Της Κυριακής Μαλλιαρίδου,
Το αισθάνεται περισσότερο από τον καθένα. Μόλις πληροφορείται την ύπαρξή του, αρχίζει να ζει και να προσέχει για δύο. Έχει την ευθύνη να το φέρει υγιές στον κόσμο. Το αγαπάει, πριν καν το κρατήσει στην αγκαλιά της. Κάνει όνειρα γι’ αυτό και χτίζει τις στιγμές που επιθυμεί να περάσουν σαν οικογένεια. Ο λόγος, φυσικά, για την εγκυμονούσα γυναίκα και το έμβρυο. Όμως, όταν όλα αυτά τα συναισθήματα χαράς και ολοκλήρωσης διακόπτονται από μια αποβολή ή έναν θάνατο, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Το χαμόγελο σβήνει και η θλίψη παίρνει τη θέση του. Ένα «γιατί;» βασανίζει και τους δύο γονείς, με τη μητέρα να νιώθει πως ξεριζώθηκε το πιο πολύτιμο κομμάτι της. Τίποτα δεν καθίσταται αρκετό, για να επουλώσει αυτή την πληγή, μόνο ο χρόνος έχει τη δυνατότητα ίσως να την απαλύνει.
Λαμβάνοντας υπόψιν το δικαίωμα των γονιών στο πένθος, δύο χώρες, η Ινδία και η Νέα Ζηλανδία, προέβησαν στην ψήφιση νόμου, σύμφωνα με τον οποίο το ζευγάρι δικαιούται άδεια πένθους. Πρόκειται για μια κίνηση στήριξης, που επικροτείται και είναι αναγκαίο να ακολουθηθεί από όλες τις χώρες. Με αυτό το βήμα, η κυβέρνηση δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπό της, καθώς κατανοεί και σέβεται την άσχημη ψυχική κατάσταση, στην οποία βρίσκονται οι γονείς και γι’ αυτό επιθυμεί να τους παραχωρήσει λίγο χρόνο αποστασιοποίησης από τα καθημερινά καθήκοντά τους, ώστε να απονείμουν τις τιμές που αρμόζουν στο έμβρυο που έχασαν. Ο θρήνος είναι μια λυτρωτική κατάσταση για αυτούς που βιώνουν την απώλεια και πρέπει να αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα για όλους.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μητέρα νιώθει φόβο ή και ντροπή να ζητήσει άδεια, με αιτιολογία αυτό το γεγονός. Θέλοντας να αποφύγει τα αρνητικά σχόλια, επιστρέφει κανονικά στον χώρο εργασίας της, χωρίς να ξεσπά και να θρηνεί. Επομένως, όλη αυτή η θλίψη συσσωρεύεται ενδόμυχα. Ευτυχώς, αυτό το νομοσχέδιο ήρθε για να της δώσει δύναμη και θάρρος και για να της επιτρέψει να πάρει τον χρόνο που της αναλογεί, με σκοπό να βρει τα ψυχικά αποθέματα που κρύβει μέσα της και να μπορέσει συνεχίσει τη ζωή της. Μπορεί αυτή να είναι το πρόσωπο που κυοφορούσε το παιδί, αλλά κι ο σύζυγος έχει όμοια συναισθήματα πόνου και στενοχώριας, για τον λόγο αυτό η άδεια πένθους αφορά και τους δύο. Φυσικά, ο νόμος δεν προβλέπει την αντίστοιχη άδεια σε περιπτώσεις άμβλωσης.
Αναμφισβήτητα, δεν είναι η πρώτη φορά που η Νέα Ζηλανδία δείχνει τη συμπόνια και τη στήριξή της προς το γυναικείο φύλο, αφού είναι η πρώτη αυτόνομη χώρα που έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες και προσέφερε δωρεάν προϊόντα υγιεινής σε μαθήτριες. Αυτές είναι πράξεις που πιστοποιούν τον σεβασμό προς τις γυναίκες και γίνονται παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις χώρες. Αποτελούν μικρά βήματα προόδου, που έχουν τη δύναμη να σηματοδοτήσουν ριζικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Καταληκτικά, ας μην ξεχνάμε πως το πένθος είναι μια διαδικασία που βιώνουμε όλοι, ωστόσο, με διαφορετικό τρόπο. Μέχρι να το αποδεχτούμε, περνάμε από κάποια στάδια, όπως αυτό της άρνησης, του θυμού και συχνά της κατάθλιψης, για να μπορέσουμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα της απώλειας. Άλλοι ξεσπούν κι άλλοι προσπαθούν να δείχνουν αλύγιστοι. Ουσιαστικά, δεν το ξεπερνάς ποτέ, απλά συμβιώνεις μαζί του και το αρχικό έντονο χρώμα του αρχίζει και ξεθωριάζει με το πέρασμα του χρόνου. Η άδεια πένθους αποτελεί ένα μεγάλο βήμα εξέλιξης και κάνει το ζευγάρι να αισθάνεται το κράτος συνοδοιπόρο του σε μια τόσο δυσχερή στιγμή. Ας ελπίσουμε πως η Νέα Ζηλανδία δεν θα είναι η τελευταία χώρα που εκδίδει αυτόν τον νόμο!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Νέα Ζηλανδία: Άδεια πένθους για ζευγάρια που απέβαλαν, naftemporiki.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η ψυχολογία μετά την αποβολή, eleftheria.gr, διαθέσιμο εδώ
