Της Ρένας Δανατζή,
Πριν από λίγες μέρες διάβασα κάπου ότι: «η δημοκρατία πρέπει να τιμωρεί τους αρνητές της». Η δημοκρατία…να τιμωρεί… Παράλληλα, ένας πολίτης πέφτει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από αστυνομικούς, ενώ λίγες ημέρες αργότερα ένας ένστολος ξυλοκοπείται άγρια από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές. Ως απάντηση σε όλα αυτά, η κυβέρνηση απαντά κουνώντας από τη μία πλευρά λευκές σημαίες σε δημόσιες δηλώσεις, ενώ από την άλλη λογοκρίνει δημοσιεύσεις που τολμούν να εκφράζουν μία διαφορετική γνώμη ή να αναφέρονται σε συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Το πρόβλημα της αστυνομικής βίας δεν είναι νέο. Η Ελλάδα απαριθμεί νεκρούς από αστυνομική βιαιότητα, απαριθμεί τραυματίες και εκατοντάδες ξυλοδαρμούς πίσω από κλειστές πόρτες γραφείων ανακρίσεων. Θα ήταν, όμως, ανέντιμο και άδικο να καταδικάσουμε την ΕΛΑΣ και το έργο της εξαιτίας μίας -καθόλου περιορισμένης- μερίδας της, η οποία καταχράται την εξουσία που διαθέτει. Πολλοί έχουμε βρεθεί μάρτυρες περιπτώσεων που ασκείται αδικαιολόγητη αστυνομική βία ή έχουμε ακούσει περιπτώσεις κατά τις οποίες οι αστυνομικοί «περιποιήθηκαν» εγκληματίες εντός των γραφείων της ΕΛΑΣ. Καμία κυβέρνηση έως σήμερα δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα, ώστε να αυστηροποιήσει τα κριτήρια εισαγωγής στα σώματα ασφαλείας. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ψηλούς άνδρες που γράφουν καλά στις πανελλήνιες εξετάσεις, αλλά ενσυναίσθητους πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα της θέσεως τους και είναι απεμπλεγμένοι από κόμματα και ιδίως ακραίες ιδεολογίες.
Από την άλλη πλευρά, ο αντιεξουσιαστικός χώρος στην Ελλάδα για πολλοστή φορά αρκείται στο να κάνει άγαρμπη φασαρία, δημιουργώντας επεισόδια και μάλιστα αυτή τη φορά με θύμα έναν νεαρό αστυνομικό. Στο πέρασμα του χρόνου, οι Έλληνες αντιεξουσιαστές στέκονται πάντοτε λιγότεροι των περιστάσεων χωρίς να κάνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις σε τραγικές καταστάσεις στη χώρα ασκώντας ουσιαστική πίεση στην άρχουσα τάξη. Και σε αυτήν την περίπτωση, η πολιτεία αρνείται να δράσει αποτελεσματικά και να ασχοληθεί σοβαρά με τους χιλιάδες σεσημασμένους οι οποίοι κάθε φορά που η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο ξεχύνονται στους δρόμους λεηλατώντας περιουσίες, διαλύοντας ειρηνικές διαδηλώσεις και σπέρνοντας τον πανικό, απλά και μόνο για να συγκρουστούν με την αστυνομία.
Ανάμεσα στις δύο πλευρές, είναι πάντοτε οι λοιποί πολίτες. Βουβοί θεατές. Απογοητευμένοι. Κουρασμένοι από μία ατέρμονη διαμάχη, στην οποία η μία πλευρά προσπαθεί να τους προστατέψει από την ανομία και η άλλη από τη διαφθορά. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχες, που κυνηγούν το μεροκάματο σε μία χώρα που οδεύει από το κακό στο χειρότερο. Στην Ελλάδα που υποβαστάζεται από φθηνές βοηθητικές και το οικοδόμημά της τρέμει καθημερινά. Αγαπητοί ακροδεξιοί, αγαπητοί δεξιοί, αγαπητοί κεντροαριστεροί, αγαπητοί αριστεροί, αγαπητοί αναρχικοί, αγαπητοί τυφλωμένοι από το μίσος άνθρωποι αποτύχατε. Αποτυγχάνετε καθημερινά. Είτε από τη θέση του αστυνομικού, είτε από τη θέση του διεφθαρμένου πολιτικού, είτε από τη θέση του αντιεξουσιαστή.
Μας κουράσατε. Αλλά ακόμα και τώρα, δεν θα σας βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Δεν το επιτρέπει το ήθος μας. Δεν το επιτρέπει η πίστη μας στη δημοκρατία που όσο εσείς θα την τσαλαπατάτε, εμείς άλλο τόσο θα προσπαθούμε να την κρατήσουμε όρθια. Αυτή είναι η μεγάλη μας διαφορά!
