Της Αναστασίας Διαμαντοπούλου,
Ο Σαμ Λέβινσον γράφει και σκηνοθετεί το “Malcom & Marie”, ένα έργο δωματίου γυρισμένο σε πραγματικό χρόνο, με τους πρωταγωνιστές να μεταφέρονται από τον έναν χώρο του σπιτιού στον άλλον και να απαγγέλουν τα λόγια τους σαν να βρίσκονται σε σκηνή θεάτρου. Η ασπρόμαυρη ταινία ξεκινά, όταν ο Τζον Ντέιβιντ Ουάσιγκτον ως Μάλκομ και η κοπέλα του, Μαρί, ρόλο που υποδύεται η Ζεντάγια, γυρνάνε από την προβολή της ταινίας που σκηνοθέτησε ο Μάλκομ, ο οποίος εμφανώς περισσότερο χαρούμενος από τη Μαρί ξεκινά να της λέει για το πόσο «ζαλισμένος» είναι, επειδή η ζωή είναι καλή. Εν τω μεταξύ, η Μαρί, που έχει αφήσει την καριέρα της ηθοποιού στην άκρη, του φτιάχνει Mac&Cheese χωρίς να μιλάει.
Η πλοκή της ταινίας ξεκινά, όταν ο Μάλκομ καταλαβαίνει ότι η κοπέλα του έχει νεύρα και την ρωτάει συνεχώς το γιατί. Μετά από πίεση η Μαρί του λέει ότι το γεγονός ότι ξέχασε να την ευχαριστήσει στην ομιλία του για την ταινία την πλήγωσε, καθώς η ίδια πιστεύει ότι η ταινία βασίζεται πάνω της. Αυτή η μικρή διαφωνία, όμως, που ακολουθεί αυτή την ανακοίνωσή της, δεν αποτελεί τον κύριο καυγά τους. Πιο συγκεκριμένα αποτελεί τη σπίθα πολλών διαδοχικών συγκρούσεων και συμφιλιώσεων ανάμεσα στο ζευγάρι, όπου η κάθε λογομαχία θα σηματοδοτείται από τσιγάρο και επίσκεψη στην τουαλέτα. Πραγματικά, πριν από κάθε καυγά, κάποιος θα πηγαίνει τουαλέτα.
Η παράληψη, λοιπόν, του Μάλκομ να ευχαριστήσει τη Μαρί αρχίζει μία σειρά εξωτερίκευσης χρόνιων προβληματικών συναισθημάτων και σκέψεων, που αναγκάζουν και τους δύο σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις, που στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να γίνουν ποτέ. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές οι συγκρούσεις θα έπρεπε να είχαν τη μορφή διαλόγου και όχι συναισθηματικής κακοποίησης. Οι καυγάδες του ζευγαριού ξεδιπλώνουν τις εσωτερικές ανασφάλειες και σκέψεις των δύο πρωταγωνιστών, που σε ένα υγιές περιβάλλον σχέσης θα έπρεπε να συζητιούνται από την πρώτη στιγμή. Για παράδειγμα, η έλλειψη ζήλιας του Μάλκομ, που μεταφράζεται ως αδιαφορία από τη Μαρί, αποτελεί μία μικρή σκέψη της, που τόσο καιρό στη σχέση τους δεν είχε αναφερθεί ποτέ και τώρα θα προκαλέσει την αφορμή για τον δεύτερο καυγά τους.
Βλέπουμε ένα ζευγάρι, δύο ανθρώπους να ξεσπούν ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς όμως να επέρχεται μία ουσιαστική λύση στα προβλήματά τους στο στάδιο της συμφιλίωσης. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μία περίπτωση που απλά δύο άνθρωποι που είναι μαζί θέλουν να βγάλουν κάποιες σκέψεις από μέσα τους ή αν πρόκειται για ένα προβληματικό ζευγάρι που δεν έχει άλλο μέσο επικοινωνίας πέρα από το να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Και αυτό το λέω, γιατί οι καυγάδες τους δεν περιορίζονται μόνο σε μία απλή παράλειψη ενός «ευχαριστώ» ούτε και στο θέμα της ζήλιας. Όσο περνάει ο χρόνος, στην ταινία βλέπουμε τους καυγάδες να γίνονται πιο έντονοι συναισθηματικά και λέγονται λόγια που δύο άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά ο ένας τον άλλον δεν θα έλεγαν ποτέ.
Στην ουσία, στη συγκεκριμένη ταινία δεν βλέπουμε κάποια διαφορετική πλοκή από αυτήν της ταινίας “Revolutionary Road” και της πιο πρόσφατης ταινίας “Marriage Story”. Ένα ζευγάρι με υποκείμενα προβλήματα και ανεκπλήρωτα όνειρα ξεσπά με αφορμή ένα τυχαίο γεγονός και συναισθήματα που θα έπρεπε να συζητηθούν από την αρχή καταλήγουν να γίνονται και αυτά μικρότερες αφορμές για να ειπωθούν πιο αιχμηρά λόγια, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα αποτελούσαν αφορμή χωρισμού και όχι αφορμή για τουαλέτα, αφού ο Σαμ Λέβινσον αποφασίζει να κλείσει την ταινία του με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Στο τελευταίο πλάνο βλέπουμε το ζευγάρι να στέκεται έξω στον κήπο του σπιτιού, να κοιτάει τη θέα και να μιλάει ύστερα από τον τελευταίο τους τσακωμό, ενώ ο Μάλκομ κάνει την ανάγκη του, υποδηλώνοντας έτσι ένα δεύτερο κύμα καυγάδων ανάμεσά τους.
