Της Μαρίας Λεβέντη,
Το σύνδρομο Τουρέτ αποτελεί μια νευροψυχιατρική διαταραχή με ποικίλες εκφάνσεις. Η πιο συνηθισμένη μορφή είναι το γρήγορο ανοιγοκλείσιμο του ματιού ή άλλες κινήσεις του προσώπου που κάνει ο πάσχων προς ανακούφιση του. Το Τουρέτ συγκαταλέγεται στο ευρύ φάσμα των λεγόμενων «τικ» και δεν διαδραματίζει αρνητικό ρόλο στη νοημοσύνη ή το προσδόκιμο ζωής του ατόμου. Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων με Τουρέτ δεν έχει κάποια σχετική διάγνωση, μιας και το εν λόγω σύνδρομο συνήθως θεωρείται ένα απλό «τικ».
Βέβαια, ακόμα και η χρήση της γλώσσας, κυρίως τα παλαιότερα χρόνια, αποτελούσε σήμα κατατεθέν του Τουρέτ. Ειδικότερα, η έκφραση ενός ατόμου με αισχρές και κοινωνικά μη αποδεκτές λέξεις, η επανάληψη λέξεων που έχουν ειπωθεί προηγουμένως από άλλους ή ακόμα και η επανάληψη λέξεων από το ίδιο το άτομο είναι μερικά από τα συμπτώματα που έχουν καταγραφεί και οι ασθενείς, έχοντας επίγνωση (κάποιες φορές) της ιδιαιτερότητας τους, αυθυποβάλλονται σε μια διαδικασία καταστολής των τικ. Μια διαδικασία αρκετά επίπονη για το άτομο καθώς, όπως προαναφέρθηκε, αυτή η φαινομενικά άσκοπη πράξη σε εκείνους δημιουργεί ένα αίσθημα ανακούφισης.
Ωστόσο, στην εποχή της εύκολης πρόσβασης στην ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν πως αιτία αυτού του φαινομένου είναι η ύπαρξη ενός δαιμόνιου στην ψυχή αυτών των ατόμων. Σε μια εποχή στην οποία θεωρητικά το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού έχει λάβει την υποχρεωτική εκπαίδευση είναι λυπηρό, αν όχι προσβλητικό προς τους πάσχοντες, να πραγματοποιείται μεταλαμπάδευση τέτοιων απόψεων. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας. Επομένως, καλό είναι, πριν προβούμε στην διατύπωση κάθε συμπεράσματος, να ελέγχουμε εάν η διαπίστωση μας είναι ανυπόστατη (τουλάχιστον εάν δεν έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε το προσβλητικό και κακόβουλο σχόλιο). Ένα από τα πλεονεκτήματα του διαδικτύου είναι ο πλουραλισμός, πυλώνας των δημοκρατικών κοινωνιών. Όμως, χρειάζεται να υπάρχει ενσυναίσθηση και η αντίληψη πως κάποιο σχόλιο θα πληγώσει κάποιον συνάνθρωπο μας, ο οποίος μάχεται με κάτι που τυχαία απέκτησε. Δυστυχώς, η προστασία που παρέχει η οθόνη είναι το πάτημα για όλους τους θρασύδειλους, που δια ζώσης ενδεχομένως να μην σχολίαζαν με τον ίδιο καυστικό τρόπο.
Τα αδιάκριτα βλέμματα είναι μια ακόμη νοσογόνος κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωποι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους οι άνθρωποι με αναπηρίες. Ανυπέρβλητο εμπόδιο στην επίτευξη της κοινωνικής συνοχής είναι η περιθωριοποίηση αυτών των ατόμων, όχι με την μορφή της στέρησης των δικαιωμάτων τους (π.χ. εκλέγειν και εκλέγεσθαι), αλλά με την αντιμετώπιση τους ως άτομα ενός κατώτερου θεού που αξίζουν εμπαιγμό και λύπηση. Επιθυμία όλων, αλλά συγχρόνως και αναφαίρετο δικαίωμα μας είναι να εισπράττουμε τον απαιτούμενο σεβασμό από όλους. Τα άτομα με ιδιαιτερότητες έχουν επίγνωση πως διαφοροποιούνται από το κοινωνικό σύνολο και γνωρίζουν πως ορισμένα χαρακτηριστικά τους μοιραία τους διαχωρίζουν από τους τυπικούς ανθρώπους. Γι’ αυτό τον λόγο, καταβάλλουν υπέρμετρες προσπάθειες καταστολής (όπου είναι εφικτό, όπως λόγου χάριν στο Τουρέτ) των στοιχείων αυτών, ώστε να καταφέρουν να ενσωματωθούν στο κοινωνικό σύνολο.
Είναι αρκετά λυπηρό, επομένως, να μην γίνεται αναγνώριση αυτής της προσπάθειας και, όχι μόνο να παρατηρείται παραγκωνισμός αυτών των ανθρώπων, αλλά και τάσεις λοιδορίας για κάτι που τυχαία απέκτησαν. Εάν δεν υπάρχει διάθεση για παροχή βοήθειας ή υποστήριξης αυτών των ανθρώπων, τουλάχιστον ας μην αποτελεί κανείς τροχοπέδη στην ζωή τους, δημιουργώντας τους περαιτέρω προβλήματα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Σύνδρομο Τουρέτ, wikipedia.org, Διαθέσιμο εδώ
