Της Κυριακής Μαλλιαρίδου,
«Δε θέλω να πάω σήμερα σχολείο», «Νιώθω ένα σφίξιμο μαμά», «Δεν είναι κάτι, χτύπησα χωρίς να το καταλάβω», «Έσκισα καταλάθος τη μπλούζα μου». Τόσα πολλά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή των παιδιών. Προσπαθούν αγωνιωδώς να καλύψουν ένα φαινόμενο που μαστίζει την κοινωνία μας, για να μη στιγματιστούν, για να μη το μάθουν οι θύτες και βιώσουν ξανά τον «εφιάλτη», γιατί όλα τα θύματα τρέμουν και φοβούνται. Σχολικός εκφοβισμός λέγεται, το έχετε ακουστά;
Σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή ηλεκτρονική βία, δεν έχει σημασία. Η βία είναι βία. Η 6η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα κατά της ενδοσχολικής βίας, αντί να σηματοδοτεί κάθε χρόνο μια μέρα γιορτής που καταφέραμε και εξαλείψαμε το φαινόμενο αυτό, απεικονίζει, δυστυχώς, μια σκληρή πραγματικότητα, αφού τα παιδιά που γίνονται δέκτες της ενδοσχολικής βίας κάθε χρόνο αυξάνονται. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η μίμηση έχει κυριεύσει την καθημερινότητα των παιδιών. Εν δυνάμει θύτης είναι κάθε παιδί που βιώνει βίαιες συμπεριφορές ή απόρριψη στο οικογενειακό του περιβάλλον, κάθε παιδί που παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια και χαίρεται που χτυπά κι εξοντώνει τους αντιπάλους, αλλά και κάθε παιδί που βλέπει σε τηλεοπτικά προγράμματα να εφαρμόζεται και να επικροτείται η βία. Επίσης, ο θύτης θα επικεντρωθεί στο «διαφορετικό», όπως ονομάζει το θύμα του. Διαφορετικό στην εμφάνιση, στο χρώμα, στη θρησκεία, στις σεξουαλικές προτιμήσεις αλλά και στον χαρακτήρα, αφού θα φέρει αντίλογο και θα διαφωνήσει. Άτομα δυστυχισμένα προσπαθούν να γίνουν ο τρόμος για πολλά παιδιά, με σκοπό να τους μεταφέρουν το έλλειμμα χαράς που τους διακατέχει. Γιατί σήμερα δεν είσαι «δημοφιλής» στο σχολείο, εάν δεν σε υπακούει η πλειοψηφία.
Συμμορίες ανηλίκων συσπειρώνονται και χειροδικούν, χρησιμοποιούν υβριστικές εκφράσεις αδιάκοπα, διαδίδουν είτε αρνητικά σχόλια για τα θύματά τους, είτε στέλνουν απειλητικά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε προσπαθούν να τους αποσπάσουν χρηματικά ποσά ή προσωπικά αντικείμενα. Ως πότε, όμως, θα διαιωνίζεται πια αυτή η θυματοποίηση; Μέχρι πότε θα θρηνούμε παιδιά που προέβησαν στην αυτοχειρία για να γλιτώσουν από τον ασφυκτικό κλοιό της βίας; Η απάντηση βρίσκεται σ’ εμάς τους ίδιους. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που μπορούν να «χτίσουν» έναν κόσμο χωρίς φόβο και βία.
Είναι αναγκαίο να εφαρμοστεί ένα πολυπρόσωπο σχέδιο πρόληψης και αντιμετώπισης του σχολικού εκφοβισμού. Θεμέλιο αυτού του σχεδίου αποτελεί η οικογένεια. Οι γονείς πρέπει από μικρή ηλικία να μεταδώσουν ηθικές αξίες στα παιδιά, στοχεύοντας στο να μη δέχονται φαινόμενα βίας, αλλά και να μην τα προκαλούν. Πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους έτσι ώστε σε δύσκολες στιγμές να τους μιλήσουν. Οι εκπαιδευτικοί από την πλευρά τους έχουν χρέος να διαμορφώσουν ένα ισότιμο και ομαδικό κλίμα μεταξύ των μαθητών μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Θα ήταν, επίσης, ωφέλιμο να υπάρχουν ποινές για όποιον καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, με σκοπό να καταπνίγεται οποιαδήποτε βίαιη συμπεριφορά πριν προλάβει να εκδηλωθεί. Όσον αφορά την πολιτεία, θα ήταν ένα πολύ θετικό βήμα να τοποθετήσει σχολικούς ψυχολόγους σε όλα τα σχολεία, έτσι ώστε ν’ αναλαμβάνουν δράση έγκαιρα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του και τις μεθόδους του, ώστε να βλέπουμε μόνο χαρούμενα τα πρόσωπα όλων των παιδιών. Ας μάθουμε στο κάθε παιδί να μιλά κι όχι να σιωπά. Γιατί μόνο μαζικά μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Ενδοσχολική βία και εκφοβισμός, 3lykeiokavalas.gr, διαθέσιμο εδώ
- Η ενδοσχολική βία: τι είναι, γιατί συμβαίνει, πώς αντιμετωπίζεται, psychopedia.gr, διαθέσιμο εδώ
