Του Χρήστου Παπαδόπουλου,
«Δώσε στον άνθρωπο μια μάσκα και θα σου δείξει το πραγματικό του πρόσωπο.» – Όσκαρ Ουάιλντ
Οι Daft Punk έχουν πλέον πάψει να υπάρχουν, με τη διάλυση του συγκροτήματος να ανακοινώνεται πριν λίγες μέρες. Όμως, το διμελές αυτό συγκρότημα, που διέγραψε μια μοναδική πορεία στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, δημιουργώντας δικούς του κανόνες, θα μείνει για πάντα στην καρδιά κάθε λάτρη της μουσικής του.
Ο Guy-Manuel de Homem-Christo και ο Thomas Bangalter γνωρίστηκαν στα σχολικά τους χρόνια στο λύκειο Carnot στην πόλη που στερεοτυπικά θεωρείται γενέτειρα πιο παραδοσιακών μορφών τέχνης από την ηλεκτρονική μουσική, το Παρίσι. Έγιναν πολύ καλοί φίλοι και μαζί με άλλους συμμαθητές τους άρχισαν να πειραματίζονται, ηχογραφώντας μουσική. Σχημάτισαν ένα ροκ συγκρότημα με έναν άλλο φίλο τους, το οποίο ονόμασαν Darlin’ (από το ομώνυμο τραγούδι των Beach Boys) και με αυτό είχαν μια βραχυχρόνια πορεία περίπου έξι μηνών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το συγκρότημα δεν τα πήγε τόσο καλά, με έναν κριτικό ενός μουσικού περιοδικού της εποχής να αποκαλεί τη μουσική τους “a daft punky thrash”. Το γεγονός αυτό τους στεναχώρησε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να διαλύσουν το συγκρότημα. Μετά από περίπου έναν χρόνο ο Γκι-Μανουέλ και ο Τομά σε ηλικία 18 ετών βρέθηκαν σε ένα rave party στο μουσείο Georges Pompidou, γνωστό και ως Beaubourg. Εκεί μαγεύτηκαν από το είδος και αποφάσισαν ότι θέλουν να ασχοληθούν με αυτό. Υπό την καθοδήγηση του πατέρα του Thomas, Daniel, ο οποίος ήταν μουσικός παραγωγός και τραγουδοποιός, έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην ηλεκτρονική μουσική. Το όνομα που διάλεξαν ήταν ο χαρακτηρισμός που τους αποδόθηκε πριν λίγα χρόνια, Daft Punk.
Μετά από μια σειρά επιτυχιών με κοινό από όλο τον κόσμο υπέγραψαν ένα πρωτοποριακό συμβόλαιο με τη Virgin Records. Το συμβόλαιο αυτό τους έδινε κάτι πολύτιμο γι’ αυτούς, την καλλιτεχνική ελευθερία. Άλλωστε, είχαν τη δυνατότητα να παίζουν με τους δικούς κανόνες, γιατί δεν είχαν την ανάγκη να βιοποριστούν μέσα από τη μουσική τους. Οι γονείς του Thomas είχαν μια αξιόλογη περιουσία προερχόμενη από τη μουσική, ενώ ο Guy-Manuel -του οποίου το πλήρες όνομα είναι Guillame-Emmanuel- κατάγεται από αριστοκρατική οικογένεια της Πορτογαλίας, με τον προ-προπάππου του να είναι μεγάλος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης. Έτσι, απόκτησαν ένα δικό τους επιχειρηματικό μοντέλο, ενώ επένδυαν διαρκώς τα έσοδά τους στη μουσική τους.
Η απόφαση να μην δείχνουν τα πρόσωπά τους πάρθηκε μαζί με αυτήν του συμβολαίου με τη Virgin. Ουσιαστικά επέλεξαν να φτάσουν στην κορυφή, χωρίς όμως να πάρουν μαζί τους τον αληθινό τους χαρακτήρα. Η απόκρυψη του προσώπου ενός τραγουδιστή ή συγκροτήματος δεν ήταν κάτι καινούριο για την εποχή, ακόμα περισσότερο για την τέκνο κουλτούρα. Οι Kiss, οι Underground Resistance και άλλοι καλλιτέχνες της εποχής έκρυβαν το πρόσωπό τους, ενώ φυσικά ακολούθησαν και άλλοι. Στην αρχή, η «μεταμφίεση» γινόταν με φθηνές μάσκες που συνήθως αγόραζαν από κάποιο super market λίγο πριν τη συνέντευξη. Όμως, ο περίφημος ιός του 2000 τους ενέπνευσε προκειμένου να δημιουργήσουν τα πασίγνωστα πλέον ρομπότ. Η ιδέα ήταν ότι βρίσκονταν στο στούντιο την ώρα που άλλαζε ο χρόνος με αποτέλεσμα να μεταμορφωθούν σε ρομπότ. Οι μάσκες φτιάχτηκαν στο Λος Άντζελες από τον ταλαντούχο καλλιτέχνη των ειδικών εφέ Tony Gardner. Όλοι οι καλλιτέχνες προσπαθούν να επανεφεύρουν τον εαυτό τους έτσι ώστε να δημιουργήσουν μία περσόνα που θα γινόταν αγαπητή από το κοινό τους. Ένας συνεργάτης τους είπε πως: «Εξαγόρασαν την ελευθερία τους, στέλνοντας τα ρομπότ να κάνουν τις βρομοδουλειές τους».
Ουσιαστικά αποποιήθηκαν με έναν ευγενικό τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου της show biz. Οι μάσκες τους αυτές τους έκαναν περισσότερο ανθρώπους. Όπως έχουν δηλώσει, «ζούμε περισσότερο σαν το κοινό μας και λιγότερο σαν τους καλλιτέχνες που έχουν ίδια δημοτικότητα με εμάς». Παράλληλα, -πάντα με ευγενικό τρόπο- αρνήθηκαν συνεργασίες με μεγάλους καλλιτέχνες που ήθελαν να δουλέψουν μαζί τους, όπως οι Janet Jackson, Madonna, George Michael και πολλοί άλλοι, διατηρώντας έτσι τον μοναδικό τους καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Απέκτησαν ένα μοναδικό στυλ, το οποίο, πέρα από τη μουσική και την εμφάνιση, περιλάμβανε τα ιδιαίτερα video clips τους, τα οποία επιμελούνταν οι ίδιοι, τη σκηνική τους παρουσία (με τη διάσημή τους πυραμίδα από led φώτα) και άλλα πολλά. Ακόμα και η προώθηση της μουσικής τους είχε άποψη, καθώς τους άρεσε να διαφημίζουν τα άλμπουμ τους σε billboards του Λος Άντζελες, όπως συνηθιζόταν και τη δεκαετία του ’70, περίοδο από την οποία έχει εμπνευστεί και η μουσική τους.
Οι Daft Punk διατήρησαν ακέραιη καθ’ όλη την πορεία τους την εμμονή τους στην καινοτομία, ενώ έχουν κερδίσει 13 βραβεία, εκ των οποίων 6 Grammy. Τα τραγούδια τους έχουν κατακτήσει όλο τον κόσμο. Επιπλέον, χαίρουν της εκτίμησης των γαλλικών και των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, αφού έχουν τραγουδηθεί από τη χορωδία του Κόκκινου Στρατού, ενώ το 2017 ένα ποτ πουρί των τραγουδιών τους παρουσιάστηκε μετά το πέρας της παρέλασης για την ημέρα της Βαστίλης. Η ηγεσία του γαλλικού στρατού φαίνεται να το απόλαυσε ιδιαίτερα, όχι όμως τόσο και ο Donald Trump ο οποίος ήταν καλεσμένος. Πριν λίγο καιρό πήραν την απόφαση να αποσυρθούν, έχοντας συγκεντρώσει πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ ο καθένας μέσα από τη μουσική τους, ακόμα και αν ο πλούτος δεν ήταν ποτέ ο στόχος τους. Είναι βέβαιο ότι θα λείψουν σε όλους μας όχι μόνο για τη μουσική τους, αλλά και γιατί αποτέλεσαν μέρος της τελευταίας επανάστασης στη μουσική.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Daft Punk Brought Us to the Dance Floor. Newyorker.com. Διαθέσιμο εδώ.
- Daft Punk Unchained. Ertflix.gr. Διαθέσιμο εδώ.
- Daft Punk have broken up. Rolling Stone. Διαθέσιμο εδώ.
- Daft Punk se separe. Nrj.fr. Διαθέσιμο εδώ.
