Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Το ρολόι δείχνει κιόλας 11:00 κι εγώ παλεύω με τον χρόνο για την έγκαιρη παράδοση αυτού του άρθρου, ώστε να διορθωθεί και να δημοσιευθεί εγκαίρως. Κι όμως, τα άκρα μου δε συνεργάζονται. Η ποικιλομορφία της κοινωνικής επικαιρότητας στον τομέα της θεματολογίας με καλεί γοερά να αναλωθώ στην άμβλωση, στην κρατική καταστολή, στον 23χρονο εκλιπόντα Ιάσωνα, η αφή των δαχτύλων μου, ωστόσο, αρνείται κατηγορηματικά. «Μπορείς να αντιγράψεις κάποιο άλλο άρθρο, μπορείς να χρησιμοποιήσεις ελαφρώς παραποιημένες τις παραγράφους του…»
Αυτό ήταν. Η ανία μου, η έλλειψη ενεργητικότητας, η εκκωφαντική απουσία της διάθεσής μου για γραφή, στάθηκαν, έστω για λίγο, ικανές να αποδομήσουν αγώνες χρόνων, την προσπάθεια μου, δηλαδή, να διατηρήσω το μελάνι μου ως λειτούργημα, ως χρέος στην ανίατή μου ανάγκη να εκφραστώ, κι όχι ως ένα μέσο επιτηδευμένης επίδειξης μασημένης γνώσης. Τρομοκρατήθηκα, με μια απότομη κίνηση τίναξα το πρόσωπό μου. Απέταξα κάθε σκέψη περί υποκριτικής γραφής και χαμογέλασα. Χαμογέλασα, όταν συνειδητοποίησα πως τρομοκρατήθηκα. Χαμογέλασα, διότι μόνο όταν φοβάσαι το Τέρας, δεν ταυτίζεσαι με αυτό.
Κάθε ένας από εμάς αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που, ας μην υποκρινόμαστε, θέτει την υποκρισία ως ύψιστο αγαθό επιβίωσης. Με έναν σύντομο συλλογισμό, αν μια ολόκληρη κοινωνία βασίζεται στο «φαίνεσθαι», είμαστε όλοι υποκριτές. Αν υπάρχει ωστόσο, μια μικρή έστω σπιθαμή ελπίδας κι ας είναι σε καταστολή, βρίσκεται στους σκυθρωπούς υποκριτές, εκείνους που τρομοκρατούνται, εκείνους που αναγνωρίζουν το βάρος της συνείδησής τους.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει σκονάκια κρυφά, κάτω από το θρανίο. Το 20άρι στο γραπτό, μια ψευδαίσθηση της αριστείας μου. Ένα κομμάτι μέσα μου παρέμενε ικανοποιημένο με την επιφανειακά κεκαλυμμένη μου επιτυχία, υπήρχε όμως και ένα άλλο, που δεν ένιωσε ποτέ του περήφανο. Τα επόμενα χρόνια, με βρήκαν στα ξύλινα έδρανα της Φιλοσοφικής. Το Τέρας, ολοένα και πιο ογκώδες. Δύο ολόκληρα χρόνια υποκρινόμουν την ικανοποίηση που μου προσέφερε απλόχερα, ο τομέας της Ιστορίας. Υποκρινόμουν επιτυχίες στις εξεταστικές, όταν είχα ήδη χάσει την προθεσμία δήλωσης εξαμήνου. Ίσα να έχω στο νου μου πως, ο κόσμος στο χωριό δε θα βρει τίποτε κακό να πει, πως όλα κυλούσαν ιδανικά, πως όλοι ήταν περήφανοι. Βιογραφικό, η υπέρτατη -έως τότε- μορφή υποκρισίας. Στο πόστο μόλις 7 μέρες, μα στο χαρτί, δηλωμένη προϋπηρεσία άνω του τριμήνου. Δεκάδες γεμάτοι δίσκοι στο έδαφος, δεκάδες απολογίες βασισμένες στο άγχος, δεκάδες εργαζόμενοι με υπαρκτά προσόντα εκτός. Αλήθεια, δεν ήταν εγωκεντρικά επιτηδευμένο, δεν ήθελα να μείνεις αδίκως εκτός εργατικού δυναμικού. Απλώς, να…επιβιώσω!
Ας περάσουμε, όμως, σε πιο γνώριμα παραδείγματα, ξεκινώντας φυσικά από τα media. Τα media εκείνα τα διερωτώμενα «τι γύρευε ο Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια». Τα media εκείνα που απεφάνθησαν πως ο θάνατος του Παύλου Φύσσα ήταν απόρροια ποδοσφαιρικού οπαδισμού. Εκείνα που, «μα καλά, τι δουλειά είχε η Τοπαλούδη στις ερημιές με δύο άντρες;». Που όλως τυχαίως, έσπευσαν να προβάλλουν πως ο Ζακ Κωστόπουλος υπήρξε χρήστης ψυχοτρόπων ουσιών. Πώς μπορούμε, βεβαίως, να ξεχάσουμε τον γνωστό σκηνοθέτη που κατηγορείται για βιασμούς ανηλίκων, ο οποίος «βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα…για το τίποτα!». Ομοίως και ο 23χρονος Ιάσωνας ο οποίος, σύμφωνα με γνωστή εκπομπή… έτρεχε! Στην περίπτωση των ΜΜΕ, το Τέρας όχι μόνο μεγαλώνει, αλλά συγκεντρώνει μια αδιάσειστη δύναμη στα χέρια του. Δύναμη να δολοφονεί ξανά και ξανά τα θύματα, να αθωώνει βιαστές, δολοφόνους, νεοναζί.
Κρατικά όργανα. Η καταγραφή της διαχρονικής υποκρισίας εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας θα ήτο πέρα από αναμενόμενη, τουλάχιστον γραφική. Γι’ αυτό, περνώ κατευθείαν στη θυελλώδη σκιαγράφηση της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) και των ευρύτερων μέσων καταστολής. «Έχουμε την πιο ήπια αστυνομία στην Ευρώπη», δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρά τα πρόσφατα φαινόμενα καταστολής και την αύξηση των καταγγελιών αστυνομικής αυθαιρεσίας κατά 75%. «Γάντια και όχι όπλο κρατούσε ο αστυνομικός στη Νέα Σμύρνη. Εκπρόσωποι της ΕΛ.ΑΣ. και του ΒΗΜΑτος, κόντρα στη λογική και νοημοσύνη μας, μας έδειξαν πως διαθέτουν κάθε μέσο μη εμπλοκής στις διαδικασίες της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης (Ε.Δ.Ε.) διότι, όπως δήλωσε ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών (Π.Ο.ΑΣ.Υ.), «για δύο γκλοπιές απολογούμασταν σε όλο το απλυταριό».
Για κάθε υπηρεσιακό όχημα ασφαλείας βουλευτικού προσώπου, θα υπάρχει πάντα ένας Ιάσωνας που δίνει πνοή ζωής μέσω της δωρεάς οργάνων. Για κάθε ενεργό μέλος πρώην ναζιστικής οργάνωσης, θα υπάρχει πάντα ένας Παύλος να ανοίγει το δρόμο προς την εξάλειψή της. Για κάθε «οικογενειάρχη, που δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα», θα υπάρχει πάντα ένας Ζακ να μας υπενθυμίζει πως ο αγώνας της ισότητας, της αποδοχής, της ενσυναίσθησης, δεν τελείωσε. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος. Για κάθε κριτική στα παπούτσια της Προέδρου, θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα προσπαθεί να μετουσιώσει το έλλειμμα αρμοδιοτήτων σε συμβολισμούς ουσίας.
6 Δεκεμβρίου 2008: «Για κάθε Κορκονέα, θα υπάρχει πάντα ένας Αλέξης, και μία ανθοδέσμη που έμελλε να διαλυθεί ανήμερα της επετείου μνήμης του από όργανα της τάξεως σε πράσινες αποκρουστικές στολές.»
Το Τέρας φοβήθηκε ένα συνονθύλευμα από άνθη. Το τέρας είναι θρασύδειλο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΈΣ ΠΗΓΕΣ
- Τροχαίο στη Βουλή: Ο Ιάσωνας δίνει ζωή σε πάνω από έξι ασθενείς, cnn.gr, διαθέσιμο εδώ
- ΕΛΑΣ: Δεν ήταν όπλο αλλά γάντια, parallaximag.gr, διαθέσιμο εδώ
