Του Γιάννη Μυταυτσή,
Η χώρα μας αυτόν τον Μάρτιο συμπληρώνει έναν χρόνο πανδημίας. Η Ελλάδα από τον Μάρτιο του 2020 εντάχθηκε άθελα της στο «ρινγκ» της μάχης με έναν αόρατο εχθρό δίνοντας καθημερινές μάχες, ώστε να τον κερδίσει. Σαφώς και η κατάσταση είναι πρωτοφανής για τους πολίτες και τους πολιτικούς. Οι μεν μετά την δεκάχρονη οικονομική κρίση καλούνται να αντιμετωπίσουν ακόμη μια κρίση, πολυδιάστατη αυτήν τη φορά (υγειονομική-οικονομική κρίση), ενώ οι δε προσπαθούν να διαχειριστούν ένα φορτίο το οποίο προφανώς και δεν μπορούν να σηκώσουν, διότι εκλέχθηκαν με άλλο αφήγημα και αναγκάζονται να προσαρμοστούν, πράγμα που τους αναγκάζει να εφαρμόσουν μια δημοσιονομική πολιτική για την οποία δεν μας έχει συνηθίσει η Νέα Δημοκρατία επί των κυβερνήσεων της. Για να μην παρεξηγηθώ όμως, η κυβέρνηση πράττει ως όφειλε απέναντι σε όσους, δυστυχώς, αυτήν την στιγμή χάνουν τις δουλειές τους. Ωστόσο, ο σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι η ανάλυση της πανδημίας αλλά τα προβλήματα που έχει επιφέρει αυτήν και συγκεκριμένα, το πρόσφατο ζήτημα της εβδόμης Μαρτίου, στη Νέα Σμύρνη.
Τα προβλήματα και τους περιορισμούς της πανδημίας τα βιώνουμε συνεχώς με σκοπό τον περιορισμό της διάδοσης του ιού, όμως αυτός ο περιορισμός όπως είναι φυσικό δημιουργεί και δημιούργησε πολλά προβλήματα, κυρίως στην ψυχολογία του ανθρώπου. Φυσικό ήταν βέβαια ότι και ο κρατικός μηχανισμός θα επιστράτευε την Ελληνική Αστυνομία ως εγγυητή της τήρησης των μέτρων. Βέβαια, αυτή η εγγύηση σε καμία περίπτωση δεν δύναται να μετατρέπεται σε βία, γιατί η βία είναι καταδικαστέα από όπου και αν προέρχεται και πόσο μάλλον, όταν προέρχεται από το όργανο που λειτουργεί για το συμφέρον της ανθρώπινης ζωής. Μ’ αυτόν τον τρόπο επέλεξαν τα Σώματα Ασφαλείας να επιβάλλουν την τάξη στη πλατεία της Νέας Σμύρνης, χτυπώντας βάναυσα έναν άνθρωπο που δεν αποτέλεσε απειλή απέναντι σε έναν οπλισμένο αστυνομικό. Άρα, για ποια Ελληνική Αστυνομία μιλάμε; Διότι, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης, διατείνονταν παλαιότερα ότι χειροκροτούν οι γειτονιές την Αστυνομία. Και εν συνεχεία αυτών των γεγονότων, είδαμε προχθές τα «αντίποινα» με βαριά τραυματισμένο έναν αστυνομικό.
Το ζήτημα είναι που οδηγεί αυτή η κατάσταση. Κάθε μέρα θα έχουμε κάποιον τραυματία; Μήπως θα έπρεπε η Κυβέρνηση να επαναξιολογήσει τα μέτρα ή τουλάχιστον τους περιορισμούς; Μήπως θα έπρεπε η Κυβέρνηση να εξετάσει το άνοιγμα της εστίασης σε εξωτερικούς χώρους, ώστε να αποφευχθούν τα πλήθη στις πλατείες και η Αστυνομία να επιβάλει πρόστιμα; Είναι προτιμότερο να δουλέψουν τα καταστήματα εστίασης, ώστε να κινηθεί κάποια στιγμή η οικονομία. Επίσης, ίσως, θα έπρεπε η κυβέρνηση και η ηγεσία της ΕΛΑΣ να εξετάσουν εκ νέου τα σχέδια αντιμετώπισης δύσκολων περιπτώσεων και η μη τήρηση τους ή η άσκηση βίας από τα όργανα τάξης όχι μόνο να διώκεται, αλλά και να οδηγείται σε καθαίρεση.
Ας μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Ας μην δούμε άλλους τραυματισμούς και ας καταλάβει η Αστυνομία τον ρόλο που επιτελεί.
