Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Πόσες φορές, άραγε, έχετε ακούσει αυτές τις λέξεις τις τελευταίες ημέρες; Πόσες φορές έχετε ακούσει τις λέξεις «κράτος δικαίου»; Πολλές, φαντάζομαι… Και τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τις έχετε ακούσει από ανθρώπους που όλη τους την ζωή μάχονται να ανατρέψουν τα κεκτημένα της φιλελεύθερης κοινωνίας μας. Εκείνοι που τόσο καιρό καταφέρονται με αναίδεια και μισαλλοδοξία εναντίον προσώπων, έργων και συμβόλων της δημοκρατίας, σήμερα επικαλούνται το κράτος δικαίου. Είναι οι ίδιοι που απειλούν τον τρόπο ζωής μας – ακόμα και την ίδια μας την ζωή. Έτσι, έρχεται στην επιφάνεια το μεγαλύτερο πρόβλημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας μας. Φαίνεται πως -ακριβώς εξ’ αιτίας των αρχών της- δίνει άθελά της την ελευθερία και τα μέσα σε εκείνους που θέλουν να την καταλύσουν. Έχει λύση αυτό το πρόβλημα; Κάποιος, ίσως, να κατέληγε στο συμπέρασμα «καμία ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας», όπως ακριβώς το είχε διατυπώσει ο Saint – Just. Εσείς πώς θα κρίνατε κάτι τέτοιο;
Κι όμως, η φιλελεύθερη δημοκρατία δίνει δικαιώματα ακόμα και σε όσους έχουν τιμωρηθεί για προσπάθεια ανατροπής της, επιδεικνύοντας και αποδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο το μεγαλείο της. Η φιλελεύθερη δημοκρατία, ωστόσο, δεν εκβιάζεται. Δεν δέχεται την à la carte δικαιοσύνη και τις ευνοϊκές φωτογραφικές νομοθετικές ρυθμίσεις, δεν εξαιρεί και δεν αποκλείει κανέναν από τους κανόνες που ισχύουν για όλους και – φυσικά- κρίνει τις όμοιες περιπτώσεις με όμοιο τρόπο. Η φιλελεύθερη δημοκρατία αίρει την όποια αδικία με προσφυγή στο σύστημα απονομής της δικαιοσύνης και την άσκηση ένδικων βοηθημάτων και μέσων. Δεν κάνει πίσω στα καπρίτσια και στις παράλογες και χωρίς νομική βάση απαιτήσεις του καθενός. Υλοποιεί, βέβαια, τα νόμιμα και δίκαια αιτήματα.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία εξασφαλίζει την συνέχειά της γιατί υπερέχει έναντι όλων των άλλων μορφών πολιτεύματος. Ανανεώνεται και ανανεώνει τους προσωπικούς φορείς της για να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και την μεγαλύτερη δυνατή εμπιστοσύνη. Ενώνει γιατί έχει αποδειχθεί ότι είναι εκείνη που εξασφαλίζει την μεγαλύτερη ευημερία· αφού μπορεί και να ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη φύση μας αλλά και να μας προστατεύει από την αχαλίνωτη εκδήλωσή της. Αντέχει, εξάλλου, να εγγυάται τα δικαιώματά μας και να δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον για την άσκησή τους.
Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι αναγκαίο να την προστατεύσουμε. Αυτή εδώ δεν είναι μια έκκληση να προστατεύσουμε απλά μια ιδέα, ένα θεωρητικό οικοδόμημα. Είναι έκκληση να προστατεύσουμε την πραγματικότητά μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε, τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μέσα στην κοινωνία μας. Να απομονώσουμε αυτή την μειοψηφία που απειλεί την δημοκρατία. Όχι από ιδεολογική έξαψη -άλλωστε ιδεολογική έξαψη πρέπει να υπάρχει μόνο εντός του δημοκρατικού τόξου- αλλά από βαθιά πίστη ότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε, μόνο έτσι θα μπορέσουμε να σωθούμε.
