Της Ιωάννας Λυμιώτη,
Η νέα ιταλική ταινία του Netflix, που σηματοδοτεί την επιστροφή της Σoφία Λόρεν στη μεγάλη οθόνη, έπειτα από 12 χρόνια, έχει ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών θεατών. Πρόκειται για την τρίτη κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος “The Life Before Us” του Romain Gary σε σκηνοθεσία του γιου της Σοφία Λόρεν, Εντουάρντο Πόντι.
Η ταινία ακολουθεί τα βήματα του δωδεκάχρονου Μομό (Ibrahima Gueye), ενός ορφανού αγοριού από τη Σενεγάλη που ζει ως προστατευόμενος ενός γιατρού στην Ιταλία. Οι τραγικές εμπειρίες που έχει βιώσει ο Μομό του έχουν στερήσει την παιδικότητά του και τον έχουν οδηγήσει να αναζητήσει δουλειά σε έναν έμπορο ναρκωτικών. Όταν τα βήματά του συναντηθούν με αυτά της Μαντάμ Ρόζα (Sophia Loren), μιας ηλικιωμένης Εβραίας, επιζήσασας από το Ολοκαύτωμα, που φιλοξενεί παιδιά σε ανάγκη, θα δημιουργηθεί ένας ιδιαίτερος δεσμός. Αν και στην αρχή οι δυο τους δυσκολεύονται να βρουν σημείο επαφής, στη συνέχεια θα αντιληφθούν τα κοινά που τους συνδέουν και το μικρό αγόρι θα ανακαλύψει στη γυναίκα αυτή αλλά και στα παιδιά που φιλοξενούνται σπίτι της την τρυφερότητα που είχε στερηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Με τη σειρά του, θα της προσφέρει τη συντροφιά και τη βοήθεια που η ίδια έχει ανάγκη στη μοναχική κατάσταση που βρίσκεται.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι βάσεις στις οποίες στηρίζεται το σενάριο είναι πολύ περπατημένες. Πολλές ταινίες του Χόλιγουντ έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με το ζήτημα της μετανάστευσης, του εργαζόμενου ή ορφανού παιδιού, καθώς και με το Ολοκαύτωμα. Αυτό, όμως, που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη ταινία είναι η εστίαση. Το σενάριο δεν βασίζεται στα παραπάνω κοινωνικά ζητήματα, αλλά τα θιγεί εμμέσως με πολύ λεπτό τρόπο, ενώ επικεντρώνεται στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους χαρακτήρες της ταινίας, με κεντρική αυτή του αγοριού και της Μαντάμ Ρόζα. Στη διάρκειά της παρατηρούμε την ένταση με την όποια η ανθρώπινη τρυφερότητα και βοήθεια μπορούν να επηρεάσουν την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου και να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
Ακόμα, αξιοσημείωτο είναι ότι το ορφανό αγόρι δεν διατηρεί το προφίλ του «αθώου», κατατρεγμένου από τη ζωή παιδιού που αναζητά τη σωτηρία. Πρόκειται για ένα ατίθασο παιδί, το οποίο από μικρό παίρνει τη ζωή στα χέρια του προκειμένου να επιβιώσει. Έχει προβλήματα εμπιστοσύνης κι εκρήξεις θυμού, προκαλώντας μάλιστα συχνά σε άλλους συναισθήματα αντιπάθειας προς το μέρος του. Όπως είναι φυσικό, η απώλεια των γονιών του, η εγκατάλειψη του σχολείου και η ζωή στον δρόμο το έχουν στιγματίσει. Όπως πολλά παιδιά μεταναστών, ο Μομό προσπαθεί να αποκοπεί από τις πολιτισμικές του ρίζες προκειμένου να αφομοιωθεί κοινωνικά. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σεναριακή προσθήκη, καθώς παρουσιάζει τις προσπάθειες της Μαντάμ Ρόζα να επανασυνδέσει το παιδί με τη θρησκεία του και κατ’ επέκταση με τον πολιτισμό του, στέλνοντάς το να μαθητεύσει δίπλα σε έναν μουσουλμάνο έμπορο, που τον φέρνει σε επαφή με το Κοράνι. Όσο το παιδί γνωρίζει τις ρίζες του τόσο ανακαλύπτει την ταυτότητά του, πατάει γερά στα πόδια του και ανοίγεται προς τους άλλους.
Η μαντάμ Ρόζα, από την άλλη, σκιαγραφείται ως μια δυναμική γυναίκα που ακόμη και στην ηλικία της φροντίζει μόνη της όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και τα παιδιά που φιλοξενεί σπίτι της. Ωστόσο, τη δυναμικότητά της έρχονται να αναταράξουν τα επεισόδια άνοιας που αντιμετωπίζει όλο και πιο συχνά, τα όποια συνδέονται με τις βίαιες αναμνήσεις που της έρχονται στο μυαλό από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Στήριγμά της στις δυσκολίες αυτές είναι ο Μομό, αλλά και μια διεμφυλική μητέρα ενός εκ των παιδιών που φιλοξενεί. Η παρουσία της γυναίκας αυτής φέρνει στο προσκήνιο και το ζήτημα αντιμετώπισης των transgender γονέων από την κοινωνία αλλά και από την ίδια τους την οικογένεια. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι τρεις αυτοί χαρακτήρες, που έχουν βιώσει την περιθωριοποίηση -και όχι μόνο- λόγω της διαφορετικότητάς τους, δεν αντιμετωπίζουν επικριτικά ο ένας τον άλλον, αλλά δένονται ακόμα περισσότερο.
Αναμφίβολα, όμως, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών. Ο Ibrahima Gueye, που υποδύεται τον Μομό, αποδίδει εύστοχα τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τις δυσκολίες που βιώνει το νεαρό αγόρι στην προσπάθεια να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον. Χωρίς υπερβολές, ξεδιπλώνει το υποκριτικό ταλέντο του, προκαλώντας στο κοινό από ενδείξεις αντιπάθειας και αγανάκτησης μέχρι συναισθήματα έντονης συμπόνιας και κατανόησης. Από την άλλη, η μαγευτική Σοφία Λόρεν στα 86 της χρόνια παραμένει μια σταρ με όλη τη σημασία της έννοιας. Γνωρίζει πολύ καλά πώς να χειριστεί τον φακό και να μαγνητίσει τους θεατές. Όπως σε κάθε της ταινία, δεν διστάζει να τσαλακωθεί και να προβάλλει μία πιο ευάλωτη πλευρά της. Και μόνο η παρουσία της δημιουργεί μια αίσθηση οικειότητας, αλλά και νοσταλγίας για τον παλιό κινηματογράφο. Τα κοντινά της πλάνα πραγματικά καθηλώνουν, ενώ όλο της το ταλέντο αντανακλάται στο βλέμμα της που από τη μία μοιάζει κενό, ενώ από την άλλη καθρεφτίζει τους πόνους μιας ζωής γεμάτης δυσκολίες.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια ταινία που αξίζει να παρακολουθήσει κάνεις, αν όχι τόσο για το σενάριο, που φαντάζει κάπως κοινότυπο, σίγουρα για την έξυπνη σκηνοθεσία και τις συγκινητικές ερμηνείες των ηθοποιών. Για ακόμα μια φορά η Σοφία Λόρεν θα σας μαγέψει με την εξαιρετική παρουσία της.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Η Ζωή Μπροστά σου (2020), imdb.com, διαθέσιμο εδώ
