Της Μαρίας Ζωγοπούλου,
Εν τέλει, τι εστί φυσιολογικό; Μπορεί, άραγε, κανείς να ορίσει τι σημαίνει ή για κάθε άτομο έχει διαφορετική σημασία; Αυτό συνεπάγεται από δισεκατομμύρια ορισμούς που πιθανόν να αντικρούονται, ή και όχι; Απευθύνεται σε κάτι μεταβλητό ή αμετάβλητο; Τα ερωτήματα, όσο συνεχίζουν, θα γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκα, το ίδιο και οι απαντήσεις τους.
Λίγες μέρες πριν παρακολουθήσαμε την συνέντευξη του κυρίου Καπουτζίδη στο κανάλι της ΕΡΤ περί ομοφυλοφιλίας, όπου ο ίδιος τοποθετήθηκε σε προσωπικό επίπεδο. Εξέφρασε την άποψή του απέναντι στα πικρόχολα σχόλια του Α. Κούγια, τονίζοντας πως είναι προετοιμασμένος να πάει ακόμα και στα δικαστήρια έπειτα από μήνυση που δέχτηκε. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης πρόσθεσε πως δεν ξαφνιάστηκε με τη ροή των πραγμάτων, με αποκορύφωμα τη φράση: «οι ομοφυλόφιλοι πολίτες τα ζούμε από πολύ μικρή ηλικία». Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Κούγιας χαρακτήρισε δημόσια τον κ. Καπουτζίδη ως «το νέο πρότυπο της κοινωνίας» με αφορμή την τηλεοπτική προβολή του συντρόφου του, καθώς αφιέρωσαν τραγούδια μεταξύ τους ενώπιον όλων εμάς των «φυσιολογικών» τηλεθεατών. Θα εστιάσουμε, όμως, στον κ. Καπουτζίδη, οποίος δήλωσε πως δεν φοβάται και χαρακτηριστικά είπε: «είμαι ευτυχισμένος».
Μήπως η ευτυχία θα έπρεπε να διακριθεί σε φυσιολογική και αφύσικη; Μήπως πρέπει να ορίσουμε τους όρους για να είναι κανείς ευτυχισμένος; Ή μήπως θα έπρεπε να αποδεχτούμε φυσιολογικά την ευτυχία με την ποικιλόμορφη ύπαρξη της ως έχει; Θα έπρεπε πάντως να είναι αυτονόητο και κατανοητό στον 21ο αιώνα πως είμαστε όλοι ίδιοι, με αποτέλεσμα την αποδοχή και τη συνύπαρξη της διαφορετικότητας χωρίς να περιθωριοποιείται το άτομο. Η πλειονότητα, δυστυχώς, εξακολουθεί να δέχεται επίθεση για τις διαφορετικές αντιλήψεις που πρεσβεύει, δημιουργώντας προβλήματα στο σύνολο της κοινωνίας, αλλά και στα άτομα μεμονωμένα. Η περιθωριοποίηση διογκώνει το πρόβλημα και ανακυκλώνεται μία κοινωνία γεμάτη στερεότυπα, καταπιέζοντας κυρίως τα παιδιά της για τις σεξουαλικές τους ταυτότητες. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δεν κρίνεται η ανθρωπιά μας από τις σεξουαλικές προτιμήσεις μας και δεν καθιστά κανέναν διαφορετικό με αρνητικό αντίβαρο επειδή δεν εξαναγκάζεται να ακολουθεί τη μάζα. Ίσως η μάζα πρέπει να αναθεωρήσει με το να καθιερώσει έναν ανοιχτόμυαλο τρόπο σκέψης, ώστε να δέχεται όλους τους ανθρώπους το ίδιο.
Αν γνώμονας του φυσιολογικού είναι η δημιουργία οικογένειας, τότε θα τονίσω πως δεν επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι να δημιουργήσουν οικογένεια. Αυτό, αλήθεια, τους καθιστά λιγότερο φυσιολογικούς; Η οικογένεια είναι υποσύνολο της κοινωνίας που εστιάζει στην αγάπη, στη στοργή, στη φροντίδα και στην εξέλιξη των ατόμων μέσα σε αυτή. Πώς και γιατί επιτρέπεται να αντιφάσκει η κοινωνία και να περιθωριοποιεί τα άτομα που επιλέγουν μία άλλη οδό, έχοντας όμως τον ίδιο σκοπό, ήτοι να αγαπήσουν, να φροντίσουν, να εξελίξουν τα δικά τους παιδιά τα οποία πιθανόν να μην έχουν γονείς; Ανθρωπιά σημαίνει καλοσύνη για το συνάνθρωπο χωρίς προϋποθέσεις. Πού είναι η ανθρωπιά, λοιπόν; Σε ποια ευτυχία να αναφερθούμε όταν οι άνθρωποι κατακρίνουν τους συνανθρώπους τους επειδή χαράζουν άλλο μονοπάτι προς την ευτυχία τους; Τελικά, θα ορίσει ο κόσμος τι θα πει ευτυχία ή θα ζούμε με το «τι θα πει ο κόσμος» για την ευτυχία μας; Το θέμα δεν είναι η ταμπέλα «ομοφυλόφιλος», «ετερόφυλος», «αμφιφυλόφιλος» ή «τρανς», αλλά η ανθρωπιά και η ευτυχία που επιλέγει ο καθένας μας, καθώς δεν υπάρχουν διακρίσεις, ούτε κανόνες για το πώς θα είναι κάποιος ευτυχισμένος.
Με αφορμή, λοιπόν, την καθηλωτική συνέντευξη του κ. Καπουτζίδη, είναι σημαντικό να τονιστεί η τόλμη και το θάρρος που τον διακατέχουν και να λειτουργήσει ενθαρρυντικά για όλους εμάς για να δημιουργήσουμε τη δική μας φυσιολογική ευτυχία. Τα στερεότυπα δεν έχουν χώρο στη στάση ζωής μας και ο φόβος δεν είναι αποδεκτός για τον τρόπο που θα επιλέξουμε να ζούμε. Σύμφωνα με τον κ. Καπουτζίδη, είναι αληθές πως οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα από τον περίγυρο τους και αξίζει να σημειωθούν τα λόγια του: «αν οι άνθρωποι σταματήσουν να ντρέπονται και να φοβούνται, θα αλλάξουν τα πράγματα». Όλα ξεκινούν από μέσα μας, το κλειδί είναι να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας για αυτό ακριβώς που είναι. Μόνο τότε η ντροπή και ο φόβος δεν θα έχουν καμία δύναμη να ασκήσουν επιρροή στην ευτυχία μας.
Επίσης, είναι σπουδαία η αναφορά του ηθοποιού ως προς το ότι πρότυπο θεωρεί τον πατέρα του και όχι τον ίδιο, όπως είχε τονίσει ο γνωστός ποινικολόγος. Σημασία δηλαδή έχει η αποδοχή και η υπερηφάνεια του γονέα βλέποντας το παιδί του ευτυχισμένο. Χαρακτηριστικά, αυτό που επεσήμανε ο κ. Καπουτζίδης είναι το εξής: «Μακάρι κάποιος πατέρας όταν τελειώσει αυτή η συνέντευξη να κοιτάξει με περηφάνεια τον γκέι γιο του, όπως κοιτάει εμένα ο πατέρας μου που σήμερα έχει γενέθλια και κλείνει τα 90 του χρόνια. Δεν είμαι εγώ πρότυπο, όπως είπε ο κύριος Κούγιας, αλλά πρότυπο είναι ο πατέρας μου και όσα περάσαμε για να είναι περήφανος για μένα και εγώ για εκείνον».
Βασιζόμενοι, λοιπόν, στη συγκεκριμένη συνέντευξη, ας διαπιστώσουμε πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό σε γενικότερο πλαίσιο χωρίς να τον διακρίνουμε σε υποκατηγορίες, αξιολογώντας τι είναι περισσότερο σοβαρό. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει ντροπή και κατώτερος για αυτό που είναι, κανείς δεν πρέπει να μένει στάσιμος επειδή οι υπόλοιποι φοβούνται ή δε δέχονται την εξέλιξη του διαφορετικού. Σοβαρό είναι να δημιουργούνται κανόνες που καταπιέζουν τη φύση του ανθρώπινου είδους, σημαντικό είναι να υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι το άτομο είναι διαφορετικό επειδή δεν ακολουθεί τη νόρμα της πατριαρχικής δομής. Για όλους εκείνους, λοιπόν, που έρχονται αντιμέτωποι με ομοφοβικά σχόλια, με στερεότυπα και τη στασιμότητα της κοινωνίας να αποδεχτεί και να αγκαλιάσει την μοναδικότητα του ο κάθε ένας από εμάς, θα κλείσω με τα λόγια του Γιάννη Χαρούλη σε μία συναυλία: «Όλοι αυτοί που αισθάνονται διαφορετικοί, που πολλές φορές νομίζουν ότι κάνουν λάθος, ενώ μέσα η καρδιά τους λέει κάτι για αξιοπρέπεια, σε ένα κόσμο παλαβό αν αισθάνεσαι μη λογικός, μάλλον είσαι καλά. Δεν είμαστε εμείς κανονικοί σαν και τους άλλους, εμείς δουλεύουμε στους στάβλους, ταΐζουμε και ποτίζουμε τα όνειρα, τα φροντίζουμε να μεγαλώσουν για να καλπάσουν οι επόμενες ελπίδες».
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Γιώργο Καπουτζίδη, απλώς συνέχιζε να μην το βουλώνεις, provocateur.gr, διαθέσιμο εδώ
