Της Αγγελικής Ουζουνάκη,
Σήμερα 25 Μαρτίου του 2021, γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821. Υπό άλλες συνθήκες, αυτή η ημέρα θα ήταν γεμάτη με εκδηλώσεις και εθνικές παρελάσεις. Δυστυχώς, η πανδημία συνεχίζει να αποτελεί αγκάθι της καθημερινότητάς μας. Ας θεωρήσουμε αυτή τη μέρα ως σημάδι πνευματικής απελευθέρωσης από δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις που μαστίζουν την κοινωνία μας.
Είναι δυνατόν εν έτη 2021 τα επίπεδα του ρατσισμού έναντι των υπερδραστήριων γειτόνων μας να είναι τόσο υψωμένα; Γιατί η πρώτη σκέψη που μας έρχεται κατά νου, να είναι η διαταραγμένη πολιτική σκηνή μεταξύ των δύο ηγετών της χώρας μας και της γειτονικής; Αν θέσουμε στο μικροσκόπιο τα πολιτιστικά, γλωσσολογικά και τα κοινωνικά στοιχεία που χωρίζουν τους δύο αυτούς λαούς, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι ομοιότητες στην καθημερινή μας ζωή είναι περισσότερες από τις διαφορές.
Είμαστε δύο λαοί που για τα τελευταία 600 χρόνια μοιραζόμαστε μία κοινή ιστορία, αν και επίπονη, οπότε μήπως ήρθε η στιγμή να προχωρήσουμε επιτέλους και να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας; Ως προς τι αυτή η αντιπαλότητα; Η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» φαίνεται πως λειτουργεί αρκετά καλά.
Αν αυτές οι δύο χώρες άφηναν για λίγο πίσω τις διαφορές τους, χωρίς να εμπλέκονται φυσικά η Ρωσία, η Γερμανία, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ, θα μπορούσαμε επιτέλους να αξιοποιήσουμε τα οφέλη της γεωγραφικής μας θέσης αμφότεροι. Καταργώντας τόσο τα φυσικά όσο και τα πνευματικά σύνορα που μας χωρίζουν.
Οι δύο λαοί δεν έχουν πλέον λόγο να μισιούνται, ιδίως στην περιοχή της Θράκης που η μειονότητα των μουσουλμάνων αποτελεί αναπόσπαστο πολιτιστικό και κοινωνικό στοιχείο και κομμάτι του πληθυσμού. Οι άνθρωποι στη Θράκη φαίνεται να μοιράζονται τα σχολεία, την εμπορική αγορά, την ίδια γη. Γιατί να αφήνουμε το παρελθόν να εμποδίζει το μέλλον των δύο αυτών λαών; Δεν είναι άδικο αμφότεροι να διατηρούμε εχθρικές και ενίοτε ρατσιστικές σχέσεις με τη γειτονική χώρα;
Είναι καιρός να σημάνουμε πνευματική αφύπνιση με αφορμή ετούτη την επέτειο και να στραφούμε στις αληθινές πτυχές των συνανθρώπων μας χωρίς το πρώτο συναίσθημα που έρχεται στην επιφάνεια να είναι αυτό του μίσους. Κι ας έχουμε διαφορετική θρησκεία, είμαστε άνθρωποι του ίδιου κόσμου και οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε είδους πεποιθήσεις του ανθρώπου ή του λαού που έχουμε ενώπιον μας.
Ήρθε η στιγμή να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον ασυνείδητο διαχωρισμό. Είναι η ώρα για την ενότητα να πάρει την θέση που της αρμόζει και να δώσουμε το χέρι στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας αντί να το κρύβουμε από τον φόβο μας. Το παρελθόν δεν μπορεί να σβηστεί, μα ούτε και πρέπει να ξεχαστεί. Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει και μόνιμα το μέλλον μας σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία λόγω του διαγενεακού μίσους.
Ως πεπαιδευμένοι και ώριμοι πολίτες, οφείλουμε να τοποθετήσουμε τα θεμέλια για μία μελλοντική συνεργασία και μία πιο στοιχειώδη ανθρωπιά προς τους γείτονες μας. Ας μάθουμε να διαχειριζόμαστε τη μικρή φωνή μέσα μας που επισύρει μονίμως ως πρώτη σκέψη τη φοβία ως προς το ξένο στοιχείο κι ας μεταβούμε σε μία νέα σελίδα. Είναι κρίμα εξαιτίας πολιτικών πεποιθήσεων και θέσεων να στεκόμαστε εμπόδιο μπροστά στην πολιτιστική, κοινωνική και προσωπική μας ανάπτυξη. Είναι η κατάλληλη ώρα για μία νέα στροφή!
