Της Διώνης Ζούβελου,
Για να διαγνώσουμε τη σημερινή κοινωνική παρακμή, ήτοι τον βομβαρδισμό δυσάρεστων γεγονότων, οφείλουμε να ξεψαχνίσουμε την ρίζα της. Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για μια έξαρση «διχόνοιας», έκφραση επαναλαμβανόμενη και κατά ένα μεγάλο ποσοστό αληθής. Το αίσθημα διχόνοιας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής νοοτροπίας, είναι μια εσωτερική ανάγκη αντικοινωνικής συμπεριφοράς που μας έχει ξεχωρίσει από την υπόλοιπη δυτική πραγματικότητα. Θα μπορούσαν ιστορικοί και κοινωνιολόγοι να ερμηνεύσουν αυτή την μόνιμη επιθετικότητα, ως αποκύημα μιας ιστορικά συνεχούς ταλαιπωρίας του ελληνικού λαού, ως «γαύγισμα» με την ψευδαίσθηση της άμυνας, ως μια ανάγκη του Έλληνα να καταταχθεί σε μια σέκτα και να εκφράζει το αβάσταχτο τίμημα της δικιάς του δικαιοσύνης. Σε αυτό το μόνιμο αίσθημα κοινωνικής δυσφορίας, έρχεται να κουμπώσει η κοινωνική επιρροή της πολιτικής των κομμάτων.
Ο δυτικός κόσμος κυβερνάται από την πολιτική των κομμάτων και το φαινόμενο αυτής της κομματοκρατίας εμφανίζεται, κατ’ επέκταση, σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα που μαστίζουν την χώρα. Η κοινή γνώμη αγανακτεί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πλημμυρίζουν με καταγγελίες σεξουαλικών παρενοχλήσεων και σκηνικά παιδεραστίας, που ξεπερνούν τα όρια της ντροπής. Σε ένα τέτοιο ζήτημα που διακυβεύεται η «ανθρωπιά» που ελλοχεύει ο κίνδυνος «κανονικοποίησης» της διαστροφής, ο ανήθικος «ντουνιάς» βρίσκει πάτημα κομματικοποίησης των γεγονότων, για ανάδειξη της δικής του δεοντολογίας, αποδεικνύοντας την εντυπωσιοθηρία των σεκτών. Μια «τηλεοπτική κυνομαχία», με ηθοποιούς και δικηγόρους να αποδίδουν ευθύνες, με τους αριστερούς να ορίζουν την σεξουαλική παρενόχληση ως χαρακτηριστικό της «δεξιάς» και με τους δεξιούς να ξεψαχνίζουν παρόμοια εγκλήματα από αριστερούς. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της σύγχυσης; Η απομάκρυνση της κοινής γνώμης απ’ την στηλίτευση του εγκλήματος και η ανάδειξη των κομμάτων ως κεντρικό πυλώνα της συζήτησης, χωρίς, όμως, κανένα προοδευτικό αποτέλεσμα, ώστε να μπορέσει να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Το έγκλημα, πλέον, είναι συγχωρήσιμο όχι μόνον από διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά και από κομματικοποιημένους πολίτες. Πριν την αφορμή των μαζικών καταγγελιών, ποιός/-ά θα τόλμαγε να καταγγείλει τον «αγωνιστή» και γνωστό σκηνοθέτη σε όλους μας, που τον συνόδευε ένας ολόκληρος αριστερικός «στόλος»;
Τα κοινωνικά παραδείγματα «κομματικοποίησης των πάντων» είναι απεριόριστα, κάθε τραμπουκισμός πιστεύει στην αδιάλλακτη λογική του. Ο κόκκινος ολοκληρωτισμός δε θεωρείται φασισμός καθώς, έτσι ισχυρίστηκαν οι δημιουργοί του. Ο γνωστός κατάδικος σε απεργία πείνας, ο άνθρωπος που έχει διχάσει την κοινή γνώμη, είναι ταυτόχρονα δολοφόνος έντεκα ανθρώπων και τρομοκράτης. Θεοποιήθηκε, όμως, έμμεσα, από ένα μέρος της κοινής γνώμης, ως πρωτεργάτης διεκδίκησης δικαιωμάτων μέσω της προαναφερθείσας απεργίας που ξεκίνησε την φυλακή. Το μεγαλύτερο μέρος των υποστηρικτών του το απέκτησε άκριτα με την αριστερή του ταυτότητα. Έτσι, προβάλλεται ένα προφίλ «αγωνιστή» με σημαντικό αριθμό υποστηρικτών και οι προβολείς για άλλη μια φορά πέφτουν στην λαϊκή εντυπωσιοθηρία. Στον αντίποδα, ο θάνατος απεργού πείνας ως κοινωνική τραγωδία δεν συγκινεί την εκδικητική δεξιά. Προοδευτικά άσυλα, μηνιαίες καταλήψεις, συντηρητισμός και αστυνομοκρατία. Πόσο ακόμα ένα ολόκληρο κράτος θα χαρακτηρίζεται απ’ την κομματοκρατία και πόση παρακμή αντέχει να «κουβαλάει» μια κοινωνία; Είναι αυτονόητο ότι η διχόνοια θα συνεχιστεί, θα κρεμόμαστε απ’ την περιπτωσιολογία και η εξέλιξη των κοινωνιών θα’ ναι προβλέψιμη, ανάλογα με το εκάστοτε κόμμα που θα στιγματίζει με την αντικοινωνική του πολιτική. Με την κομματικοποίηση των πάντων, τα δεξιά και τα αριστερά κανάλια, η πολυμορφία της κοινωνίας και η ικανότητα άσκησης πολιτικής για κοινωνικό όφελος ισοπεδώνονται, ενώ υπάρχει η ψευδαίσθηση μίας υγιούς πολιτικοποίησης, την ίδια ώρα που προβάλλεται ο χουλιγκανισμός.
