούσε να παραμερισθεί, σε έναν ιστορικό συγχρονισμό της απελευθέρωσης της μόδας και της αποδοχής της ταυτότητας του καθενός από την κοινωνία, κάτι που για αρκετό καιρό φάνταζε απίθανο. Και φυσικά, όταν μιλάμε για unisex ρούχα, δεν πρόκειται απλά για άνετα, ουδέτερα ρούχα που «κρύβουν» την ταυτότητα και το φύλο τους, αλλά για ρούχα που αποδέχονται και οικειοποιούνται χαρακτηριστικά με υπερηφάνεια, όπως με υπερηφάνεια τα φοράνε και οι άνθρωποι που τα επιλέγουν.
