Του Αλεξάνδρου Βελάνα,
Προ ημερών ξεκινήσαμε ένα αφιέρωμα στον Syd Barrett, ο οποίος, παρά τη σύντομη παρουσία του στους Pink Floyd, έχει συμβάλει αποφασιστικά στο συγκρότημα, όπως αυτό έγινε γνωστό, και το ιδιαίτερο ύφος του. Στο πρώτο μέρος είδαμε την παιδική του ηλικία και τα πρώτα του βήματα με τους Pink Floyd. Τώρα, στο δεύτερο και τελευταίο μέρος, συνεχίζουμε την ιστορία με την αποχώρηση του από την μπάντα και την μικρή σε διάρκεια σόλο καριέρα του.
Στον δρόμο για μια συναυλία το 1968, οι Nick Mason, Richard Wright, David Gilmour και Roger Waters συζητούσαν, περνώντας έξω από το σπίτι του Syd, για το αν θα σταματήσουν να τον πάρουν. Ο Gilmour δεν θυμάται ποιος, αλλά κάποιος διαφώνησε ψιθυριστά. Κανείς όμως δεν είχε το κουράγιο να το δηλώσει επίσημα στον ίδιο και έτσι ο Richard Wright, που συγκατοικούσε με τον Syd εκείνη την εποχή, όταν επρόκειτο να παίξει σε κάποια συναυλία, προφασιζόταν ότι πάει στο περίπτερο για τσιγάρα. Δεν είχε, όμως, καμία σημασία. Ο Syd, αν και ήταν σπίτι κατά την επιστροφή του Wright ώρες αργότερα, συνήθως βρισκόταν στην ίδια θέση, με το βλέμμα στο κενό και με μόνη συντροφιά τις σβησμένες γόπες στο πάτωμα.
Τον Απρίλιο του ’68 ο Syd, πλέον, βρέθηκε επίσημα εκτός των Pink Floyd. Η ΕΜΙ, μη μπορώντας να αφήσει ανεκμετάλλευτο το φαινόμενο Syd Barrett, υπέγραψε μαζί του συμβόλαιο για δύο δίσκους οι οποίοι κυκλοφόρησαν μεταξύ του 1968 και του 1972. Προκειμένου αυτοί οι δίσκοι να γίνουν πραγματικότητα, και μετά από 2 ηχογραφήσεις από session μουσικούς που είχαν ξεκινήσει το 1968, η EMI ζήτησε την βοήθεια των Gilmour και Waters και τελικά, το The Madcap Laughs ολοκληρώθηκε το 1969 και κυκλοφόρησε το 1970.
Εν συνεχεία, σε μια ελπιδοφόρα αναλαμπή, ο Syd θα μπει στο studio και θα ολοκληρώσει το δεύτερο album σε μόλις πέντε μήνες με τη βοήθεια των Gilmour και Wright, ενώ την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει ο δίσκος Barrett (1970). Μεταξύ του 1968 και 1972 θα κάνει πολύ λίγες εμφανίσεις, εκ των οποίων κάποιες επεισοδιακές, και μετά θα βάλει τέλος σε όλα. Λήγει το συμβόλαιο του με την EMI, επικοινωνεί αποκλειστικά και μόνο με τον manager του για την συλλογή των χρημάτων από τα μουσικά του δικαιώματα και περιπλανιέται στο Λονδίνο, μένοντας πότε σε ξενοδοχεία και πότε ενοικιάζοντας κάποιο διαμέρισμα.
Το 1975, εκεί που κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει με τον Syd, εμφανίζεται στο studio, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του Wish You Were Here, ένας παχύς άνδρας με ξυρισμένο το κεφάλι και τα φρύδια. Δεν πέρασε πολλή ώρα και o Waters ξεσπάει σε κλάματα, αντιλαμβανόμενος ότι αυτός ο άνδρας ήταν ο Syd Barrett. O manager Andrew King, αστειευόμενος, τον ρωτάει πώς και έβαλε τόσα κιλά και ο Barrett του απάντησε πως είχε αγοράσει ένα γιγάντιο ψυγείο και καταβρόχθιζε συνέχεια χοιρινές μπριζόλες. Παρόλα αυτά, τους δήλωσε πρόθυμος να συμμετάσχει στην ολοκλήρωση του δίσκου, αλλά όταν του έβαλαν να ακούσει το πρώτο κομμάτι -κανείς δεν θυμάται με σιγουριά ποιο ήταν- φάνηκε να μην παρακολουθεί, ενώ απλά σχολίασε πως ακούγεται «κάπως παλιό».
Έφυγε χωρίς να χαιρετήσει και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν όλοι, εκτός του Waters, που τον πέτυχε στον δρόμο λίγο καιρό αργότερα τυχαία, αλλά δε μίλησαν. Το 1978, αφότου τελείωσαν τα χρήματα του, περπάτησε από το Λονδίνο στο Cambridge (μια απόσταση περίπου 80 χιλιομέτρων) όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα στο πατρικό του, συγκατοικώντας με την μητέρα του. Δυο ρεπόρτερ του περιοδικού Actuel κατάφεραν να εντοπίσουν τον Syd το 1982 και με αφορμή μια μπουγάδα που είχε ξεχάσει στο τελευταίο του σπίτι στο Chelsea, τον επισκέφτηκαν στο Cambridge, τον φωτογράφισαν και του πήραν μια μίνι συνέντευξη.
Χωρίς φωτογραφίες και συνεντεύξεις, την δεκαετία του ’90 κάποιοι ρεπόρτερ του ξαναχτύπησαν την πόρτα, αλλά μετά την -μάλλον- λανθασμένη επιλογή της πρώτης ερώτησης περί Pink Floyd τους έδιωξε, αφού πρώτα τους είπε ότι δεν γνωρίζει «αυτούς τους ράπερ».
Επίσημα, ο Syd Barrett δεν διαγνώστηκε ποτέ με σχιζοφρένεια. Το 1974, ο Gilmour σε συνέντευξή του είπε πως οι ίδιοι οι Floyd προσέγγισαν τον ψυχίατρο R. D. Laing, ο οποίος στο άκουσμα μιας κασέτας με μια συνομιλία του Barrett έκρινε την κατάσταση του ανίατη. Η οικογένειά του το αρνήθηκε, αν και σε μια συνέντευξη η αδερφή του, Rosemary Breen, ισχυρίστηκε ότι είχε νοσηλευτεί σε δυο κλινικές, χωρίς όμως να λάβει ποτέ θεραπεία. O Waters δηλώνει σίγουρος για την σχιζοφρένεια του Barrett και ο Wright σε συνέντευξη του δήλωσε πως η προδιάθεση υπήρχε και η βαριά χρήση του LSD όλα αυτά τα χρόνια την πυροδότησε. Οι Pink Floyd σε ένα τελευταίο Reunion που έκαναν το 2005, στο London Live 8 Concert, του αφιέρωσαν το Wish You Were Here.
Ο Roger Keith Barrett πέθανε το 2006 από καρκίνο στο πάγκρεας. Κράτησε μέχρι τέλους τις αγαπημένες του ασχολίες, να πηγαίνει να χαζεύει τα λουλούδια στον βοτανικό κήπο του Λονδίνου (όπου υπάρχει και μια μικρή πλακέτα εις μνήμην του) και να ζωγραφίζει στο υπόγειο του σπιτιού του.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Tσάβαλος, Κ. (2014). Pink Floyd: A Storyful of secrets. Αθήνα: Εκδόσεις ΟΞΥ.
- Schaffner, N. (1991). Saucerful of Secrets: The Pink Floyd Odyssey. UK: Delta.
