Της Ρένας Δανατζή,
Με 17 σφαίρες, δύο επαγγελματίες δολοφόνοι, αφαίρεσαν τη ζωή του δημοσιογράφου αστυνομικού ρεπορτάζ Γιώργου Καραϊβάζ έξω από το σπίτι του στον Άλιμο πριν από λίγες ημέρες. Η συγκάλυψη της δολοφονίας του είναι πασιφανής, αφού έως σήμερα οι δηλώσεις των κομμάτων και των πολιτικών ομάδων είναι μετριότατες -σχεδόν αδιάφορες-, ενώ κανείς δεν έχει μπει στη διαδικασία να στρέψει το βλέμμα του στο παρακράτος, το οποίο δρα τόσα χρόνια ανενόχλητο και πολλές φορές, δυστυχώς, με τις ευλογίες ανθρώπων υψηλά ιστάμενων στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.
Οι ιστορίες είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, όμως κανείς δεν έχει συγκεκριμένες αποδείξεις για όλα αυτά. Όλοι αρπαζόμαστε από αφορμές και υπονοούμενα και μέσα από μικρές ή μεγάλες ιστορίες φτιάχνουμε σιγά σιγά το παζλ που θέλει ανθρώπους να προσπαθούν να φιμώσουν όσους προσπαθούν να ξεσκεπάσουν κομμάτια της διαφθοράς στην Ελλάδα. Μπαίνουμε στη λογική να υποπτευόμαστε τους πάντες και να πλέκουμε ιστορίες, οι οποίες πολλές φορές φαντάζουν παράλογες. Κάποιοι πιστεύουν ότι η δολοφονία Καραϊβάζ αποτελεί ένα καλό φίμωτρο σε τυχόν έρευνες και αποδείξεις που είχε ο δημοσιογράφος. Άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για τιμωρία προς παραδειγματισμό σε συναδέλφους του. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η κοινωνία έχει γίνει επικίνδυνα καχύποπτη. Θεωρεί πως οποιαδήποτε εγκληματική ενέργεια συνδέεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με πολιτικές σκοπιμότητες. Ακόμα και αν έχει άδικο, το πρόβλημα δεν γίνεται αυτόματα μικρότερο. Το γεγονός ότι υποπτευόμαστε τις κυβερνήσεις, σημαίνει πως για κάποιο λόγο εκείνες έχουν σταματήσει να είναι αξιόπιστες. Έχουν χάσει το ήθος τους, την προσωπικότητά τους και, δυστυχώς, δεν μπορούν να εκφράσουν πλέον την κοινωνία. Όλο αυτό γιγαντώνεται, όταν φαίνεται να υπάρχει συγκάλυψη στην τρομοκρατία. Άλλωστε, ο Καραϊβάζ ήταν ένας δημοσιογράφος ο οποίος δεν «έπαιζε με τη φωτιά». Δεν υπέγραφε ακραία άρθρα, δεν φαινόταν να εξυπηρετεί κάποια πλευρά. Με λίγα λόγια, δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει στόχος.
Η πολιτική εξουσία πρέπει να οργανωθεί και να βρει τρόπο να κερδίσει εκ νέου την εκτίμηση των πολιτών. Όχι μόνο επειδή τίθεται σοβαρό ζήτημα δημοκρατικότητας, αλλά επειδή αργά ή γρήγορα η κοινωνική αντίδραση θα είναι ηχηρή. Και αν κάποιοι θεωρούν ότι τα κρατικά όργανα είναι αναποτελεσματικά, είναι επειδή έχουν υπάρξει αναποτελεσματικά. Και αν κάποιοι θεωρούν ότι η πολιτικοί είναι αναξιόπιστοι, είναι επειδή έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Και αν κάποιοι πιστεύουμε ότι η δολοφονία Καραϊβάζ είναι ένα τεράστιο πισωγύρισμα σε σκοτεινές, άκρως αντιδημοκρατικές εποχές, είναι επειδή αυτό ισχύει.
Περπατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί και κάποιοι κουνιούνται επικίνδυνα. Αργά ή γρήγορα θα πέσουμε όλοι. Φταίμε δεν φταίμε.
